''Έρχονται μέρες και λαλώ''...

art : Duy Huynh.

Έρχονται μέρες πεθυμιάς μου και λαλώ..
των ξωτικών τη γλώσσα  ενθυμούμαι..
δεντρί να 'μουν αλύγιστο..
σ' ερημωμένο δάσος..
ν' αντέχω τη την παγωνιά..
το χιόνι στα λευκά του να με ντύνει..
λευκό δεντρί και φωτεινό..
στη σκοτεινιά του κόσμου..
δεντρί να 'μουνα άκαιγο..
φωτιές να μη φοβούμαι.. 
Δεντρί μες στη χαράδρα του θανάτου τους..
χρώματα ζητιανεύοντας..
ενός ουράνιου τόξου..
Κουράστηκε η ψυχούλα μου 
απολιθώματα στο βλέμμα να θωρεί
αντίγραφα να μοιάζουνε..
σ' αποκαϊδια ανθρώπων ..
πεθύμησε στον κήπο της Εδέμ..
τα φύλλα της ν' απλώσει..
κουράστηκε η ψυχή λόγια να συναντά..
στης φτήνειας τα παζάρια..
λέξεις τον κόσμο που δ' αλλάζουνε..
κι όλο απομένει ίδιος..
Να 'μουν δεντρί πλατύφυλλο..
οι αγαπημένες μου σκιές να κατοικούν..
να λούζονται..στη ζεστασιά τ' αθώου
να χτίζουνε φωλιές τα περιστέρια τα λευκά..
να κελαηδούν τ' αηδόνια..
Γλυκύτερα μαθές τα τιτιβίσματα..
απ' τις λαλιές των λυκανθρώπων στην αρένα...
Μα η λογική μου πίσω με κλωθογυρνά..
τελεύει το εισιτήριο..μικρής διαδρομής..
στης ουτοπίας τα μέρη..
εδώ..εδώ..μες στους αγέρηδες..
σαν το δεντρί θε να σταθώ..
μη νιώσουν τον ξεριζωμό..
 στον κήπο των δικών μου..

''έρχονται μέρες και λαλώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

 

''κι όταν οι βάρβαροι''..

Tommy Ingberg Photography

Κι όταν οι ''βάρβαροι'' θα προσπεράσουνε..
ορθός..χωρίς την αναφώνηση στα χείλη τα στεγνά..
<< και τι θα γίνομεν χωρίς αχρείους και βαρβάρους>>..
το μέλλον θα χαϊδέψει η άλλη η ματιά..
ο γητευτής εσύ..μες στης ομίχλης των καιρών..
καινούριους θ' αναστήσεις  Παρθενώνες.. 
θηράματα χρυσά και τιμαλφή..
θαμμένα στης κατάντιας τη σκουριά..
ο θηρευτής με βέλος τολμηρό..
ψυχές ..καρδιές απελπισμένων θα στοχεύσεις..
φωνές ανέρχονται απ' τους λάκους λιονταριών..
ζητούν δικαίωση..της λύτρωσης πυρσό..
Τα μάτια κράταε ανοιχτά..μες στην οχλαγοή...
στο ομιχλώδες γύρευε..τα μυστικά του κόσμου..
και κυνηγώντας χίμαιρες μονάχος σου...
να θυμηθείς..μη ξεχαστείς πως είναι να γελάς.
ύβρεις..αμετροέπεια.. πολιτισμός
στην καθημερινότητα..δηλώνει πια απών.
χιλιάδες οι φωνές οι συναρπαστικές..
για προβολή και παρουσίαση..γυαλιστερό το σελοφάν..
υπόσχεσης το περιτύλιγμα ..είν' δελεαστικό..
σαν όμως μέσα του κλειστείς..
βρόγχος η κόκκινη κορδέλλα του
ο αρνητής..ο αναχωρητής..συντρίβει τα δεσμά τους..
Και βρέχει..βρέχει ασταμάτητα ολονυχτίς κι ολημερίς...
στους δρόμους βρέχει..στις πλατείες στις καρδιές ..
στο νοτισμένο χώμα του Πλανήτη..της Ελλάδας.....

''κι όταν οι βάρβαροι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''κάπου στου δρόμου τη γωνιά''..

