<< ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΩΝΤΑς >>

Μετράς τα χρόνια..τα κεριά
 που ''σβήσανε'' στο διάβα σου 
 θλίβεσαι άλλοτε και άλλοτε γελάς..
μα οι χρόνοι πάνε κι έρχονται..ασύνοροι..
ο χρόνος ο πλανήτης και οι σκέψεις μας..  
ελεύθερα πλανώνται στους αιθέρες..  
 δεσμά δεν επιδέχονται..
''κουτάκια'' δεν αντέχουν..  
μια συνεχής ροή.. αέναη.. 
σπρώχνει τα γεγονότα..  
δίνοντας νόημα άλλοτε..τσαλαπατώντας πότες.. 
 Σαν είσαι νιος και ορμητικός..  καταχτητής ..
πολεμιστή το λάβαρο υψώνεις το..  
την παίρνεις στο κατόπι τη ζωή..ο κυνηγός.. 
κι ύστερα έρχονται αργά..μα σταθερά..μεστά
της ωριμότητας ..της σύνεσης τα χρόνια..  
Μεγάλωνες..αληθινό το είδωλο τα πρωινά.. 
 καφρέφτης της ψυχής σου ο μηνυτής..  
ο μόνος καπετάνιος είσαι Εσύ.. 
στο πέλαο της ζωής σου...  
Άφηνε τη ζωή σου να κυλά..αβίαστα.. 
ονειρευάμενος..κωπηλατώντας τα όνειρα..
κι εκειά..
θα σε ερωτευτούν..σφιχτά θα σ' αγκαλιάσουν...  
μα κι αν σκοντάψουνε στις τρικυμιές .. 
 σάμπως και σαν τον Οδυσσέα εσύ.. 
 δεν έκανες το μακρινό σου το ταξίδι ? 

''ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΩΝΤΑς''....Σοφίας Θεοδοσιάδη

.............................................................................................................

Εξαιρετικοί στίχοι!!!
Υψηλή μουσική !!!
Δημήτρης Λάγιος....μοναδικός !!!!!!!!!!!! 
 

......................................................................................................................................................................

...''ΚΑΛΑ,ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕς ΝΩΡΙς''...

Ακριβώς 30 χρόνια πριν, ο Χρόνης Μίσσιος έγραφε:

"Τους νεκρούς μας τους θυμόμαστε, βέβαια, δε λέω, αλλά σαν νεκρούς, όχι σαν εκφραστές των μεγάλων οραμάτων, του ονείρου της ανθρωπότητας. Έτσι, και όταν τους θυμόμαστε, είναι σα να τους σκοτώνουμε δυο φορές, είναι σα να τους βάζουμε στο κρεβάτι του Προκρούστη για να τους φέρουμε στα μέτρα της σημερινής αριστεράς".
"Εκείνο που μ' εξοργίζει κυριολεκτικά, είναι η ανθρώπινη ποιότητά μας, η ανθρώπινη πορεία μας... Σήμερα βέβαια όλοι έχουν αποκατασταθεί, και οι περισσότεροι είναι στο κόμμα, αντάμα με τους χτεσινούς διώκτες και βασανιστές τους. Τι να πεις... Ολόκληρη η αριστερά πρέπει να περάσει από ψυχιατρείο... Μωρέ, καμιά φορά λέω, καλά που δε νικήσαμε...".................................................................................
..................................................................

Δεν ξέρω, αλλά νομίζω πως όταν ο άνθρωπος ξανακαταχτήσει την ανθρωπιά του, όταν ξαναρχίσει να δημιουργεί ανθρώπινο πολιτισμό, να γράφει πια την ιστορία κάθετα, όχι για λαούς και για μάζες, αλλά για τον Παύλο, για τη Ρηνιώ, για την Ελένη, για το μαστρο- Στέφανο... τότε μονάχα οι άνθρωποι θα ξέρουν τι κοστίζει η ιστορία, τι κοστίζει η συμμετοχή, τι θα πει η φράση «εκατό χιλιάδες νεκροί» ή «βασανίζεται ένας άνθρωπος σε κάποια ασφάλεια». Τότε οι άνθρωποι θα ξέρουν τι θα πει φυλακή, τι σημαίνουν τα πολιτικά λάθη...

