'' εδήλωνε θριαμβευτής'' ...

Ακροβατώντας στην αιώρα του αχανούς..
τις μέρες τούτες της γιορτής..
ποδαρικού τις μέρες..
εδήλωνε..θριαμβευτής..λογιόταν μακελάρης..
έτσι θαρρούσε..εγελιόντανε οικτρά..
ο χρόνος ο ''αλήτης''...
Χρόνε ανυπότακτε..σκληρέ.. 
κρυφτούλι παίζεις με τα μας..
μα εγώ δε σε φοβούμαι ..
σκασιαρχεία εθίστηκα από μικρή..
ανυπότακτη περσσότερο από σένανε..
στη σκάω και θυμώνεις..μου αγριεύεις και γελάς..
τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά..
μα μες στις χαραμάδες απ' την πόρτα που μου κλειείς..
γίνομαι φως..αόρατη σκιά..
κλέβω ''αχτίνες''..για να ζεσταθώ..
από τον ήλιο μου..τον άρχοντα..
στης λήθης ρίχνω..στο δεντρί..
καμμένα τα παράριζα στις πίκρες σου..
γεννιέται νιός ο κήπος..   
Στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής.. 
βρίσκω παιδιά που μοιάζουνε ''αμούστακα''..
κι ας φέρουνε από καιρό τη γκρίζα τη γενειάδα..
Συντρόφια αυτά δικά μου..από παλιά κοπή..
γενναίοι ''λιποτάκτες''..
 οι αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού..
παίζουν μαζί μου το κρυφτό..κυνηγητό..
μου τραγουδούν κοτσάκια..
γεύονται..απομυζούν..ενέσεις λες και δυναμωτικές..
στην άχαρη στιγμές - στιγμές..
λιμνάζουσα ζωή τους..
Είμαστε ''αλάνια''..λιποταξίας ώριμης..
αλάνια επίγνωσης..
υφάντρες του αργαλειού σου..
Μου μήνυσε ένας φίλος μου απ' τα παλιά..
πως τα αραχνιασμένα τα κορμιά..
οφείλουνε να μένουν στο σκοτάδι..
εκεί να πλέκουν τον ιστό..το σκότος τους ταιριάζει..
μα αλάνι εγώ ατίθασο..εμειδίασα ειρωνικά ..
εσκέφτηκα εκείνες τις αράχνες του μυαλού του..
που δίχτυ επλέξανε πολύπλοκο..
κρυώνει μες στον κρύο θάλαμο του νου..
παρέα..συντροφιά.. με τις δικές του ταραντούλες..
τι..τα αλάνια τα αληθινά..
ως τα βαθιά γεράματα δε ζούνε σε θαλάμους..

''εδήλωνε θριαμβευτής'' - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη
.................................................................................................................................................