''ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ''.

Στο εργαστήρι της ζωής..
θρασείς..δειλοί..εύχαρεις και κομπλεξικοί..
αληθινοί και ταπεινοί..μύστες και βαθυγνώστες..
συνάδουν το τραπεζομάντηλο..
του κόσμου του μικρού του Μέγα μας..
που ποιείται ο Ελύτης...
Τι να της πεις της δυστυχούς.
πως να την ορμηνέψεις...
την φιλαυτίαν της αλαζονείαν την ποιεί..
πλήρως απεθρασύνθη..
το λέει και το διαλαλεί απ' το πρωί
πως παίζει ήχους από λύρα Ορφική..
με τα γραφόμενά της..
<< κοιτάχτε με για λίγο σας παρακαλώ...
εναγωνίως σας το ζητιανεύω..το ζητώ.
να μπω στο πάνθεον των συγγραφέων
των λογοτεχνών κι εγώ ..στο χειροκρότημα
για να με προσκυνάτε >>... 
Σαράκι καταστροφικόν..το μάταιον 
το εγωιστικόν..σαθρώνει την ψυχή της...
Κι εσύ 
που της καρδιάς σου τα μεράκια τραγουδάς..
στρέφεις το βλέμμα ..αγνοείς.....
απ' την αυλή..από τους αυλικούς της δεν περνάς..
χάνεσαι μες στις μουσικές..
ξεπλένεις τη μιζέρια της ψυχής τους...
Εχάθη η σεμνότης απ' τη Γης..
καθείς χτυπάει το ταμπούρλο του..
βιολάρει το δοξάρι της ζωής του..
το εμείς εχάθη μονομιάς...
ο μέγας άρχων το Εγώ..
κι ο Κύκλωπας αυτούσιος καραδοκεί..
στου ατομικισμού...
ρημάζει..διαφεντεύει τις ζωές μας..
Ο Όμηρος ελάλησε....
ποιητικά μηνύει..
εδίδαξε..ανέλυσε το ευκταίον..το επιθυμητόν..
μα η κυρά μας η μαμμή..πλήρως εκτροχιάσθη..
στο Κύκνειον το άσμα της...
θαρρεί πως παίζει ξαναλέγω λύρα Ορφική..
με τις φωτογραφίες της στιγμής..
στ' αμπελοχώραφά της... 

''ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 «Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι, τους δ’ ανοήτους ανθρώπους το οίημα» 
(Τα άδεια ασκιά ο αέρας τα φουσκώνει, τους ανόητους όμως ανθρώπους η έπαρση, η αλαζονεία).

Σωκράτης - φιλόσοφος 450 π.χ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,