Κι εσύ ως βολεμένη στον παχύ σου καναπέ..
''ψυχοπονιάρα''..διόλου ενοχική..
οι έννοιες οι αληθινές..πετρώσαν..ξεχαστήκανε
στα γηρασμένα..στ' αδηφάγα σου τα σπλάχνα..
στέλνεις ευχές..ζεστές ευχές..στους ζεσταμένους..
φορείς και την καρφίτσα σου..έβαλες τα καλά σου..
χρυσά..δαντελωτά..και τα διαμαντικά..
στου κόσμου σου..να μοιάζεις Δεσποσύνη..
φωτογραφίζεις τις ρυτίδες σου ξετσίπωτα..
χωρίς αιδώ..που δεν εκατορθώσανε..
σοφία μες στα χρόνια να σου φέρουν..
είσαι στα ''πράγματα'' μας διαλαλείς..
κοιτάξτε με..ζω μες απ' το κοίταγμά σας..
Κι από το ανοιχτό το παραθύρι της 
του κόσμου σε κοιτά..μια ξέσκεπη στο χιόνι..
φορεί τριμμένη ζακετούλα για παλτό..
ετούτη η μικρή εις τη γωνία..
περνούνε οι περαστικοί και μειδιούν..
γιορτής ημέρα κι είν' σ' αυτό το μαύρο χάλι?
 Κι εμάς που η μάνα μας ορμήνεψε..
μας δίδαξε μαθές με πένα και μολύβι
ο αληθινός ο άνθρωπος ανέκαθεν..
το σεβασμό ζητούσε να του δίνουν..
να μην του ξεγυμνώνουν την ψυχή..
μην τον περιγελάνε.. 
κι αν τα κουρέλια που φορεί..
παγώνουν το πετσί του..
κι απ' το χιονιά ακόμα πιότερο..
τα γέλια σας τα ψεύτικα παγώνουν την ψυχή του..
Εκείνα σας τα ειρωνικά..
τα παγωμένα..τα χλευαστικά..
καθώς ποζάρετε ψυχροί και ανελέητοι..
στην καθώς πρέπει φορεσιά σας.. 
Δε μου ταιριάζει το μελόδραμα..
μικρούλα εγώ στου κόσμου την αρένα
μα πείσμα μου φυτεύει στο λιβάδι μου...
εκδίκηση να πάρω με ''όπλα'' εγώ..
και να σας πολεμήσω..
δεν είμαι τρομοκράτισσα..μη σκιάζεστε καλοί μου..
κι από πιστόλια δεν κατέχω..δε νογάω εγώ..
σώας τας φρένας κουβαλώ..
και πιότερο από όλους..
θα βομβαρδίσω μία χαραυγή..και δε θα σταματάω
και με τη σκέψη μου τη δυνατή
τον αχυρένιο σας το νου σας θα τον ''καίω''..... 

''κάπου στου δρόμου τη γωνιά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..

...................................................................................................................................................................

''σαν αλυχτούνε τα σκυλιά..στου Νότου τα λιμάνια''

