22 Φεβρουαρίου 2019

''ΑΝΘΗΡΑ ΡΩΓΜΗ''...

Και μου ζητάς να κλείσω τη ρωγμή...
Μα εγώ από στέρεα υλικά 
ποτέ μου δεν κατείχα....
Μου λες πως έμεινε μετέωρη η καρδιά 
και μου ζητάς ευθύνη...
στέκομαι αμίλητη..εξετάζω την τομή..
φωλιάζω αθόρυβα μες στη ρωγμή...
ψιθυριστά σου αποκρίνομαι..
ποτέ μου δεν προσπάθησα
στα χέρια μου να σφίξω τη δική σου..
να την αγγίξω θέλησα...
και μια φωλιά να χτίσω...
ένα άγγιγμα τόσο απαλό ...
ωσάν της Άνοιξης το πρωϊνό τ' αγέρι...
δροσοσταλιές να στάξω..να της πω...
πως είναι ακόμα ζωντανή...
τους χτύπους να μετρήσω..
Κι έσκυψα απάνω της γλυκά 
να αφουγκραστώ...
τα φύλλα της εβλάστησα..
ν' ανθίσω μαργαρίτες......
Κι εσύ 
σαν τρομαγμένο το πουλί..
στην τρύπια τη φωλιά του..
εσκιάχτηκες στο άγνωρο... 
τις μαργαρίτες μοναχά να τις μαδάς..
συνήθεια σου εγίνη..
να περπατάς..κατάχαμα τα πέταλα..
μαραίνονταν στο μέτρημα... 
Δεν έμαθες..τόσο μεγάλος πια εσύ...
τον δρόμο του φευγιού σαν θα διαλέξεις...
γρήγορα μέσα στις φωλιές...
η λησμονιά τρυπώνει...
Μοναχικός ο δρόμος του φευγιού...
μοναχικός κι αυτός της λησμονιάς...
πάψε λοιπόν να κλαις..να μου μιλάς..
γιατί..μες στης καρδιάς μου τις ρωγμές..

φύονται ακόμα μαργαρίτες...........

( ''Ανθηρά ρωγμή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη )
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου