''Στη siesta του Καλοκαιριού''....26/8/2019

Δε θέλω να με παγιδεύουν οι ορίζοντες
οι ευθείες τους γραμμές να με κλειούνε..
ελεύθερα σα γλαροπούλι να πετώ
τινάζοντας στον ήλιο τα φτερά μου..
Για..τι θαρρείς πως είναι ο άνθρωπος..
μάστορας είναι που μαζεύει υλικά
λέξεις ..εικόνες για να χτίζουνε
οικοδομήματα ψυχής..
λέξεις που να χαϊδεύουνε
να γράφουν νότες 
στο βινύλλιο της καρδιάς
λέξεις να ζωγραφίζουνε
ωκεανούς..ανοιχτωσιές..
όταν στενεύει η ψυχή
και φυλακίζεται ο νους..
τότες ως πρωτομάστορας 
μαντρότοιχους να χτίζει 
στις ξερολιθιές..
κι άλλοτες να γκρεμίζει.
συνήθεια λες απ' τα μικράτα μου...
Κι εγώ..
αμετανόητα στου χρόνου τις ρωγμές
να ατενίζω τον ορίζοντα ασύνορα..
να κυνηγάω πλατώματα
στα ονείρατα με πεφταστέρια τ' ουρανού
βροχή να γίνουμαι τη γης για να φωτίζω.. 
δεν ξέρω πως και το γιατί
θαλασσινά γυρεύω όνειρα
και στεριανά να χτίζω..
να μην σκορπούν εις τους ανέμους
του Καλοκαιριού..
τίποτα να μην χάνεται
τίποτα μη μου παίρνει.. 
Πάντα μου άρεσε εκεί εις τα κρυφά
μάζευα χρώματα κι αρώματα
κι όταν η καρδιά αιμάτωνε
κατάσαρκα εκείνα τα φορούσα..
κι ύστερα εζωγράφιζα ωκεανούς..
ταξίδια..πειρατές να συναντήσω..
μα η ψυχή απρόσμενα
σε Ιθάκες με οδηγούσε
τον Οδυσσέα μου να βρω
ναν' το ταξίδι αληθινό..
χωρίς παλάτια και μνηστήρες..

''Στη siesta του Καλοκαιριού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τα λόγια στ' ακρογιάλι''

art : Nicoletta Tomas Caravia

Στη θάλασσά σου ερήμην μου αφέθηκα 
το ακρογιάλι ετούτο μέσα μου
χρόνια το κουβαλάω 
στην αγκαλιά της εβαπτίσθηκα
για να γυρέψω τον τρανό εξαγνισμό..
κι από τότες και μεθύστερα
αρνούμαι στη στεριά μου να γυρίσω..
γοργόνα ντύνομαι τα βράδια μου
μέσα στους βράχους κολυμπάω..
ρωτώ αν ζεις ή αν όνειρο κακό
ήτανε το φευγιό σου..

Κοίτα να δεις ο θερινός καιρός 
πως με φορά..με θάλπει..
κρατώ..φυλάγω στα συρτάρια μου
τα όστρακα που μάζευες
για να μου τα χαρίσεις..
ήξερες πιότερο εσύ..
πως ο βυθός με μάγευε..
τ' απέραντα λιβάδια του με είχαν..

Είναι στιγμές..πόσες στιγμές
με την πλανεύτρα ανάμνηση
στης νιότης τα λημέρια περπατάω...
στο ίδιο μπόλι εμπολιαστήκαμε
πλανάραμε στην ίδια τρικυμία..
λιαστήκαμε στην ίδια ακρογιαλιά
π'  ακόμα λούζομαι μονάχη..
μπορεί η ακτή να παραμένει σιωπηλή
μα εγώ π' ελούστηκα 
στα γάργαρα νερά σου μια φορά
για πάντα εκεί θα κολυμπάω..
λευκή για σένα μια σελίδα θα κρατώ
τ' ανείπωτα να γράψεις στ' ακρογιάλι
βρέχω τον πόθο μου για σε
οι θύμησες καράβια..με βουλιάζουν.