Παρέες- παρέες ελυμαίνονταν κατά καιρούς..
τον τόπο τα άγρια..κοπαδιαστά ''σκυλιά''..
παραφυλάγαν στο βουνό..αλυχτώντας..κατεβαίνοντας
τη λεία με μανία στα λιμάνια κυνηγούσαν..
Πότε με φιόγκο πράσινο τα αδέσποτα..
άλλοτε με γαλάζιο..και λυσσασμένα άλλοτε  
με  κόκκινο γιουλάρι στο λαιμό τους..
Δεν είναι φρόνιμο να μένω σιωπηλή..
στιγμές -στιγμές χρυσός δεν είναι η σιωπή..
μα ολοφάνερη ηττοπαθής συνενοχή..
της αθλιότης των αχρείων η παραδοχή..
Παλεύω χρόνια με τις έννοιες..στηρίζω τες..
δεν αντιμάχομαι ''ευγενείς''..
στήνω μονάχα πόλεμο ατελεύτητο..σκληρό..
στους καλικάντζαρους που γύρω μου.. 
αιώνες τώρα στήνουνε χορό..
περιγελούν την τάξη μας..
την τάξη των πραγμάτων..
φορούν ανθρώπου φορεσιά..
και προσωπείο Ταύρου...
Μινώταυροι μιας νέας εποχής..
και η Αριάδνη με το μίτο της..
εχάθη στους αιώνες...
Και να σου πω πως δε θυμώνω τάχατες.. 
εσύ θα με πιστέψεις?
Φουρκίζομαι στην ελαφράδα τους 
και αντιμάχομαι εαυτόν..
μην τύχει και τα ''όπλα'' παραδώσω..καθώς
μου μαστιγώνουνε το νου..καθώς
φυσούν Βοριάδες δυνατοί στα υπήνεμα του κόσμου τα λιμάνια..
Φυσούν Βοριάδες δυνατοί και φτάνουνε στις κάμαρες..
στις φτωχογειτονιές του Νότου οι σαλτιμπάγκοι επληθύνανε
στέλνουνε χαιρετίσματα οι κορδωμένοι..ανυποψίαστοι
 απ' τα ζεστά τους τα σαλόνια οι ληστές..
με παρδαλό πουκάμισο τη σκέψη να ληστέψουν..εκδορείς.
Της αγωνίας η κραυγή..των καλοπερασάκηδων..
εκείνων που λυμαίνονται του κόσμου το καρβέλι..
ψέμα ..φλουρί ναι κάλπικο..
φορώντας αλληλέγγυο μαντίλι..
Και θα μου πεις και πως αλλιώς?
Γαυγίζει ο σκύλος από το πρωί..
στ' αρχοντικό που τον ταϊζει.. 
Ουρλιάζουνε νυχθημερόν οι σκύλοι της πολιτικής..
μη χάσουνε το χοιρομέρι τ' ακριβό..
και μείνουν με το κόκκαλο στο χέρι..  
Παρόλο που εχάσαμε πολλά...
παρόλο που αδύνατον ομοιάζει..κι ας φαντάζει .. 
τ' αγέρα τη μανία να αντέξουμε..
παρόλο που απίστευτο..το επιθυμητόν..
το  δρόμο αυτό τον αισιόδοξο να τον ακολουθήσουμε 
και τα βουνά που υψώνονται μπροστά μας να ανεβούμε...
μια δύναμη από μέσα..μας μιλά..μας ενθαρρύνει..
''πετροβολώντας'' τα σκυλιά..ίσως να λυτρωθούμε..
και μη θαρρείς πως για τα ζώα σου μιλώ..
και αιμοβόρα ένστικτα πως τρέφω για τα ζώα..
όχι..όχι φίλε μου καλέ..
οι σκύλοι οι αληθινοί..είναι οι πιστοί μας φίλοι..
για κείνα τα ξελιγωμένα σου μιλώ..
τους σκύλους της πολιτικής..
των παρελάσεων..των χορών και των πανηγυριών..
τ' αδέσποτα της μοίρας τα σκυλάκια..
και τους παρατρεχάμενους  μαζί..
με τους τσανακογλύφτες.. 

Ίσως δεν φταίμε εμείς απόλυτα..που ελυγίσαμε και γονατίσαμε..
.στα εμπόδια τα ανυπέρβλητα.. 
της ''σκυταλοδρομίας''  μας
που εκληθήκαμε μες στη ζωή να υπερβούμε

Στα παραμύθια που μας διάβαζαν από μικρούς
πάντα τους δράκους και τους Κύκλωπες τους ετυφλώναμε
και τους νικούσαμε στο τέλος....

Μας δίδαξαν το ευχάριστο...και τον πόνο τον αληθινό...
κρυφό στα παραμύθια τον κρατούσαν....
Κάπως έτσι σάμπως δεν ξεκινά  ο δρόμος των δακρύων
μπροστά στην αποκάλυψη ..της δύναμης των ισχυρών
των αφεντάδων των ζωών ..που διαφεντεύουν και να κλέψουν ...
να κλαδέψουν προσπαθούν..όνειρα και ελπίδες?
Έτσι δεν ξεκινά...ο δρόμος των δακρύων... 
ανυποψίαστα και απλά και απρόσμενα , φέρνοντάς μας σε επαφή...
 με κείνο που πονάει?
Κι  έτσι αναπάντεχα ένα πρωινό... μπαίνει κανείς σ΄αυτό το μονοπάτι...
Ζωή είναι αυτή...απρόβλεπτη..πλήθυνε του κόσμου η ανημπόρια..
η απαξίωση και η κακομοιριά..
της σκέψης η κακομοιριά πρωτίστως και ανελλειπώς..
και της κουτάλας πια το γλύψιμο..σημαία των καιρών μας..
Φύσηξαν βοριάδες δυνατοί..μα ψάξε..βρες ''κλαδί'' για να πιαστείς...
πριν μες στο ''πέλαγος '''χαθείς..
κι ένα  λιμάνι απάγκιο  δεν θα βρίσκεις..να αράξεις ..
Είναι το ζητούμενο της ίδιας της ζωής..το χρώμα των δακρύων σου...
από πένθιμο και μωβ...σε δάκρυα χαράς να μετατρέπεις..
και χρώματα ιριδίζοντα..πάντα να τους προσθέτεις ..