 ''Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς'' - Χρόνης Μίσσιος.
..............................................................................................................


Ας αναλογιστούμε λοιπόν..σοβαρά..χωρίς κραυγές και ξεφωνίσματα ιδεοληπτικά..
τι είναι αριστερά σήμερα...Μάθαμε από παιδιά πως:
 Αριστερό είναι να θέλεις να μην υπάρχουν φτωχοί, όμως επίσης και να μην υπάρχουν σκλάβοι. Πώς γίνεται, λοιπόν, τα «αριστερά» καθεστώτα να είναι βάρβαρες φυλακές ανελευθερίας; Αριστερό φέρεται το δημοκρατικό πρόταγμα και δεξιό το αυταρχικό. Πώς διάολο θεωρείται αριστερός ο αυταρχισμός των Μαρξιστών-Λενινιστών (Μ-Λ);
Έτσι απλά..ένας σκεπτόμενος άνθρωπος θα αναρωτιέται μπερδεμένος..

η φίλη σας Σοφία 
..............................................................................................................

''Η χαρμολύπη εντός μας''...

Θα βγω στους κήπους του Απριλιού ..
άνθια και ροδοπέταλα για σένα να μαζέψω..
Θα τα σκορπίσω γύρω σου.. 
δροσοσταλιές ροδόνερου στον τάφο σου..
Θρήνος...μα όχι θάνατος..
ταξίδι μακρινό..στ' αναπαμού..
μακράν στης λήθης το ταξίδι
η ελπίδα ..
ζώσα απ' τη βίωση του τελεμού...
μια αναγέννηση προσμένοντας ..
καταμεσίς της Άνοιξης ..
Πάλι σου δόθηκε..σας δόθηκαν...
μας δόθηκαν σταυροί...
να περπατήσουμε σκυφτοί.. 
Βήματα αργόσυρτα..αργά..
τον ανεβαίνουμε θαρρείς..
λες κι είν'  μονόδρομος...
του  Γολγοθά ο δρόμος...
Εκεί σε μια  πορεία προς τη λύτρωση..
το πένθος πριν μας ρίξει στο σκοτάδι..
Ύμνοι βαρύτονοι..Βυζαντινοί...
ύμνοι για το βασίλεμα..τη δύση
της ζωής της σαρκικής..
κι ύμνοι ελπίδας...προσδοκίας.. ανανέωσης...
μια χαρμολύπη εντός μας...

''Η χαρμολύπη εντός μας''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

...............................................................................................................

.....................................................................................................................................................................

'' Σα Ροδοζάχαρη''......

Στης τρυφερότης ζαχαρένια ακουμπά..
στης μνήμης μου τον τοίχο αναρριχάται..
το δέρμα μου ποτίζει ακριβή εσάνς 
ροζ μέσα μου τα άνθια τα μεταξωτά
αναρριχώμενη η σκέψη στα υψηλά..
στα φωτεινά κελάρια μου του νου..
Πότε στο βάζο το κεραμικό απά..
στον σκαλιστό μπουφέ της σάλας..
κι άλλοτε στο βαζάκι το γλυκό..
καλά κρυμμένο στο ερμάρι το παλαιό σου..
κρατάς κρυμμένο σφραγιστό το μυστικό..
απάντηση δε κρένεις..
γιατί στο δαχτυλάκι ακόμα αναζητώ
τη μυρωδιά της αρμπαρόριζας
π' αρωματίζει το τριαντάφυλλο γλυκό σου?..
Σχεδόν μισό αιώνα μειδιώ..
τα λόγια σου ανακαλώ..
''να τρως μου έλεγες τη ροδοζάχαρη..
αρωματίζει το κορμί σου..
τριαντάφυλλο για να μοσχοβολά..
της νιότης σου τα ροδοπέταλα να μοιάζουνε..
αναρριχώμενης τριανταφυλλιάς 
σε παραθύρι αντρός..ρόδινη ευωδία..''


Αχ!!! ροδαλή μου νόνα  ακριβή..
γλυκά μου το 'κρυβες πως τούτα τα υλικά..
στολίζαν στης ανέχειας τον καιρό..
την ανθηρή αυλή σου..
γλυκά επλέκονταν τα ροδοπέταλα 
τρατάραν εμορφάδα..περισσεία ευωδιά..
εδέναν το γλυκό..στην ευωδία της ψυχής σου....

 ''Σα Ροδοζάχαρη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
..............................................................................................................

''Την Ομορφιά Τραγούδησα'''

Την ομορφιά τραγούδησα..
ήχους εγέμισαν τα στήθια μου..
κι εβγήκα απ' της άβυσσος..στο φως..
Την αναζήτησα ..την έψαξα..την γύρεψα
στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού..
στα τριανταφυλλένια του..
στα φλογισμένα χείλια αγαπημένου..
μες σε στιχάκια καρδιακά..
που ταξιδέψαν στα κελάρια της ψυχής μου...
στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού..
μες στα χαμόκλαδα ..
με ασήμαντη που έμοιαζε ανεμώνη...  
Την έψαξα..με πλάνεψε..τη γύρεψα παντού...
στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών...
την βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...
στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας..
στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού..
στου τρένου αυτού το κάλεσμα 
στου ταξιδιού τον ήχο..που υποσχόταν..   
Έσκυψα..την εμάζεψα..τη γνώρισα..μου μίλησε ...
την γεύτηκα..πότε χαρούμενα και άλλοτε λυπητερά..
στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά...
στις ώρες αφημένη..ξεδιαλέγοντας..
Συνεπιβάτης της καρδιάς ..
το σύμπαν στα σημεία ερευνούσε..
στης διψασμένης μου ψυχής..την Άνοιξη εφύτευε..
ν' αντέχει τις νιφάδες του Χειμώνα...

''Την Ομορφιά Τραγούδησα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

...................................................................................................................................................................

KURSK - TRAILER (GREEK SUBS)

Στις 12 Αυγούστου 2000, και ύστερα από δύο εκρήξεις στο εσωτερικό του, το ρώσικο πυρηνικό υποβρύχιο «Κουρσκ», το οποίο συμμετείχε σε μια ευρείας κλίμακας άσκηση του Βόρειου Στόλου, βυθίστηκε αιφνιδιαστικά στη θάλασσα του Μπάρεντς. Παρ’ όλα αυτά, από τα 118 μέλη του πληρώματος 23 κατάφεραν να επιζήσουν και απομονώθηκαν σε ένα στεγανό διαμέρισμα του υποβρυχίου, το οποίο προσάραξε σε βάθος 108 μέτρων. 

 Η ταινία περιγράφει τον αγώνα τους να κρατηθούν ζωντανοί και την προσπάθεια απεγκλωβισμού τους, η οποία ξεκίνησε με απελπιστικά αργούς ρυθμούς λόγω του γραφειοκρατικού σκεπτικισμού των ρωσικών αρχών. (οι Ρώσοι αρνήθηκαν πεισματικά κάθε ανάμειξη των πρόθυμων Βρετανών, Νορβηγών και Αμερικανών).

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μια ταινία που θα προβληματίσει τον θεατή..θα τον γεμίσει ερωτηματικά για την αξία της ανθρώπινης ζωής..Μια ταινία που πέραν της λογικής εξήγησης κάποιων αποφάσεων..θα 'ρθει κόντρα με το συναίσθημα της έννοιας ΑΝΘΡΩΠΟς...Δεν είναι μια ταινία που προσπαθεί να ενσπείρει Ρωσοφοβία....μα κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους..Η πολιτική κάθε κράτους είναι σκληρή και ανελέητη..και τα κρατικά μυστικά σεβαστά..μα όταν ξεγυμνώνονται από το ανθρώπινο πρόσωπο καταντούν απάνθρωπα...με γέμισε ερωτηματικά..
 Η μουσική ανωτέρου επιπέδου με ανέβασε ..με μετέφερε πολύ ψηλά..εκεί που ζητούν δικαίωση οι νεκροί του kursk....
Mην τη χάσετε..κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη στους κινηματογράφους..ή κατεβάστε την..αξίζει κυριολεκτικά τον κόπο...Με άγγιξε βαθιά...
η φίλη σας Σοφία..
......................................................................................................

''Τυλίγομαι το Παραμύθι μου''...

Στο παραθύρι στέκεται αντικρύ
σκηνοθετεί το έγκλημα..Έρωτας η αιτία
θαρρώ τον..μοιάζει γητευτής..
λες και αναλφάβητη την κάθε μια φορά..
μαζί του ξεγελιέμαι..
 με τον Απρίλη τον ξανθό μου..τον  πλανεύτρη..
Με τη σαγήνη του..''αναίσχυντα'' ..
ασέβαστα μπρος στ' άσπρα μου μαλλιά
τις προθέσεις μου αγκαλιάζει..
μπρος στο κατώφλι μου υπόσχεση..
διαδικασία άνθισης..
έρωτες..πάθη..στροβιλίσματα..
αδίσταχτα μου τάζει..
Έλα μαζί μου στις βραγιές..
συμμετοχή στο όνειρο..στ' αρώματα
από 'σένανε γυρεύω..
μάγου τεχνάσματα οι ψίθυροι..
τις πανοπλίες μου κατάχαμα ακουμπώ..
ταξίδι δεν σ' αρνιέμαι...
Τυλίγομαι το παραμύθι μου..
στους ώμους τους γυμνούς μου υποδόρεια
 έκθετο..μεταξωτό..τολμώ να το φοράω.
Η θλίψη απούσα στις στιγμές..
στην ήττα της οικτρά παραδομένη 
ένα χαμόγελο..ένας λυγμός..
ένα αποτύπωμα αξεθώριαστο
 στα μέσα μου..σιμώνει επικίνδυνα
τις ανθισμένες κερασιές μου..
Προσκυνητής της ουτοπίας μου
τολμώ..πλέκω..ονειρεύομαι..κεντώ..
στο βόμβο πιάνω το χορό πανηγυριού
μέλισσες πεταλούδες πεταρίζουν...
Πως να σωπάσω μέσα μου..
αστείρευτα την άνθιση της νιότης..
την ευτυχία ψάχνοντας στιγμές..
τ' άνθια μου δροσερά να τα φυλάξω..
γίνομαι πεταλούδα στον καιρό..
το μεταξένιο μου κουκούλι το τρυπώ..
το ροζ της ευτυχίας σας αναζητώ....
το σκότος κουκουλιού πως με φοβίζει..
μαραζωμένη κάμπια αρνούμαι να ντυθώ..
Ψάχνω να βρω το χώμα στην καρδιά..
τα άνθια σας γλυκά να τα φυτέψω..
τα καρτερώ για να καρπίσουνε.. 
των κερασιών τη γλύκα δεν αρνιέμαι..
Ένα κλαρί σας γύρεψα..
στο παραθύρι μες στο βάζο της καρδιάς..
και μη μου το αρνιέστε
νόημα να 'χουνε κι οι Άνοιξες
στεφανωμένο τ' όνειρο..σε κώμη γυναικός..

''Τυλίγομαι το Παραμύθι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................