''τα λόγια στ' ακρογιάλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Σελίδα ημερολογίου- "Φατήρ - Γιακά" στις 23 Αυγούστου

Ιστορίες που γράφτηκαν στο παιδικό το dna μας 
και τείνουνε να ξεχαστούν..θαρρείς και δεν υπήρξανε ποτές..
θαρρείς και δεν εζήσανε οι πρωταγωνιστές ..
καθώς ο χρόνος άλλαξε μέσα και επιβάτες...
23 του Αυγούστου σήμερα ..κι η μνήμη σεργιανάει..
Οι αραμπάδες στη σειρά..γεμίζανε το δρόμο..
Οι κουρελούδες είχαν την τιμητική..πολύχρωμες..
καινούριες σκέπαζαν τσαρδάκια με τα αμάξια..
εσκέπαζαν φατσούλες και ψυχές..
οι δυνατότερες εσέρνανε τα κάρα οι αγελάδες του μαντριού..
αγόγγυστα..λες και εθέλανε κι αυτές..
να προσκυνήσουνε τη χάρη Της
Τρανή η Παναγιά μας..
Κι η μάνα μας..αχ ! η πολύτιμή μου η ακριβή
τη γλάστρα έπαιρνε στην αγκάλη της 
τα κρίνα τα λευκά της Παναγιάς
ν' αφήσουμε στον τάφο στα εννιάμερα μας έλεγε..
κοίτα μην ξεχαστούμε..
Στο παναήρι κίναγαν..να προσκυνήσουνε στα εννιάμερα..
την κοίμηση της Παναγιάς..να πάνε τα σπερνά..
Εκεί απέξω από το Καβακλί..στον Βαθυρρύακο...
εις του Φατήρ- Γιακά τον κάμπο..
στους αμπελώνες μέσα στήνονταν μεγάλο πανηγύρι..
έτοιμα όλα αποβραδίς..τσαρδάκια και φαγιά..
Στρωσίδια και καρπούζια ήταν στο φόρτωμα κι ένα ταψί
για τη φαμίλια ολάκερη με μοσχομυριστά..
ετρύπαγαν τη μύτη ο δυόσμος το μακεδονίσι
 στης γιαγιάς Σοφίας τα γεμιστά..
Έτσι κινάγαμε στη χάρη της..προσκύνημα οικογενειακό..
χαρά και κούνιες κρεμαστές..εις το ξεσήκωμα αυτό..
λίγες μονάχα μέρες ύστερα απ' το Δεκαπενταύγουστο..
και η μνήμη να κρατιέται ζωντανή..
καθώς οι ιστορίες διαδίδονταν από στόμα σε στόμα 
για την εικόνα αυτή που ευρέθηκε στον τόπο αυτό 
από τον τσιφλικά τον άρχοντα..
τον μουσουλμάνο της περιοχής 
τον Φατήρ- Γιακά..καθώς του φανερώθηκε
 το όραμα το φωτεινό...

Κοίτα πως μπλέκονται οι ιστορίες των ανθρώπων πάντοτε..
όταν πατούν τα ίδια χώματα..
κι ας λένε πως λατρεύουνε θρησκείες διαφορετικές..
Τι σημασία τάχατες ..αφού μονάχα ένας είναι ο Θεός..
..Η Ιστορία βάζει το χέρι της..και η μνήμη σεργιανίζει..
Τι κι αν περάσανε τα χρόνια και οι καιροί..
σήμερα οι δρόμοι θα γεμίσουνε προσκυνητές
στο δρόμο οι γεροντότεροι θα κρατούνε την παράδοση
 τη μνήμη ζωντανή..Κομοτηνή ως Καβακλί 
 15 χιλιόμετρα είναι αρκετά..
τα κιτάπια της Ιστορίας να σκαλίσουν..
για να μας πίσω εκεί πολύ μακριά..
στο 1204 Βυζαντινές να μας διηγηθούνε ιστορίες..
Σήμερα τόσα χρόνια μετά..και το προσκύνημα 
Πανθρακικής εμβέλειας εις την μικρή Τήνο της Θράκης..
όπως γράφει μοναδικά
ο αγαπητός μου πρωτοεξάδελφος Ιωάννης Ελ. Σιδηράς..
εξαίρετος Εκκλησιαστικός Ιστορικός - Νομικός..
εις την ομιλία του που δημοσιεύτηκε 
στις 23 Αυγούστου 2018 στο radiomax.
Κι εγώ.. το άρωμα της μνήμης μου φορώ..
μονολογώ βαδίζω στα λημέρια τα παλιά 
και κρένοντας σου λέγω......
Η Ρωμανία είναι μέσα μας ακόμα ζωντανή..βασανισμένη..
τα ονόματα τον τόπο δεν αλλάζουν...
και η Κιουμουρτζίνα - Κομοτηνή..κομμάτι της ψυχής μου...

