''έτσι σ' αγάπησα''..........

* * * Και 'γω..
που τούτο εδώ το λιόγερμα
βγήκα στης φαντασίας τα σοκάκια να σε ψάξω.....
θα έρθω σαν μπόρα Ανοιξιάτικη ..
να σε δροσίζω με τα χείλη μου
δροσοσταλιές πα στο κορμί σου να σταλάζω..
να θυμηθώ τον τρόπο που σ' αγάπησα..
λες κι ήσουν ένα ξωτικό..
λες κι ήσουν όνειρο γλυκό.. σε νύχτα αγριεμένη.... * * *

''έτσι σ' αγάπησα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη......

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''TΑΞΙΔΕΥΤΗς''.......

Όταν οι στέπες της ψυχής..
σκεπάζονται στο χιόνι..
η μέθη τους..των ταξιδιών..
γεννάει το ιδεώδες..
το ανεκπλήρωτον καλεί..
γεννάει τους αγγέλους μου..
ταϊζει τη σιωπή μου.....
τους μύθους ξετυλίγει τους..
της ψυχής των ορυχείων...
Πάντα υπάρχει η αφορμή..
και πάντα η αιτία..
Ταξιδευτής..
λάτρης της ρήσης της μικρής..
της μέγιστης εντός του..
''τα ταξιδέματα του νου..
τα ακριβότερα ταξίδια''
σειρήνες απροσκάλεστες..
τον δένουν στο κατάρτι τους..
σφυρίγματα των τρένων στους σταθμούς..
στις ράγες τους τον βγάζουν..
Ταξιδευτής 
στις γειτονιές τις ανθηρές..
μες στα σοκάκια της ψυχής του...
Ακουμπάει τα λόγια στο συναίσθημα..
μιλάει τη γλώσσα της καρδιάς..
κοιμάται στον Παράδεισο..
που χτίζουνε οι ποιητές..
γραμμόφωνο..ακούει τις φωνές..
που οδηγούνε στις στιγμές..
αιώνιας μέθεξης..μοιραίας καταδίκης... 

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Ένας καλός ταξιδιώτης δεν έχει σταθερά σχέδια
 και δεν προτίθεται ποτέ να φτάσει στον προορισμό του».

Ένα  ρητό του Κινέζου φιλόσοφου Lao Tzu 
που με άγγιξε βαθιά..γρατσουνάει γλυκά..
τα φύλλα της ψυχής μου...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Ελάτε να μας ταξιδέψει....
μοναδική..ταλαντούχα..Loreena McKennitt!!!!!!!!!!!!!!!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''θα σε θυμάμαι''.........23/2/1974

Τις νύχτες που σωπαίνουν τα πουλιά..
όντας ντυμένη αερικό..
εσένα συλλογιέμαι..
μ' αρέσει να κλωθογυρνώ
μες στους μπαχτσέδες της καρδιάς..
λούλουδα να τρυγάω..
στιχάκια να σου πλέκω 
στα μαλλιά σου τ' ακριβά..
να 'χουνε λέξεις ανθηρές
απ' την ψυχή βγαλμένες..
δε θέλω να 'ναι νότες δύσκολες..
μον' λέξεις χαϊδεμένες..
λόγια να μοιάζουν χτύποι της καρδιάς..
πουλιού να παίρνουνε λαλιά
τους κλώνους να λυγάνε..
σκάλα να ρίχνω να σε βρουν..
ξανά να σε ανθίσουν..
τώρα που οι Άνοιξες ξεθώριασαν..
στα μάτια τα δικά σου..
γίνομαι το μελάνι σου..
Άνοιξες ζωγραφίζω..λένε
στης Άνοιξης γεννιούνται..
ζωντανεύουνε..
κι αυτοί οι αποθαμένοι...
σάβανο η αγάπη μου αέναα λευκό..
την παγωνιά σου..παγωνιά μου να τυλίγει......


''θα σε θυμάμαι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''της μάνας το τσουκάλι''...

