''τα λόγια στ' ακρογιάλι''

art : Nicoletta Tomas Caravia

Στη θάλασσά σου ερήμην μου αφέθηκα 
το ακρογιάλι ετούτο μέσα μου
χρόνια το κουβαλάω 
στην αγκαλιά της εβαπτίσθηκα
για να γυρέψω τον τρανό εξαγνισμό..
κι από τότες και μεθύστερα
αρνούμαι στη στεριά μου να γυρίσω..
γοργόνα ντύνομαι τα βράδια μου
μέσα στους βράχους κολυμπάω..
ρωτώ αν ζεις ή αν όνειρο κακό
ήτανε το φευγιό σου..

Κοίτα να δεις ο θερινός καιρός 
πως με φορά..με θάλπει..
κρατώ..φυλάγω στα συρτάρια μου
τα όστρακα που μάζευες
για να μου τα χαρίσεις..
ήξερες πιότερο εσύ..
πως ο βυθός με μάγευε..
τ' απέραντα λιβάδια του με είχαν..

Είναι στιγμές..πόσες στιγμές
με την πλανεύτρα ανάμνηση
στης νιότης τα λημέρια περπατάω...
στο ίδιο μπόλι εμπολιαστήκαμε
πλανάραμε στην ίδια τρικυμία..
λιαστήκαμε στην ίδια ακρογιαλιά
π'  ακόμα λούζομαι μονάχη..
μπορεί η ακτή να παραμένει σιωπηλή
μα εγώ π' ελούστηκα 
στα γάργαρα νερά σου μια φορά
για πάντα εκεί θα κολυμπάω..
λευκή για σένα μια σελίδα θα κρατώ
τ' ανείπωτα να γράψεις στ' ακρογιάλι
βρέχω τον πόθο μου για σε
οι θύμησες καράβια..με βουλιάζουν.


''τα λόγια στ' ακρογιάλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,