Δε θέλω να με παγιδεύουν οι ορίζοντες
οι ευθείες τους γραμμές να με κλειούνε..
ελεύθερα σα γλαροπούλι να πετώ
τινάζοντας στον ήλιο τα φτερά μου..
Για..τι θαρρείς πως είναι ο άνθρωπος..
μάστορας είναι που μαζεύει υλικά
λέξεις ..εικόνες για να χτίζουνε
οικοδομήματα ψυχής..
λέξεις που να χαϊδεύουνε
να γράφουν νότες
στο βινύλλιο της καρδιάς
λέξεις να ζωγραφίζουνε
ωκεανούς..ανοιχτωσιές..
όταν στενεύει η ψυχή
και φυλακίζεται ο νους..
τότες ως πρωτομάστορας
μαντρότοιχους να χτίζει
στις ξερολιθιές..
κι άλλοτες να γκρεμίζει.
συνήθεια λες απ' τα μικράτα μου...
Κι εγώ..
αμετανόητα στου χρόνου τις ρωγμές
να ατενίζω τον ορίζοντα ασύνορα..
να κυνηγάω πλατώματα
στα ονείρατα με πεφταστέρια τ' ουρανού
βροχή να γίνουμαι τη γης για να φωτίζω..
δεν ξέρω πως και το γιατί
θαλασσινά γυρεύω όνειρα
και στεριανά να χτίζω..
να μην σκορπούν εις τους ανέμους
του Καλοκαιριού..
τίποτα να μην χάνεται
τίποτα μη μου παίρνει..
Πάντα μου άρεσε εκεί εις τα κρυφά
μάζευα χρώματα κι αρώματα
κι όταν η καρδιά αιμάτωνε
κατάσαρκα εκείνα τα φορούσα..
κι ύστερα εζωγράφιζα ωκεανούς..
ταξίδια..πειρατές να συναντήσω..
μα η ψυχή απρόσμενα
σε Ιθάκες με οδηγούσε
τον Οδυσσέα μου να βρω
ναν' το ταξίδι αληθινό..
χωρίς παλάτια και μνηστήρες..
''Στη siesta του Καλοκαιριού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου