''με τον καιρό στα πρύμα''

by  Pawel Kuczynski

Έμπαινε μες στη σκούνα της..σαλπάριζε 
άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί..
στην κιβωτό της μνήμης της..πανιά..
κατάρτια αποζητούσε..
λιμάνια..κάβους έδενε..
πότε υπήνεμους..
κι άλλοτε φουσκοθαλασσιές..
τσουνάμια να την βρέχουν..
Κατάφερνε..εγλίτωνε στο κάλεσμα
σειρήνων της ξηράς της..
ωσάν ως άλλος Οδυσσεύς
δεμένη στο κατάρτι της ζωής της..

Στης μνημοσύνης τη φαρέτρα της προσέτρεχε..
μύθους παλιούς ..ως γητευτές..καθώς
πίκρες..καημοί..ναυάγια ανομόλογητα
βαραίναν την ψυχή της..
με το κατάρτι αγκαλιά..με προσευχές
στον Ποσειδώνα έστελνε χοές..
στη θάλασσά της νηνεμία να κρατεί
τους πεθαμένους ήρωες εξαναγένναε απ' αρχής.. 
που τους ετουφεκίσανε
οι άγριοι δράκοι της ζωής της.. 

Ήρωες αγνοί..ωραίοι..απόλυτοι
σχεδόν ιδανικοί..
δεν το 'ξερε ..δεν το φαντάζονταν..
τόσο μικρή που ήτανε..
πως ένας κόσμος άλλος..ο ιδανικός
είναι και πρέπει στα βιβλία μοναχά..
για να ορίζουν δίκαια το λογισμό τ' ανθρώπου..
Δεν της ταιριάζαν διόλου οι αποχαιρετισμοί
και τα μνημόσυνα απεχθάνονταν..
σημαντικών ηρώων..
ήταν που....
δεν ετόλμαε..χωρίς την αύρα τους
δύναμη ανεμοστρόβιλου που όλα τα ανατρέπει
ετούτη την πεζή που της τρατάρανε ζωή...
στην απουσία τους..
το μικρό του κόσμου τούτου να αντέξει.

Στο πιο ψηλό κατάρτι αρμενίζοντας
με τον καιρό στα πρύμα
εμέθαε..γαλάζιο ατλάζι το ταξίδεμα
κι αν ο μικρός της αστρολάβος εμπερδεύονταν
ξεμάκραινε..αχνόφεγγε..έσβηε
τη μακρινή Ιθάκη.. 
ήταν το χέρι στη μανέτα της ψυχής
ήτανε το ταξίδι που εμέτραε το καθημερινό..
αυτό που ασήμαντο εφάνταζε
αυτό το ολίγον..το ελάχιστα μικρόν
που στην αρένα της ζωής καθημερνά...
στη ρότα της χαμένης της Ιθάκης οδηγούσε.
Σάμπως μες στο ταξίδι της...
μικρές -μικρές Ιθάκες...δεν αντάμωσε.. 
δεν γεύτηκε..δεν ηύρε ?...

''με τον καιρό στα πρύμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σπασμένο ραβδάκι'''

Και μαγεμένη..από τους χρόνους τους παλιούς
καθώς το μαγισσάκι του Ελύτη με ξεσήκωνε..
μου έγνεφε ερωτικά..επιτακτικά κοινωνικά
να βγω στις πέρα θάλασσες...
τα όνειρά μου τα τρελλά..μήπως και συναντήσω..
φόραγα το φουστάνι μου το θαλασσί..
στο χρώμα της πατρίδας μου..
της θάλασσας να μοιάζει..
έδενα και γιορντάνι στα μαλλιά..
τις μυρωδιές στολίζομουν..
δυόσμο..λεβάντες..μπουγαρίνι απ' τα Επτάνησα..
φλισκούνι και άγρια μέντα... 
έπλεκα και στεφάνι στα μαλλιά
απ' τον ελίχρυσο αμάραντο 
στης Θράκης μου τα μέρη...
ξυπόλητη..χωρίς σανδάλια και σκουτιά
σ' αερικό να μοιάζω..και ξωτικού να έχω τα μαλλιά..
σκοινιά για τις φουρτούνες να τα δένω..
Ξανοίγομουν στα πέλαγα..
να ταξιδέψω τα ονείρατα..
ο καπετάνιος της ζωής μου εγώ..
εγώ κι ο τιμονιέρης...
Μα ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι..
εγέμισαν οι θάλασσες εντόπιους κουρσάρους
γεμίσανε οι θάλασσες..κουρσάρικα καράβια..
όχι..δεν ήταν πειρατές της Καραϊβικής..
πολιτικάντηδες βαφτίζονταν..δεινοί καπεταναίοι
λεηλάτησαν..εκλέψανε..ονείρατα..ελπίδες..
το μαγισσάκι εσκιάχτηκε..απέδρασε..
εκρύφθηκε στα δάση..
έσπασε το ραβδί το μαγικό..
μες στο καμίνι των καιρών..
κοχλάζουνε τα όνειρα..διέξοδο ζητούνε....

