''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'''

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..
ίσως εις την ανάγκη μου την επιτακτική..ηθελημένα..
πόθος μου διακαής..έψαχνα για  να μαγευτώ..
Ανάγκη μου ήταν εσωτερική..να χτίζω οικοδομήματα..
ψηλά να τα τοποθετώ..η θέα τους να με τέρπει..
Άλλοτες μ' ανεβάσανε σε υψηλά πατώματα..
εγεύτηκα τη θέα τους..σφραγίδες στην καρδιά μου..
Άλλοτες πάλι εγελάσθηκα..συνάντησα μαγεία γιαλαντζί..
ανθρώπους με φορέματα χαμέρπειας μιας κόμπρας...
Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρεε..χαμένη στους αντικατοπτρισμούς..
και της ρευστής οφθαλμαπάτης μου..
δεν μου φαινόταν γνώριμοι ξένοι θαρρείς εκείτονταν..
δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..
να τρέχουν για να τυλιχτούν..από όπου βρουν..
αρκεί να ν' τυλιγμένοι από κάπου..







Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν  επροσκύναγαν 
Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..
Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπόμουνα σαν έπεφταν εις την μιζέρια τους 
γιατί τη μοναξιά δεν άντεχαν..πόσο λυπόμουνα 
που έβλεπα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..
όμοια στων κήπων ερπετά....
Ξέρεις τι είναι αυτό που με λυπεί απ' όλα πιότερο εμέ?
Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι επαθαίναν ίλιγγο εκεί εις τ' αψηλά..
Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..
τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..σε χειμερία νάρκη
σε ύπνωση του νου κρατώ τα ερπετά...
Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..
γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..τον άνθρωπο να σώσω..

Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..
γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή 
αναζητούν για να χορτάσουν.. Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..
όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..
ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..
Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..
εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..
γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν..
Βαλσαμωμένες σεργιανάνε ενίοτε οι ψυχές..σε κρύα προσωπεία..
Καθώς στο μελανοδοχείο το μελάνι λιγοστεύει τις νυχτιές..
περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής 
μες στη ζωή δηλώνω.. 
φυλάγω στις αποσκευές ως κόρην οφθαλμού..
αναλαμπές αξόδευτες..
ελπιδοφόρα τις φυλάγω..καρτερώ τες.........
τις ξοδεμένες διαψεύσεις μου..στα εντός μου να νικήσουν..

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.........................................................................................

''τα σκιάχτρα της ψυχής σου ''

φωτο: noel oszvald

Τα σκιάχτρα της ψυχής σου να τα καις..
μη σε τρομάζουν οι σκιές τους στα σκοτάδια
τις κάμπιες που τα εκατοίκησαν
στο χώμα καταγής να τις τινάζεις 
με δίχως πανοπλία να τα πολεμάς..
μονάχη να πεθαίνεις..ν' ανασταίνεσαι
μιαν μεταμόρφωσιν ορέγοντας
φτερά στους ώμους πεταλούδας να κολλάς
να περπατάς χιλιόμετρα απάνω στην ψυχή
δρομέας στο κυνήγι μαγισσών σου να δηλώνεις..
Σαν θες συγχώρεση να γεύεσαι στα στήθη σου
γαλήνη σε ποσότητα άφθονη..ακριβά
τις νύχτες μες στη μάζωξη της σκέψης σου
να βγαίνεις όσο - όσο ν' αγοράζεις..
έτσι μονάχα προχωράς..στη λύτρωση οδεύεις
χαράζοντας διαδρομές
φλεγόμενη ως βάτος εις την ερημίαν της ψυχής
αναδύουσα ακατάπαυστα φως η ρωγμή..
τινάζοντας τους ρύπους των φτερών σου..
τις στάχτες θάβοντας από τα σκιάχτρα σου
γεννιέται η συγχώρεση
γεννιέται η συμπόνοια..... 

''τα σκιάχτρα της ψυχής σου''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.......................................................................................................  

''ΕΥΓΕΝΕΙς ΣΚΕΨΕΙς''

Είναι βραδιές που τριγυρνώ...
κανείς δεν το προσέχει..
την πλατινένια την  καρφίτσα
 που περάσανε στο πέτο μου..
οι μάγισσες της πλάνης μου της νιότης μου
δε θέλω πια να τη φοράω..
Βαρέθηκα να με κοιτούν..
σαν να 'μαι ένα πανύψηλο ..
αγέραστο και δυνατό δεντρί..
θέλω να γείρω τα κλωνάρια μου...
και νάμαι ένα χαμόκλαδο..
ένας μικρούλης θάμνος.. 
Απαρατήρητα όλοι να με προσπερνούν...
αυτοί τριγύρω μου λοφία να φορούν
να υψηλώνουν..να κορδώνονται...
κι εγώ να μειδιώ..και να σωπαίνω
γιατί δεν εκατάλαβαν το μάταιον...
το μονοπάτι της ζωής που οδηγεί..
που εντρύφησε από νωρίς
ψηλά στην κεφαλή μου
τα αγκάθια δεν τους σημαδέψανε..
ώρες χαμένες μες στην περηφάνεια τους
μονοπάτι υπερφίαλο..ανεπίγνωσις
που στα στερνά...........
ίσα προς το γκρεμό 
της μοναξιάς τους βγάνει.

Παραμιλώ καθώς..
τον αναπτήρα των ονείρων μου..
αποβραδίς ανάβω
όχι..το σκότος δεν είναι πλέον συμπαγές
όταν αφήνω χαραμάδες του φωτός
στο μαγικόν της μίας μας ζωής
ανακαλύπτων αναμμένους φανοστάτες..
πιάνω προζύμι αποβραδίς για ν' ανεβεί
στο χάραμα καρβέλια να μοιράσω
στων πεινασμένων τους το μάταιον
ν' αλλάξω τη ροπή....

''ΕΥΓΕΝΕΙς ΣΚΕΨΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

♫♫♫ ΣΑΝ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΜΕΛΩΔΙΑς ♫♫♫

Σαν μελωδία απ' το ουράνιο στερέωμα

στην ώρα που ο αυγερινός στο θόλο του..

στα σύννεφα κοιμόταν..

ένα ψυχοπούλι ζύγωνε στη λεύκα μου...
κυνήγι λησμονιάς μη και προκάνει..

μου εχτύπαε το τζάμι λες λυγμός..

ξύπνα μου έλεγε μη θλίβεσαι..εμέρωσε
γιατί είσαι ακόμα ζωντανή..

κι η αγάπη σε θυμάται..

παλιός μου γνώριμος..

ο ήχος ο ζεστός..

στο τζάμι της ψυχής μου η φωνή σου..
τα βροχερά..
τα βράδια τα βρεμένα μου.
μια μελωδία επιμένουσα..

χαϊδεύει τα αυτιά μου
καθώς στο παραθύρι οι στάλες τραγουδούν..

κάθε που η σκέψη μου..

σε σένα πεταρίζει..λογυρνά..
σαν παρτιτούρα μελωδιάς
τα λόγια σου που στάξανε 
αγάπη κι αντοχή μες στην καρδιά μου.. 
Κι αν οι ψυχές μας λέν' πως αφουγκράζονται..  
μπακίρια οι λέξεις οι μετύστερες
μετά από σε..σκουριάζουν...
 

'' ΣΑΝ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΜΕΛΩΔΙΑς''
Σοφίας Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

''ΣΤΙς ΑΙΩΡΕς ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ''

ΠΙΝΑΚΑς : ΜΙΜΗς ΑΝΤΖΟΥΡΗς

Ημερολόγιο αιφνίδιων συναντήσεων
επιθυμίες..ονείρατα και πράξεις μας
ήττες και νίκες εγεφύρωνε
ο χρόνος ο αγέραστος
στους λεπτοδείχτες μας του νου..
σ' ένα μοιραίο αποπροσανατολισμό
με την γλυκείαν ψευδαίσθησιν
δηλώναμε..άνοες εξουσιαστές..
πότε ταχύτερα ασθμαίνοντας..
άλλοτε βήμα αργό..
ατενίζοντας μακρόθεν το αιώνιον
αψηφώντας το φθαρτόν..
Χρόνε μου..απάλιωτε..αγέραστε
σάμπως υπάρχεις άραγε ή..
είσαι δημιούργημα της αγωνίας μου..
να ζήσω..να προλάβω..να σταθώ ?
Γρήγορα που αλλάζουν οι εποχές..
σαν τους κοκκινολαίμηδες
σ' ένα κελάηδημα όμοιο αηδονιού γλυκύ
τους δέρνει τ' ανεμόβροχο..
στου πάρκου τη γωνιά τους οι ανθρώποι.. 
κουρνιάζοντας..προσμένοντας
ξορκίζοντας Χειμώνες παγερούς
Άνοιξες καρτερώντας..
Αλήθεια.............
πότε εξημέρωσε για μας
πότε έφτασε το σούρουπο
τι γρήγορα νυχτώνει!
το παρελθόν εγκλωβισμένο περπατεί..
οι λεπτοδείχτες πια το προσπερνούν...
ο χρόνος μας καραδοκεί
τρυπώνει πίσω από τις γρίλιες μας του νου..
αγωνιά..γεφυρώνει συναισθήματα
επαίρεται..φωταγωγεί..χλευάζει..
γίνεται η γλώσσα μίας πλήθουσας σιωπής...
μάρτυρας αδιάψευστος της μέσα μας αλήθειας......