Σελίδα ημερολογίου - Σοφίας Θεοδοσιάδη - 23/8/2019

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΗ ΤΗΝ ΜΑΛΩΝΕΙς ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ''

by   Dorina Costras

Δεν παίρνει από λόγια η καρδιά
και μη την εμαλώνεις
το μερτικό της ζητιανεύει απ' τη ζωή
σαν έρθει η ώρα η αγιασμένη
η ευλογημένη απ' το Θεό
Άνοιξης πεταλούδα ντύνεται
πετάει στους μπαχτσέδες
του έρωτα τρυγάει τους χυμούς
στιχάκια γράφει..σκαρφαλώνουνε
στων γιασεμιών τους φράχτες
οι γκιώνηδες τις νύχτες τραγουδούν
για τα μεράκια της ψυχής της..
σαν στέκεται στητός ..ορθός
ωραίος περιπαιχτικός..
ο έρωτας..της λογικής δραπέτης
γνωρίζει το..άδικα μην της κρένεις..
είναι ο έρωτας παιχνίδι μαγικό
λυγίζουνε Θεοί και τεθνεώτες..
είναι παιχνίδι κερδισμένο απ' εξαρχής
σ' όσους γλυκά αποφάσισαν
τα οχυρά να χάσουν ..

Ταγκό ο έρωτας για δυο
των νιάτων λένε πυρκαγιά
μα είναι και κάτι ύστεροι
οι έρωτες που καίνε με τις νότες..
εκείνες τις γλυκές..τις αισθησιακές
που ταξιδεύουνε το νου αλαργινά
που σιγοκαίνε και κρατούν παντοτινά...
Κλειστό κουκούλι η ψυχή
γεννιέται από το σκότος
μη με ρωτάς πως και γιατί
αδιόρθωτη..αμετανόητη η καρδιά
ραγίσματα ποτές δε λογαριάζει
μαζεύει αντοχές..ακροβατεί
μιας πεταλούδας το πετάρισμα
στη γύρη του έρωτα ποθεί
τρυπάει τη μεταξωτή κλωστή
ορμά..στις φλόγες λαμπαδιάζει..
με μυρουδιές..μ' αρώματα ψυχής
τα κάστρα μας γκρεμίζει....

''ΜΗ ΤΗΝ ΜΑΛΩΝΕΙς ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΒΥΘΟς''

by Dorina Costras

Ψυχή μου..
βυθός η αγάπη σου ανεξερεύνητος
έναστρος ουρανός τα μάτια σου
στις σκοτεινές νυχτιές μου
ο έρως που με εκαρτέρεψε
ζήταε την ψυχή μου
να την εχάσω ζήταε..
να του παραδοθώ..
την έπαρέδωσα..την έχασα
κι ελούστηκα στο φως του..
στη λίμνη των δακρύων μου.
στις σκοτεινές τις όχθες μου
εφύτρωσαν..nelumbo nusifera
ιερά τα άνθια ως η αγάπη μας
ετούτοι οι λωτοί των Αιγυπτίων..
τους δράκους βγαίνω να νικήσω
πολεμώ..
στις πολεμίστρες των ματιών σου αντρειεύω...
Σαν αεράκι..μπάτης έρχεσαι..
αναδεύεις τ' ατλαζένια μου τα κύματα
που φόρεσες μια νύχτα στην ψυχή μου...
Καρδιά μου...
σ' ευχαριστώ ευλαβικά..
αέναα..ανθίζεις τη ζωή μου..