''Σπασμένο ραβδάκι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

''' ΤΑΞΙΔΕΜΑ ΑΛΑΡΓΙΝΟ '''......

by  Felix Mas

Πως να χωρέσω την αγάπη σου..
σε μιας κοχύλας στο λαβύρινθο
άηχη η δυνατή της η κραυγή..
την γλύκα τη βαθιά ..να φυλακίσω την..
απ' τα ζεστά..τα φλογερά φιλιά σου
Mε τι τραγούδι μου θαλασσινό
σινιάλο το σουρούπωμα..
όταν βολτάρει το μεράκι μου
στην κουπαστή..
να βγω για να σου στείλω.
Αλαργινό μου πέταγμα...
πώς με τ' ανέμου τους φερτούς
τους κόκκους άμμου να τους φορεθώ..
να μεταμορφωθώ..και να χτιστώ..
σε λαμπερό μονάχα για τα σε..
σε ακριβό μαργαριτάρι?
Τι κι αν στα χέρια μου κρατώ σφιχτά..
χρόνια πολλά..κι απ' τα μικράτα μου
συλλέκτης έμοιαζα των κοχυλιών..
που μου χαρίζονταν απλόχερα..
τα ερωτικά μου Καλοκαίρια.. 
Κάθε κοχύλι θύμηση ακριβή
Καλοκαιριού που χρώματα εμοίρασε..
Καλοκαιριού που 'χε τη μυρωδιά σου
κάθε κοχύλι μου κι ένας σταθμός
στην υπόγεια τη διάβαση ψυχής μου..
''γλυκό''  μου  Καλοκαίριασε..
κι ακόμα δεν εφάνης...
μες στης αγκάλης σου τα κύματα
να γλυκονανουρίζουμαι..
στα ακρογιάλια της Παράδεισος..
κοχύλι ξεβρασμένο να γεννιέμαι..
ξανά..ξανά και πάλι απ' την αρχή..
στο μίτο μου της Αριάδνης να κρατιέμαι..

''   ΤΑΞΙΔΕΜΑ ΑΛΑΡΓΙΝΟ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

Ελάτε να βγούμε στο φως!!!!!!!!
Αλιείς ψυχών- μαργαριταριών..στο βυθό...
δύτες ...συλλέκτες ακριβών................
στα ακρογιάλια της ψυχής σας........
Παρασυρθείτε στα άπατα νερά...............
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!
η φίλη σας Σοφία........
 
....................................................................................................................................................................

'' ΜΙΑς ΠΕΡΑΝΤΖΑΔΑς.. ''