''σαν αλυχτούνε τα σκυλιά..στου Νότου τα λιμάνια''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..

# θα σου χαρίσω ένα χρυσό κλειδί..#

Μια πεθυμιά σε έκαιγε..ξόρκιζες το κακό..
τα χνάρια σου ν' αφήνεις πόθος διακαής
τη στάμπα σου σφραγίδα στο ταμπλό του..
του χρόνου..που έκλειε το μάτι συνομωτικά.
Μη θλίβεσαι κι αν η ματιά σου το θωρεί.. 

πως άλλαξε ο χρόνος..

θα σου χαρίσω εγώ ένα χρυσό κλειδί..

πόρτες να ξεκλειδώνεις..
Κι αν σωτηρία ονειρεύεσαι..

στην τσέπη να 'χεις το κλειδί..

σκουριές μην πιάσει το κλειδί.. 
σπάσε τα χνάρια της σιωπής..
ξεκλείδωσε οάσεις του εγώ σου
προσπέρνα τα φανάρια τους τα κόκκινα..
άνοιξε πύλες κι ατραπούς..
μη μένεις στο σκοτάδι..
χρυσή του χρόνου η κλειδαριά.. 
θαλάμους με υποσχέσεις ξεκλειδώνει..
γίνε ο κλειδούχος της ψυχής..
της ομορφιάς κλειδούχος..πορέψου..
ξεκλείδωσε κι εκείνο το μικρό παιδί..
που παίζει το κρυφτούλι στην ψυχή σου..
χάιδεψε και κανάκεψε..ξεκλείδωσε..
ελευθέρωσε τα έγκατα..

του άπληστου εγώ σου..
πάρε αγκαλιά το όνειρο..ταξίδεψε

 πέρνα σταθμούς..μην κατεβείς..
φυλάξου..μη κιοτέψεις..
πλήρωσες εισιτήριο ακριβό..
στο τρένο της ζωής σου... 

  # θα σου χαρίσω  ένα χρυσό κλειδί..# - Σοφίας Θεοδοσιάδη
................................................................................................................

<< Να 'ναι η χρονιά η καλή σου !!! >>

Ορμητικό ποτάμι ο χρόνος που κατρακυλά..
συμπαρασύρει..παρασύρει..
πότε τα κακοτράχαλα λιθάρια στη στεριά..
τη σκόνη του καιρού..άλλοτε την ξεπλένει..
πότε η σχεδία επιπλέει στα νερά..
και άλλοτε..βουλιάζει μες στου πάτου.. 
 Ένα τετράδιο η ζωή του καθενός πολύφυλλο..
σελίδες άγραφες.. μας δίνεται..
μέρα τη μέρα θιασώτες μιας καταγραφής..
κάτοχοι μιας προσκλήσεως..
στου χρόνου που μας συναντά..
απρόσμενα..υποσχόμενος..κάθε  Πρωτοχρονιά..
Ο Χρόνος..κυλιόμενος στο μέτρημα..
χρόνος ελεύθερος στ' ανθρώπου τα δεσμά..
Όνειρα κάτασπρα..λευκά περιστεριού.. 
σαν Άγιος Βασίλης φορτωμένος δώρα και σακιά..
πότε χαρίζει πίκρες και στιγμές..
και πότε φως λευκό γεμίζει τους αιθέρες....
Στιγμές..που έρχονται..με χάδι λούτρινο ψυχής.. 
στέκονται μπρος μας  στα ''κουτάκια''  τ' ακριβά.. 
στα σφραγισμένα ερμητικά των συρταριών του νου..
στιγμές που ήρθανε ..μας κοίταξαν..μας έγνεψαν...
μας πλησιάσανε ''επικίνδυνα''
για να μας κλέψουν εθελήσανε..λόγια καλά κρυμμένα..
λόγια που ασφυχτιούσανε..
θέλανε να ακουμπήσουν στ 'αυτιά..
αυτιά αγαπημένου τους...
που δεν ετόλμαγαν..φοβόντουσαν..εσκιάζονταν..
μη και χαλάσουν τις στιγμές ..μη και κομματιαστούνε..
Στιγμές που πέρασαν..που '' ζωγραφίστηκαν'' βαθιά..
μελάνι είχαν διακριτικό..χωρίς τα λόγια τα μεγάλα..
αγγίγματα..πράξεις..γλυκές.. γοητευτικές..
εκείνες οι απρόσμενες..που περιμέναν στη γωνιά..
να μας αιφνιδιάσουν..
Είναι το αναπάντεχο..εκείνων των στιγμών..
που μας ξαναγεννά..μας λούζει μες στο χρόνο..
κι ας ελαβώθηκαν στο απελευθέρωμα..
τα ολόλευκα φτερά τους των ονείρων..
φτάνει που επετάξανε για μιας στιγμής ψηλά..
στο ηλιόλουστο σεργιάνι...
Και τι θαρρείς..αν το σκεφτείς..
μιας κιμωλίας η γραμμή..ο χρόνος στον αιθέρα..
ο χρόνος σου..που σα σφουγγάρι θα σβηστεί..
στου σύμπαντος τη χώρα..
τις φρούδες τις ελπίδες σου αγκάλιασε απ' εξαρχής
πολέμησε και τούτη τη χρονιά..
να 'ναι η χρονιά η καλή σου !!!

