'' ΜΙΑς ΠΕΡΑΝΤΖΑΔΑς.. ''

Ακούραστα τα μάτια  μας ορούν..
τα μάτια της ψυχής μας διψασμένα..
ανύποπτες διαδρομές..
εκπλήξεις της μητέρας γης..
της φύσης η αρμονία... 
Εκεί στα απλά..αναμεσίς..
στα μαγιολούλουδα..στις μυρωδιές..
μιας περαντζάδας..στα καθημερνά..
στης φύσης τα σοκάκια..
στα μαγιοβότανα του βράχου μας του ιερού..
σεργιάνι ατελείωτο..αμέριμνο στιγμές..φορές..
εκεί ..ανάμεσα στα ντροπαλά τα πράσινα..
λιβάδια μαγεμένα..
στα παθιασμένα κόκκινα 
π' ανθούν οι παπαρούνες...
στα κίτρινα που μοιάζουνε στου ήλιου τις αχτίνες..
χρώματα ροζ..μαβιά..χαρούμενα..
αντίγραφα μιας ζωγραφιάς..
του ταλαντούχου Πλάστη...
αφέθηκα να γιατρευτώ..στου Ησίοδου τα χέρια..
Φυτρώνουν αναπάντεχα..σε ταπεινά παρτέρια..
τολμούν..διδάσκουν..ζωγραφίζουν ομορφιά..
στης ταπεινότης υποκλίνονται...
απλές μολόχες του αγρού...στου βράχου την αψάδα..
κάτω από το παγκόσμιο μνημείο του πολιτισμού..
παγκόσμιο μνημείο και της φύσης..
ένα μικρό τιτίβισμα..το νου μου συνεπαίρνει..
έρχονται ακάλεστα οι φωνές 
κάτω απ' το βράχο της Ακρόπολης..
ο ζέφυρος χαϊδεύει απαλά τις παρειές..
του Ιπποκράτη οι ψίθυροι..
προκάνουνε στα ώτα τραγουδώντας ..
''γιατρεύουν τας ωδίνας''.. μου μηνά
βότανον θεραπευτικόν...
κι εγώ γλυκά του απαντώ..
και τας ωδίνας της καρδίας μας ενίοτε
η εμορφάδα..η αρμονία..η ευκοσμία...

''ΜΙΑς ΠΕΡΑΝΤΖΑΔΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,