"ΒΥΘΟς" - Σοφίας Θεοδοσιάδη

.................................................................................................

"ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ"

Ηθελα να 'μουνα πουλί..
να ζωγραφίζω κύκλους εις τα σύννεφα..
να γράφονται οι χαρές..κι οι λύπες του...
του κόσμου που εθέλησε..
με δύσκολα φορές - στιγμές...

κι άλλοτε πάλι ζάχαρες..
εσκόρπισε στους δρόμους μας...
σαν καραμέλλες με ζαχαρωτά..
για να μας κάμει να ξεχνούμε...
Να 'μουν ..να μπόραγα ..να πέταγα
απάνω από τις στέγες..χαμηλά
στους γερανούς του Ίβυκου
να μεταμορφωθώ..
τον κόσμο στα σημεία να δικάσω..
να διώξω τα ναυάγια τα ανθρώπινα
βροχές να ρίξω στα ανήλιαγα..
τις διψασμένες τις ψυχές να εδροσίσω..
Μικρή η βάρκα μου..τα όνειρα τρανά
μικρό το λιμανάκι που αράζω
άλλα η ψυχή μου λαχταρά
κι άλλαι αι βουλαί ιθυνόντων..
Ο κόσμος εμοιράστηκε
κλείω τα ώτα στις Κασσάνδρες..
μέμφομαι και τους γκρεμιστές
τους θιασώτες συντριμμιών καταδικάζω...
μονάχα να..
τον γκρεμιστή του Παλαμά..
τον ζωγραφίζω..τον κρατώ
γιατί ειναι χτίστης -γκρεμιστής
μαγεύει..γίνεται ληστής
ο πορθητής..
στο κάστρο της ψυχή μου..

"ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ" - Σοφίας Θεοδοσιάδη - 18/8/2019
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

"ΜΗΝ ΚΛΑΙς"

art : Nicoletta Tomas Caravia

Μην κλαις για όσα δεν επρόκανες
μην κλαις για εκείνα που δεν είδες..
η μεταμέλεια ξυλοπάπουτσα φορεί στιγμές..
ματώνει αστραγάλους.. 
Μην κλαις που δεν περπάτησες
στη χώρα των Αζτέκων
πρωτογενείς και αντιφατικούς πολιτισμούς 
στο παραμέσα να γνωρίσεις..
σάμπως τον ''Ανθισμένο θάνατο''στις πυραμίδες των..

στο γίγνεσθαι της σήμερον δε νιώθεις?

Γι' άλλα η ψυχή σου να πονεί
γι' άλλα να τυραννάται
για κείνα που είδες και εσιώπησες
για κείνα που σου συστηθήκανε απλόχερα
για κείνα που δεν πρόκανες να τα ομολογήσεις.
Εκείνες τις δειλές σου τις στιγμές
εκειές να τις γυρεύεις ..να γιομίζεις

Μην κλαις..και μην τα λησμονάς
τα παραθύρια που σου άνοιξε η ζωή
τι κι αν αγροίκοι πειρατές
εκούρσεψαν τα όνειρα
με τ' άνθια τα λευκά των γιασεμιών
μπρος στο ξωθύρι της ψυχής..
να μου τα εστολίζεις..

Έφεραν θάλασσες στα μάτια σου εμπροστά..
σοκάκια ασπρισμένα του Αιγαίου.
Εφέρανε κι εκείνο το μικρό το κολυμπρί
που εράμφισε στο τζάμι την αγάπη..
εφέρανε του έρωτα βροχές
εβύζαξαν τον κύκλο της ζωής
δε στέρεψαν τις βρύσες των χειλιών σου.. 
ευλογία τα παράθυρα τα ανοιχτά..
που αλαργέψαν την ψυχή σου..

"ΜΗΝ ΚΛΑΙς"- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,