''ΣΤΙς ΑΙΩΡΕς ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΟΤΑΝ ΓΛΥΚΑ ΘΑ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙς''..

Εις το προαύλιον της ζωής..ακάλεστα
οι νυχτοφόροι σου οι δαίμονες..
σκορπάγανε της θλίψης το σκοτάδι..
αλλάζαν τις σκυτάλες σου
παρέδιδαν τα σκήπτρα του αγώνα σου
στους νιούς....
νικούσανε το φόβο για τις ήττες σου
μη μείνουνε αιώνια διψασμένες..
γλυκοαγγίγματα συνέχειας στα δάχτυλα 
στων νιων τις νίκες οι ιαχές..
να τρέχουνε με υψηλές ταχύτητες 
που ίλιγγο σου φέρνουν..
μηνύματα να τους ταχυδρομείς
για να ρουφούν το χρόνο.

 .:｡

Την έπαρση με δύναμιν να απαρνηθείς

απιθώνοντας στα χέρια
θησαυρούς πολύτιμης συγκομιδής
 των γηρατειών και του φιλοσοφείν..
τα νιάτα να προτάσσεις στην ζωήν
να υποκλίνεσαι..να προσκυνάς το κάλλος..
Για σε ως φυλαχτόν το ύστερον..
στην κατανόησιν της εφήμερης 
της ύλης  της φθαρτής σου σαν γλυστράς
τον ακριβό σου χρόνο να κρατείς
επιλεκτικά να τον διαλέγεις..
και με φωνήν στεντόρεια να τον τραγουδείς
στο τέλεμα της δύσης σου
όταν γλυκά θα ξεθωριάζεις...

''ΟΤΑΝ ΓΛΥΚΑ ΘΑ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ο ΧΟΡΟς ΤΗς ΦΘΟΡΑς''

Μια ελαφράδα τον επεριέλουζε
σαν έρχονταν το φως της χαραυγής
κι εφώτιζε το ανήλιαγο..σαρακοφαγωμένο
της ψυχής του παραθύρι..
καραδοκούσα η θλίψη εχτύπαγε την πόρτα του
τα φευγαλέα..τα άπιαστα 
τα χαμένα αναπολούσε..
Έγραφε ποιήματα..στιχάκια και λογίδρια
αναπολώντας επιθυμητούς παροξυσμούς
για έρωτα ανέραστος ομίλει..
Στην νεκρωμένην κάμαρα
είχεν παρέλθει ο ρυθμός
τα βήματα του βαλς πεπερασμένα.. 
Ήτανε έξυπνος..ανήσυχος πολύ..
στη σκέψη του τη δροσερή..
αρνούνταν να ποθάνει..
χορό του έρωτα εχόρευε τα βράδια του
στο φως της μέρας του απέμενε
ο χορός του Ησαϊα του
που εχόρεψε έναν παλιό καιρό
στο σύστημα πειθήνιος
διόλου μη διαφέρει..
Ασφυχτιούσε μες στην κάμαρα..
σκάλωνε σε συρματοπλέγματα..
αγκάλιαζε το ''ψέμμα''..
έκλαιε για το όνειρο..
για τις σιωπές του που θεριεύανε
καθώς αγνάντευε στην προκυμαία του..
την προσδοκία του που εταξίδευε..
σε αδιέξοδα λιμάνια θολερά..
ωσάν καράβι γέρικο..
σαπίζοντας..δεμένο στο μουράγιο...
Καθώς ο έρωτας ανύπαρκτος
την έλλειψιν..την θλίψιν προκαλούσε..
τις νύχτες τις τυραννικές
στα περιθώρια έγραφε των τετραδίων του
έγλειφε το θυμό του..
στιχάκια ελιξήρια εσκάρωνε
φάρμακον της φθοράς του.

''Ο ΧΟΡΟς ΤΗς ΦΘΟΡΑς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,