''οι σκρόφες και η μαντάμα''...

Να ζούσε ήθελα ο Γεώργιος Σουρής..
μελάνι να του κουβαλώ..να υγραίνει την ακίδα..
να μελανώνει με το σκωπτικόν..
να εκτυπώνει..να κρεμά..
στα μανταλάκια τ' ''άπλυτα βρακιά''..
της ξεπεσμένης της μαντάμας...

Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό..
τρεις ''παστρικές''..όχι καλέ..μη μου μπερδεύεστε
όχι εκειές οι μοσχοβολητές..
από της Σμύρνης τ' αλησμόνητα τα μέρη..
που τις βαφτίσαν παστρικιές..
της απλυσιάς συντρόφοι μας..και της σκουτιάς κυράδες..
στου Ελλαδιστάν σαν έφτασαν..τ' αγροίκα τότε μέρη..

Άλλες..ετούτες οι ξετσίπωτες..
οι αληθινές οι παστρικιές..εκειές οι ξεπεσμένες
που τρέμουν τα σαγόνια τους στο μάσημα
για τούτενες μιλώ σας σήμερον.
εκειές τις κακομούτσουνες..τις κακογερασμένες..
που διακαώς..πάση θυσία..αδίσταχτες να μένουνε..
Βορείως επιμένουνε..να ξεδιαλέγουν το λαό..
σε ομάδες πειναλέων..
να μασουλούν το κόκαλο..
εν ονόματι του κοπαδιού..
που χάφτει κώνωπες..τσιμπούρια στο πλευρό τους..
με θράσος ''τα καλάζνικοφ''..ορμάνε..κατεβαίνουνε..
από της Ερυθράς Αριστεράς σου λέει
Ταξιαρχίας Ταλιμπάν..του πλιάτσικου τα μέρη..
λυμαίνονται σοκάκια .. γειτονιές..
φουσκώνουν σαν το ''γάλο'' στο κοτέτσι...

Δεν είναι πόρνες σε βιτρίνα Ολλανδική..
δεν κάνουνε εμπόριο λευκής σαρκός..
στο παρασκήνιο της πολιτικής..
μαντάμες ονειρεύονται να γίνουνε..
σε ξακουστό..Ελληνικό Μπορντέλο..
εμπόριο κάνουν βρώμικης ψυχής..
καπίκια και δολάρια τρατάρονται..
στα γέρικα σαγόνια τους..το εύπεπτον..
πόρνες πολυτελείας σπιτωμένες αξιοπρεπώς..
σ' αντρών ανδρείκελων..μαριονετών
κυρίες ''γυαλισμένες''..

Εβγαίναν βρώμικες πουρνό- πουρνό..
μα καλοχτενισμένες..
μήτε που μύριζαν λιακάδα τα μαλλιά.
μα θα μου πεις κυρά μου εσύ..
μυρίζουνε λιακάδα οι τρίχες μας οι κατσαρές..
σαν μας σκεπάζουν όμορφα
την άδεια κεφαλή μας?..
Ναι..τι θαρρείτε φίλοι μου καλοί..
λιακάδα εμυρίζαν τα μαλλιά της μάνας μου..
της νόνας μου σαν τα 'λουζε τα Σάββατα..
με πράσινο σαπούνι..
γινόταν ένα με το άρωμα..
που έβγαζε η ψυχή τους..

Τούτες οι σκρόφες δεν είχαν Θεό..
απ' τα μικράτα τους αδιάβαστες..
στα πεζοδρόμια των ληστών..
όμοιες θαρρείς..στολή φορώντας λησταρχίνας..
ξεδόντιαζαν..λεηλατούσαν με τα λόγια..
με τα έργα τους..ανθρώπων ιστορίες..
Είχανε τα μαλλιά λερά..
βρώμικη εντός η κεφαλή τους..

Της μνήμης μου τα θυμιάματα..
ρουφώ και αναπνέω..
λερό να είναι το κορμί..λιγότερο
ακούγονταν κακό..στης νόνας μου το στόμα..
της σκρόφας η ψυχή είναι λερότερη..
συμπόνοια..αλληλεγγύη δε γνωρίζει..
καλύτερα μια παστρικιά..
σε οίκο ανοχής για να προσφέρεις..
εκειά την ευχαρίστηση και την ηδονική..
που ψάχνουνε οι άντρες στο κορμί σου..
παρά να γέρνεις παστρικιά..
σε ανήλιαγα υπόγεια..με δολάρια..
καθώς αδειάζουν την ψυχή..
τα κάλπικα..τα τρύπια τα καπίκια..

'' οι σκρόφες και η μαντάμα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''Είναι οι Δρόμοι μου''..

Γλιστρώ τις νύχτες μου τις σκοτεινές..και εισχωρώ
στα υπόγεια με τις σκιές..σκιές που στήνουνε χορό..
με οδηγούνε στο επέκεινα..αψηφώντας το ενθάδε..
και τότε μέσα μου κοιτώ..το βλέμμα της ψυχής μου..
λέω αλήθειες σιωπηρά..
που δεν τολμώ θαρρείς με ανθρώπινη λαλιά..
για να τις χρωματίσω..
μιας βιωμένης μου ζωής..αλλιώτικης..
περπατημένης από βήματα απαλά..
όχι δεν είναι οι ώρες οι μοναχικές..
ούτε και μοναξιάς σταλάγματα..ετούτες μου οι ώρες..
είναι οι δρόμοι μου..
που δεν ευρήκαν άλλα μονοπάτια για να χαραχτούν..
βήματα να περπατηθούν..εγίναν μόνο λέξεις..
 σιωπές..που με μελάνι ζωγραφίσανε..
τον πάπυρο εκείνον της καρδιάς μου...
τους Δαίμονές μου μες στη νύχτα κυνηγώ..
καλώ σαν άλλη μάγισσα το τάγμα των Αγγέλων..
γονυπετής μια χάρη τους ζητώ..
μην κρύψουν τα μαλάματα που εντός μου κατοικούνε..
όμοιος ''αυτόχειρας'' να ανασύρω..για να δυνηθώ..
στην επιφάνεια..για να τα κατοικήσω..........

''Είναι οι δρόμοι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

Φρενοκομείον -''Ο Κόκκινος Χιτών''...κατά παράφρασιν..

Σε τούτο το μπουλούκι που τολμά..
ζωές ψυχές να κυβερνάει να εμπαίζει..
εχάθη η τσίπα πάει καιρός..
η εντροπή εκρύφθη στα λαγούμια..
Στον αχταρμά που λέγεται αριστερά..
στη χώρα ετούτη την ''Καμμένη''
γεννήθηκε καινούρια συμφορά..
εχτίστηκαν καινούριες πια ιδέες..
τι με κοιτάς και θλίβεσαι..
καημένε Περικλή μου..
έζησες τώρα στο Ελλαδιστάν
καινούριες θεωρίες επιβίωσης..
στης Ρωμιοσύνης τα λημέρια της
καινούριες δημοκρατίες να σπουδάσεις?
Μέσα απ' τα σύννεφα κατέβα στο χιονιά..
αγκάθια και ξερόχορτα..δρεπάνι να θερίσεις..
σε τούτο το αλωνάκι το φτωχό..
ειδών-ειδών απόβλητα τώρα το κατοικούνε..
Εχάθηκαν οι αξίες..οι περγαμηνές..
αιμοραγούνε..ξεψυχούν.. οι μεγάλες οι ιδέες..
Σκύβει κανείς την κεφαλή..από εντροπή..
σαν λέξεις της αριστεράς..
της ισοπολιτείας της δίκαιης..
τ' αχρεία εκμαγεία ξεστομίζουν..
Τρελλοκομείον η Ελλάς..
Φρενοκομείον ''Κόκκινος  Χιτών''
Εδώ πωλούνται πάσης φύσεως υλικά..
καρεκλοκένταυροι..εδώ και σαλτιμπάγκοι..
Για την ισότης πια κανείς τους δε μιλά..
Χαθήκανε οι ταυτότητες οι αληθινές..
κόβουνε φραγκοδίφραγκα..ευρώ τα λιγοστά τους
κόπους ετών αγωνιούντων εργατών..
για να ταϊζουνε χαραμοφάηδες..
μοντέλες και ''μοντέλα''ξεπεσμένα..
 που άλματα..''πηδήματα''..
σε πασαρέλες τόπων βολεψιάς..
εμάθαν στη ζωή τους την κενή..
μονάχα για να κάνουν..
πρωί- πρωί με την Ανατολή πίνουν γαλάζιο αίμα..
και ως η νύχτα να φανεί..πίνουνε κόκκινο κρασί..
μεθάνε τάχα στης αριστεράς..τα έξυπνα τερτίπια..
στο βρώμικο το σκάκι της πολιτικής..
στης σήψης το παζάρι..δηλώνουνε παρόντες..
Θεέ κατέβα αν μπορείς..
φέρε και το ραβδί σου...
χάνεται η Ελλάδα σου του Πλάτωνα..
του Αριστοτέλη η χώρα..
η μπέιμπυ -σίτερ απ' την ξενιτιά..
η φράου η παινεμένη..ορμήνειες τους εβύζαξε
το γάλα στα ''παιδιά'' σας να μοιράστε..
υπάρχουνε οι γιάπηδες..
υπάρχουνε και των Πληβείων οι παίδες.. 
το νου σας στα ''δικά'' σας τα παιδιά..
αριστεροί καρεκλοκένταυροι..
αχρείοι..ακαμάτηδες..
αγνωστικιστές δηλώνετε της όποιας εργασίας...
προδότες συνειδήσεων αληθινών..
ιδεολόγων Θεο- εμπαίχτες..