 << ''Να 'ναι η χρονιά η καλή σου !!! >> - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

'' εδήλωνε θριαμβευτής'' ...

Ακροβατώντας στην αιώρα του αχανούς..
τις μέρες τούτες της γιορτής..
ποδαρικού τις μέρες..
εδήλωνε..θριαμβευτής..λογιόταν μακελάρης..
έτσι θαρρούσε..εγελιόντανε οικτρά..
ο χρόνος ο ''αλήτης''...
Χρόνε ανυπότακτε..σκληρέ.. 
κρυφτούλι παίζεις με τα μας..
μα εγώ δε σε φοβούμαι ..
σκασιαρχεία εθίστηκα από μικρή..
ανυπότακτη περσσότερο από σένανε..
στη σκάω και θυμώνεις..μου αγριεύεις και γελάς..
τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά..
μα μες στις χαραμάδες απ' την πόρτα που μου κλειείς..
γίνομαι φως..αόρατη σκιά..
κλέβω ''αχτίνες''..για να ζεσταθώ..
από τον ήλιο μου..τον άρχοντα..
στης λήθης ρίχνω..στο δεντρί..
καμμένα τα παράριζα στις πίκρες σου..
γεννιέται νιός ο κήπος..   
Στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής.. 
βρίσκω παιδιά που μοιάζουνε ''αμούστακα''..
κι ας φέρουνε από καιρό τη γκρίζα τη γενειάδα..
Συντρόφια αυτά δικά μου..από παλιά κοπή..
γενναίοι ''λιποτάκτες''..
 οι αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού..
παίζουν μαζί μου το κρυφτό..κυνηγητό..
μου τραγουδούν κοτσάκια..
γεύονται..απομυζούν..ενέσεις λες και δυναμωτικές..
στην άχαρη στιγμές - στιγμές..
λιμνάζουσα ζωή τους..
Είμαστε ''αλάνια''..λιποταξίας ώριμης..
αλάνια επίγνωσης..
υφάντρες του αργαλειού σου..
Μου μήνυσε ένας φίλος μου απ' τα παλιά..
πως τα αραχνιασμένα τα κορμιά..
οφείλουνε να μένουν στο σκοτάδι..
εκεί να πλέκουν τον ιστό..το σκότος τους ταιριάζει..
μα αλάνι εγώ ατίθασο..εμειδίασα ειρωνικά ..
εσκέφτηκα εκείνες τις αράχνες του μυαλού του..
που δίχτυ επλέξανε πολύπλοκο..
κρυώνει μες στον κρύο θάλαμο του νου..
παρέα..συντροφιά.. με τις δικές του ταραντούλες..
τι..τα αλάνια τα αληθινά..
ως τα βαθιά γεράματα δε ζούνε σε θαλάμους..

''εδήλωνε θριαμβευτής'' - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη
.................................................................................................................................................