Σαν στο τσουκάλι της μάνας μου..
μέσα στον ψεύτικο ντουνιά..
στην περιφέρεια όλη..
μην το ''τολμήσεις'' να μου πεις..
φαϊ όμοιο δεν έχει..
απ' το πρωί εκόχλαζε..
πα στην παλιά ''μασίνα'' της
ακριβή  κουζίνα της μαμάς..
''υπερπολυτελείας''..
πολυεργαλείο όσο να πεις..
εθέρμαινε...εζέσταινε..
τα κάστανα έψηνε τα χαραχτά..
νοστιμάδες εμαγείρευε..
χαλάλι τα λεφτά της..
Ανάμεσα στον αργαλειό..
στη σκάφη στο καζάνι..η έγνοια της
 παντοτινή.. το γέμισμα του τσουκαλιού..
εφτά οι νοματαίοι..να τους θρέψει..

Ονομαστό το μαγερειό..
<< της μάνας το τσουκάλι >>
είχαν το κέντημα στολίδι στο καπάκι τους..
τα κατσαρολικά της...
χαλκώματα..αρίστως γανωμένα..
απ' τα χέρια του..του ''καλαϊντζή..
τις πίττες νοστιμεύαν εις το ψήσιμο ειδικώς...
προικιά ακριβά..φερμένα από μακριά..
της νόνας μου τα μέρη..
και μη θαρρείς πως έλλειψη 
γέμιζε το σοφρά μας..
οι λαχανοντολμάδες οι πολίτικοι..
το σπεσιαλιτέ της..
ρε μάνα πως ''βρωμάει'' το λάχανο 
έκραινε η Μαγδάλω..
μη νοιάζεσαι κορούλα μου..πασπάλισε..
κανέλλα ρίξε μπόλικη..
μπαχάρι το δωμάτιο να μυρίσει....

Γλυκά κυλούσε ο καιρός..
στης τρυφερότης..στης αγάπης..
και στης έγνοιας της..
στης μάνας το τσουκάλι...
λυσσομανάει απόψε ο βοριάς..
φέρνει τη μυρωδιά του τσουκαλιού
στη ζεσταμένη πλάνη......
πως γίνεται στα ξαφνικά..
το ''ελάχιστον''..γενόμενον το ''μέγιστον''
να με καταδιώκει?.............

''της μάνας το τσουκάλι'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

''ΑΝΘΗΡΑ ΡΩΓΜΗ''...

Και μου ζητάς να κλείσω τη ρωγμή...
Μα εγώ από στέρεα υλικά 
ποτέ μου δεν κατείχα....
Μου λες πως έμεινε μετέωρη η καρδιά 
και μου ζητάς ευθύνη...
στέκομαι αμίλητη..εξετάζω την τομή..
φωλιάζω αθόρυβα μες στη ρωγμή...
ψιθυριστά σου αποκρίνομαι..
ποτέ μου δεν προσπάθησα
στα χέρια μου να σφίξω τη δική σου..
να την αγγίξω θέλησα...
και μια φωλιά να χτίσω...
ένα άγγιγμα τόσο απαλό ...
ωσάν της Άνοιξης το πρωϊνό τ' αγέρι...
δροσοσταλιές να στάξω..να της πω...
πως είναι ακόμα ζωντανή...
τους χτύπους να μετρήσω..
Κι έσκυψα απάνω της γλυκά 
να αφουγκραστώ...
τα φύλλα της εβλάστησα..
ν' ανθίσω μαργαρίτες......
Κι εσύ 
σαν τρομαγμένο το πουλί..
στην τρύπια τη φωλιά του..
εσκιάχτηκες στο άγνωρο... 
τις μαργαρίτες μοναχά να τις μαδάς..
συνήθεια σου εγίνη..
να περπατάς..κατάχαμα τα πέταλα..
μαραίνονταν στο μέτρημα... 
Δεν έμαθες..τόσο μεγάλος πια εσύ...
τον δρόμο του φευγιού σαν θα διαλέξεις...
γρήγορα μέσα στις φωλιές...
η λησμονιά τρυπώνει...
Μοναχικός ο δρόμος του φευγιού...
μοναχικός κι αυτός της λησμονιάς...
πάψε λοιπόν να κλαις..να μου μιλάς..
γιατί..μες στης καρδιάς μου τις ρωγμές..
φύονται ακόμα μαργαρίτες...........

( ''Ανθηρά ρωγμή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΕΡΤΙΚΟ''...

Κοίτα να δεις τι σου είναι η ζωή..
Κι εγώ που δεν πεθύμησα ποτές..
τσιγάρα να καπνίσω..τις χάντρες
απ' τα κομπολόγια να μετρώ..
τσιγάρο σέρτικο με κέρασε νωρίς..
γιατί  καπνίζεται μου είπες η ζωή..
για τους κατανοούντες...
στα σκοτεινά υπόγεια της ψυχής...
στα καπηλειά της ουτοπίας...
Κι εσύ..δε μου 'μαθες ανάσες να κρατώ...
γουλιά - γουλιά τη νικοτίνη της 
στα σπλάχνα να χωνεύω...
Ακόμα σε θυμάμαι να μου λες..
έλα μαζί στο καπηλειό..να γίνουμε πολλοί
εμείς οι λιγοστοί..οι ''τραγικοί''
καπνίζοντες..οι μελαγχολικοί
μαζί να τα γνωρίσουμε..φουμάροντας
εκείνα τα ταξίδια της σιωπής μας...
οι χρόνοι μας κατρακυλούν..
μας προλαβαίνει στο κατώπι η φθορά..
της ατολμίας πάντοτε καραδοκεί το τέρας..
   
Παλεύω νύχτες και νικώ..
σκοτώνω και ξαναγεννώ..  
τη φοβισμένη την καρδιά μου..άρνηση..
 ελιξήριο ζωής..καινούριο ρίσκο αναζητώ..
γυρνάω τις σελίδες της αργά..  
αλλάζω τη ματιά μου..
ερασιτέχνες..τρακαδόρους  προσπερνώ
καπνούς σε ξεφτισμένες λέξεις 
δε φουμάρω...
 έρχονται..φεύγουνε οι εποχές...
ημερομηνίες αναχώρησης..
στα περιθώρια κρεμασμένες.. 
με το ''λουσμένο''..
καπνισμένο μου συναίσθημα..
κοιμάμαι..ονειρεύομαι..
ξυπνώ τα πρωινά..αχόρταγα τζουράρω..

δένω τις καύτρες απ' τα δάχτυλα..
τον πόνο τους τις νύχτες μου γλυκαίνω... 
αμετανόητα ρουφώ..
την τελευταία ρουφηξιά του..
ως το λαρύγγι το βαθύ..
της ύστερης..της νιότης μου
το σέρτικο τσιγάρο..
Αχ..Θε μου τα κατάφερες..
κέρδισες την ψυχή μου!!!

''Τσιγάρο σέρτικο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

''ΑΝΑΒΑΣΙς''.....

Δε μου χωράνε πια.. 
εκείνα τα γοβάκια μου τα γυάλινα..
της όμορφης της Σταχτοπούτας μου της νιας..
στενέψανε καθώς μεγάλωναν τα πόδια μου..
κι αυτά μαζί με μένα..
Τώρα θα πρέπει αληθινά και στέρεα 
παπούτσια να αγοράσω να φορώ..
οι δρόμοι πλημμυρίσανε..
γλυστρούν..σπάζουν τα όνειρά μας..
Γκρεμίστηκαν οι ιππότες μου..
αποκοιμήθηκαν βαθιά κι εκείνοι
οι λιγοστοί οι ήρωές μου..
δεν προσκυνώ..δεν ψάλλω τους
ύμνους ηρώων και προστάτες νταβατζήδες..
τους εμποράκους για τη φτώχεια των λαών..
πουλώντας όσο- όσο την πραμάτεια τους..
μια ελπίδα ανύπαρκτη..θαμπή..
ωσάν στης Χαλιμάς τα παραμύθια...
 Ήρθα στη Γης ξυπόλητη να περπατώ..
πα στο βρεμμένο χώμα..
μα ο νους και η σκέψη μου τις άγριες νυχτιές..
προσκέφαλο στων φεγγαριών..
σε ονείρατα καί στόχους σκαλωμένα...
δεν εμεγάλωσα πριγκίπισσα..
σε πύργους γυάλινους..σαλόνια βελουδένια
ούτε ποτέ μου τα συνάντησα στο διάβα μου
καθώς τα περιγράφανε τα παραμύθια της γιαγιάς ..
μα να..στην εμμονή τ' ονείρου μου.
αντάμα τους..εύθραυστα  προχωράω...........

''ΑΝΑΒΑΣΙς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................