Φρενοκομείον -''Ο Κόκκινος Χιτών''...κατά παράφρασιν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''Η Οργή και η Θλίψη'' - Χόρχε Μπουκάϊ

«Mε τις ιστορίες κοιμούνται οι μικροί και ξυπνάνε οι μεγάλοι» – Χόρχε Μπουκάϊ

 Ειλικρινά..πόση σοφία κρύβει η ιστορία αυτή του Αργεντίνου συγγραφέα..
Τη διάβαζα παλιότερα στους μαθητές μου..
ήταν τόσο μαγικό να αναλύουν τα παιδιά..και να συνδέουν 
τα δυο αυτά συναισθήματα της οργής και της θλίψης..
Σήμερα λοιπόν..στάθηκα στην οργή κάποιας πικρόχολης φίλης..
και δημοσιεύω αυτή την ιστορία ..με μεγάλη συμπόνοια γι αυτήν..
που δεν  προσπάθησε όσο έπρεπε..δε γαλήνεψε η ψυχή της..
που δεν αντέχει τη δημιουργία..το προχώρημα προς τα εμπρός..
που φύτεψε μέσα της τη ζήλεια..
Της την αφιερώνω λοιπόν:

Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούσαν ποτέ να φτάσουν ή, ίσως,  οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα  χωρίς να το καταλαβαίνουν…
Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…

 Ηταν, μια φορά κι έναν καιρό, μια πανέμορφη λίμνη. Μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά,  όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων κι όλες οι σποχρώσεις των χρωμάτων λαμπύριζαν διαρκώς…
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα. Και οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό.  Αλλά  η οργή είναι τυφλή ή – τέλος πάντων – δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι δικό της αλλά της θλίψης…Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

 Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και, χωρίς καμιά βιασύνη – ή μάλλον χωρίς συνείδηση του χρόνου που περνάει – τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν εκεί. Οπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει στη θλίψη είναι να μένει γυμνή. Ετσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά, αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση κι ότι πίσω από την όψη της οργής στην πραγματικότητα κρύβεται η θλίψη.

Πηγή: Χόρχε Μπουκάϊ,  Ιστορίες για να σκεφτείς (εκδόσεις  Οπερα, 1997)
.............................................................................................................

«Η αιτία είναι ότι η ελίτ των κοινωνιών, επιστήμονες πολιτικοί καλλιτέχνες, δεν έχουν ήθος. 
Εκείνο το ποικιλόδειρο αηδονάκι, που ο Ηράκλειτος τό ‘λεγε δαίμονα και θεό στον άνθρωπο, έπαψε να λαλεί και να πεταρίζει στις αυλές και στα περιβόλια. Και στο αντίπερα, ψοφιμολογούν και τρώνε στην Αγορά αραδαριές οι κουρούνες. Κανένας αρχοντόπουλος και κανένας ντελής δε βγαίνει πια να λαφοκυνηγήσει στα όρη τη γνώση, την τιμή, την ειλικρίνεια στην πηγή και στη βάση της. 
Στην origo et fons.»

Δημήτρης Λιαντίνης – "Γκέμμα".
..............................................................................................................

''βινύλλιο ακριβό..μιας συλλογής''..

Τη σιωπηρή μου ευτυχία έμαθα να συναντώ..
στης κάμαρας στο φως στο χαμηλό μου ..
να τη μοιράζω αφιλοκερδώς ες εαυτόν..
να τρέφω την ψυχή μου στα σημεία..
να με τυλίγουν οι αγαπημένες μου φωνές..
σαν κατοικούνε δίπλα μου..
στις ανοιχτές μου των ουράνιων νυχτιών..
Τις ξεχωρίζω όλες μία μιά..
τις απαντώ στο άρωμα στης κάθε  μιας χροιάς τους..
Φωνές μου αλησμόνητες..μες στης καρδιάς την ακοή.. 
εκεί στους χτύπους της ακόμα κατοικείτε...
πιστές μου συντροφιές των αλησμόνητων ερώτων μου..
των νιάτων και των ώριμων των χρόνων μου..
φωνές μου τώρα σιωπηλές...μα εκκωφαντικές.. 
απόηχοι νοσταλγικοί.. γλυκείς..
άρωμα ακριβό πα στο πετσί..βοτάνι γιατρικό θαρρείς ..
πα στις πληγές του χρόνου..
Φωνές μου απόμακρες και κοντινές..
στήνετε αποβραδίς χορό τριγύρω μου
να σύρω με καλείτε το χορό..στων αστεριών την πίστα..
δε σας αλλάζω..δε σας λησμονώ..
ακριβό βινύλλιο..συλλεκτικό μιας άλλης εποχής..
σε λαϊκά παζάρια και στις αγορές..
έπαψε χρόνους να πουλιέται..
Φωνές μου αλησμόνητες η κάθε μια..
την ευτυχία μου στα χέρια σας κρατήσατε..
 στο ραντεβού μαζί..ακόμα την κρατάτε....

  ''βινύλλιο ακριβό..μιας συλλογής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................................................................................................................

''φανατισμός..αφανισμός''...

Πως αναλώνονται οι ζωές..πως χαραμίζονται τα χρόνια..
πολύτιμες στιγμές και ακριβές..
στης ελαφρότητας της ύπαρξης τα δόντια..
εβούλιαζε μες στο πηγάδι τους του έλους η ζωή..
αφανισμός..ο ίδιος εαυτός απορροφήθη..
εχάθη η ζωή η αληθινή των άνοων..
των φωνασκόντων κύριων και  κυριών..
μπρος στη μανία και τη γάγγραινα 
φανατισμού της μάσας της κομματικής..
καρτάλια άγριων ορέων και βουνών..
νυχθημερόν στ' αλώνι του γαυγίσματος..
εχάθη απ' την ψυχή τους η γαλήνη.. 

Εκεί στην άκρια της θάλασσας..
κοιτώ το κύμα τ' αψηλό..
θωρώ τους παφλασμούς της..
παραλληλίζω την ορμή φορές- φορές..
με τη δυναμική..αγάπη που θα εγέννα..
μα τούτοι δω οι άμοιροι εβούλιαξαν μες στα βαθιά..
χαθήκανε στο σκότος της ψυχής τους..
Περνάνε οι μέρες και κυλούν..
στο απουσιολόγιο της ζωής..οι ίδιες απουσίες..
ζωή πια δε βιώνεται..
εκαταβρόχθισε το άνθος της..
το απόλυτο κενό της ύπαρξής τους..
και πως αλλέως να εξηγήσω μανιακούς..
της εξουσίας και του χρήματος τα πιόνια?
αλληγορώ και σιγοτραγουδώ...
το άσμα με το στίχο το σοφό της Νικολακοπούλου..
<< πως βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία >>

''φανατισμός..αφανισμός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................