''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'''

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..
ίσως εις την ανάγκη μου την επιτακτική..ηθελημένα..
πόθος μου διακαής..έψαχνα για  να μαγευτώ..
Ανάγκη μου ήταν εσωτερική..να χτίζω οικοδομήματα..
ψηλά να τα τοποθετώ..η θέα τους να με τέρπει..
Άλλοτες μ' ανεβάσανε σε υψηλά πατώματα..
εγεύτηκα τη θέα τους..σφραγίδες στην καρδιά μου..
Άλλοτες πάλι εγελάσθηκα..συνάντησα μαγεία γιαλαντζί..
ανθρώπους με φορέματα χαμέρπειας μιας κόμπρας...
Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρεε..χαμένη στους αντικατοπτρισμούς..
και της ρευστής οφθαλμαπάτης μου..
δεν μου φαινόταν γνώριμοι ξένοι θαρρείς εκείτονταν..
δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..
να τρέχουν για να τυλιχτούν..από όπου βρουν..
αρκεί να ν' τυλιγμένοι από κάπου..







Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν  επροσκύναγαν 
Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..
Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπόμουνα σαν έπεφταν εις την μιζέρια τους 
γιατί τη μοναξιά δεν άντεχαν..πόσο λυπόμουνα 
που έβλεπα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..
όμοια στων κήπων ερπετά....
Ξέρεις τι είναι αυτό που με λυπεί απ' όλα πιότερο εμέ?
Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι επαθαίναν ίλιγγο εκεί εις τ' αψηλά..
Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..
τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..σε χειμερία νάρκη
σε ύπνωση του νου κρατώ τα ερπετά...
Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..
γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..τον άνθρωπο να σώσω..

Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..
γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή 
αναζητούν για να χορτάσουν.. Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..
όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..
ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..
Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..
εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..
γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν..
Βαλσαμωμένες σεργιανάνε ενίοτε οι ψυχές..σε κρύα προσωπεία..
Καθώς στο μελανοδοχείο το μελάνι λιγοστεύει τις νυχτιές..
περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής 
μες στη ζωή δηλώνω.. 
φυλάγω στις αποσκευές ως κόρην οφθαλμού..
αναλαμπές αξόδευτες..
ελπιδοφόρα τις φυλάγω..καρτερώ τες.........
τις ξοδεμένες διαψεύσεις μου..στα εντός μου να νικήσουν..

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.........................................................................................