 |
Καθώς ο αγέρας έφευγε
και σ' έπαιρνε μαζί του..
παρασυρμένος
σε μιας θύελλας θαμπής..
επιλογής λαθραίας..
μες στην τεράστια χοάνη
στις παλινωδίες και
στις αντιφάσεις σου..
την καταπόντιση εδιάλεξες..
σε άλλες παραλλήλους..
των αναγκών η χοάνη σε ερούφηξε..
σε σκοροφαγωμένα παραθύρια
πλέκεις τον ιστό..μοναχική αράχνη...
πλασμένος ήσουνα για τα τρανά
τα άπιαστα εσένα σου ταιριάζαν
σε συμμαχίας ανίερης..
στις πολεμίστρες των καιρών
εστάθη ηττημένη η μορφή σου..
αποκαθήλωσε το πέταγμα του νου
εσυνομώτησε με το ελάχιστον
η επιβίωση ορθώθη κραταιά
ελήστεψε την ουτοπία της ψυχής σου.
ανύποπτα στο χλευασμό της ποίησης
τα σκήπτρα σου κατάθεση
σε ελλειπείς συναλλαγές
βορά του χρόνου εγίναν..
Δε σου ταιριάζει τέτοιο τέλεμα εσέ
για άλλα ήσουν πλασμένος
και αν τα χρόνια σου εμελώσανε
αντέννες ύψωσε εξαρχής
ο θάνατος του νου ο τρανός
εσένα δε σου πρέπει..
Το πιο γλυκό τ' ανθρώπου τέλεμα
είναι εκείνο το ονείρεμα
π' ακούμπησε το μπόι της ψυχής του..
Εστάχιασε ο καιρός..εκάρπισε η καρδιά
δρεπάνι ο πόνος για τα σε
δεμάτι στην ψυχή μου.
Μη με ρωτάς πως και γιατί
τα βάσανα που εσένα τυραννούν
τραγούδι στην καρδιά μου εγώ τα κάμω..
Στις χαραυγές..
όντας ο νους σ' εσένα λογυρνά
η θλίψις φευγαλέα κατοικεί με..
''ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΑΡΑΧΝΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