Ακούραστα τα μάτια  μας ορούν..
τα μάτια της ψυχής μας διψασμένα..
ανύποπτες διαδρομές..
εκπλήξεις της μητέρας γης..
της φύσης η αρμονία... 
Εκεί στα απλά..αναμεσίς..
στα μαγιολούλουδα..στις μυρωδιές..
μιας περαντζάδας..στα καθημερνά..
στης φύσης τα σοκάκια..
στα μαγιοβότανα του βράχου μας του ιερού..
σεργιάνι ατελείωτο..αμέριμνο στιγμές..φορές..
εκεί ..ανάμεσα στα ντροπαλά τα πράσινα..
λιβάδια μαγεμένα..
στα παθιασμένα κόκκινα 
π' ανθούν οι παπαρούνες...
στα κίτρινα που μοιάζουνε στου ήλιου τις αχτίνες..
χρώματα ροζ..μαβιά..χαρούμενα..
αντίγραφα μιας ζωγραφιάς..
του ταλαντούχου Πλάστη...
αφέθηκα να γιατρευτώ..στου Ησίοδου τα χέρια..
Φυτρώνουν αναπάντεχα..σε ταπεινά παρτέρια..
τολμούν..διδάσκουν..ζωγραφίζουν ομορφιά..
στης ταπεινότης υποκλίνονται...
απλές μολόχες του αγρού...στου βράχου την αψάδα..
κάτω από το παγκόσμιο μνημείο του πολιτισμού..
παγκόσμιο μνημείο και της φύσης..
ένα μικρό τιτίβισμα..το νου μου συνεπαίρνει..
έρχονται ακάλεστα οι φωνές 
κάτω απ' το βράχο της Ακρόπολης..
ο ζέφυρος χαϊδεύει απαλά τις παρειές..
του Ιπποκράτη οι ψίθυροι..
προκάνουνε στα ώτα τραγουδώντας ..
''γιατρεύουν τας ωδίνας''.. μου μηνά
βότανον θεραπευτικόν...
κι εγώ γλυκά του απαντώ..
και τας ωδίνας της καρδίας μας ενίοτε
η εμορφάδα..η αρμονία..η ευκοσμία...

''ΜΙΑς ΠΕΡΑΝΤΖΑΔΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ''.

Στο εργαστήρι της ζωής..
θρασείς..δειλοί..εύχαρεις και κομπλεξικοί..
αληθινοί και ταπεινοί..μύστες και βαθυγνώστες..
συνάδουν το τραπεζομάντηλο..
του κόσμου του μικρού του Μέγα μας..
που ποιείται ο Ελύτης...
Τι να της πεις της δυστυχούς.
πως να την ορμηνέψεις...
την φιλαυτίαν της αλαζονείαν την ποιεί..
πλήρως απεθρασύνθη..
το λέει και το διαλαλεί απ' το πρωί
πως παίζει ήχους από λύρα Ορφική..
με τα γραφόμενά της..
<< κοιτάχτε με για λίγο σας παρακαλώ...
εναγωνίως σας το ζητιανεύω..το ζητώ.
να μπω στο πάνθεον των συγγραφέων
των λογοτεχνών κι εγώ ..στο χειροκρότημα
για να με προσκυνάτε >>... 
Σαράκι καταστροφικόν..το μάταιον 
το εγωιστικόν..σαθρώνει την ψυχή της...
Κι εσύ 
που της καρδιάς σου τα μεράκια τραγουδάς..
στρέφεις το βλέμμα ..αγνοείς.....
απ' την αυλή..από τους αυλικούς της δεν περνάς..
χάνεσαι μες στις μουσικές..
ξεπλένεις τη μιζέρια της ψυχής τους...
Εχάθη η σεμνότης απ' τη Γης..
καθείς χτυπάει το ταμπούρλο του..
βιολάρει το δοξάρι της ζωής του..
το εμείς εχάθη μονομιάς...
ο μέγας άρχων το Εγώ..
κι ο Κύκλωπας αυτούσιος καραδοκεί..
στου ατομικισμού...
ρημάζει..διαφεντεύει τις ζωές μας..
Ο Όμηρος ελάλησε....
ποιητικά μηνύει..
εδίδαξε..ανέλυσε το ευκταίον..το επιθυμητόν..
μα η κυρά μας η μαμμή..πλήρως εκτροχιάσθη..
στο Κύκνειον το άσμα της...
θαρρεί πως παίζει ξαναλέγω λύρα Ορφική..
με τις φωτογραφίες της στιγμής..
στ' αμπελοχώραφά της... 

''ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 «Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι, τους δ’ ανοήτους ανθρώπους το οίημα» 
(Τα άδεια ασκιά ο αέρας τα φουσκώνει, τους ανόητους όμως ανθρώπους η έπαρση, η αλαζονεία).

Σωκράτης - φιλόσοφος 450 π.χ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Και συλλαβίζοντας τις Άνοιξες''...

Και συλλαβίζοντας τις Άνοιξες..
ως τα σκαλιά της πόρτας μου
του νου μου θα συρθώ..
Θα συλλαβίσω ό,τι αγκάλιασα απ' το χάραμα..
ό,τι με πόνεσε..με πλήγωσε..μου χαμογέλασε..
θα συλλαβίσω την ασχήμια και την ομορφιά..
όση χωράει μέσα σε λέξεις..

Θα τις στολίσω πια τις λέξεις μου ..
θα τις κεντήσω καλλιγραφικά..
μήπως και σώσω την ψυχή τους..
μήπως κι εγώ μαζί μ' αυτές τολμήσω 
και σωθώ...
Θα ζωγραφίσω με πινέλλα ολοκαίνουρια..
λέξεις της Άνοιξης να μοιάζουν..
στιχάκια που αγκαλιάζουνε τα αισθήματα..
μήπως τα μάτια μου αντέξουν να κοιτούνε..
Βάρυνε ο κόσμος πα στα βλέφαρα..
τα χέρια θα απλώσω δε θα φοβηθώ..
να κόψω..
να μυρίσω το φλισκούνι κι άγρια μέντα..

Τελειώνει τούτη η Άνοιξη..
λερά τα σύρματα και οι απλώστρες
πα στα λιακωτά της Γης.. 
μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής..
χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής..
στις πόλεις..στις ψυχές ..στα ηλιοστάσια..
 δεν επρολάβανε οι άνθρωποι..
τα ρούχα τα χρωματιστά..στον ήλιο να στεγνώσουν..
Το 'χα συνήθειο  από παιδί..
στης κατακόμβης μου της σκέψης μου του νου..
στα σκοτεινά της κατερχόμενη
Άνοιξες να προσμένω...

''Και συλλαβίζοντας τις Άνοιξες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ο γέροντας ο άνθρωπος''...

φωτο : από το διαδίκτυο

Γέμιζε τις σελίδες του..
στιχάκια ..ονείρατα..
εκκλήσεις παριόντων ηδονών..
ο γέροντας..........
στο οδοιπορικό της μνήμης άσβεστη 
η φλόγα της ψυχής του...
Φύτευε νούφαρα στις όχθες απ' τις λίμνες του
στης ξηρασίας πάλευε..ρίζες να αναφυτρώσει...
άγριοι ανέμοι των καιρών..λάθη του παρελθόντος..
οι σκελετοί μες στο ερμάρι της ψυχής..
ασπόριαστοι..δε ρίζωναν στα νούφαρα..
θολώνανε τα πράσινα νερά..
γίνονταν λίμνες τοξικές..
στο άτολμο..στο άμοιρο κορμί του...
σαράκι εκατέτρωγε τα σωθικά..
εις το ξεθώριασμα του μύθου...
Στιγμές αλλόκοτες..ασφυκτιών
ο γέροντας ο άνθρωπος.......
στης αναπόλησης της επανάστασης
ντύνεται Δον - Κιχώτης..
χτίζει έρωτες στους ανεμόμυλους..
διόλου συλλογιζάμενος..ον
αφιλόξενος ο ζέφυρος..ο αρνητής..
βλάστησης γέννα υπόσχεσης δεν κουβαλεί
λυσσομανά ο βοριάς του παρελθόντος...
Βαρύς στους ώμους ο σταυρός...
ένα μοιρολόι αδιάκοπο..
η μύτη στον κονδυλοφόρο του
πίνακες ζωγραφίζει..
Αφέθη ο γέρος μες στις καλαμιές..
ονείρατα με νούφαρα στα βλέφαρα..
μ' ένα σπασμένο δίκανο..
χωρίς σκυλί..φυσέκια και αρματωσιά..
καρτέρι να τους στήνει..
εγλίστρησε η επένδυση του έρωτα
καθώς ο δυστυχής εβάφτιζε..
τον έρωτα..ανάγκην συνηθείας..
μιας λίμνης σιδερόφραχτης
η πόρτα στης ψυχής..της φυλακής του...

'' Ο γέροντας ο άνθρωπος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,