''ΕΥΓΕΝΕΙς ΣΚΕΨΕΙς''

Είναι βραδιές που τριγυρνώ...
κανείς δεν το προσέχει..
την πλατινένια την  καρφίτσα
 που περάσανε στο πέτο μου..
οι μάγισσες της πλάνης μου της νιότης μου
δε θέλω πια να τη φοράω..
Βαρέθηκα να με κοιτούν..
σαν να 'μαι ένα πανύψηλο ..
αγέραστο και δυνατό δεντρί..
θέλω να γείρω τα κλωνάρια μου...
και νάμαι ένα χαμόκλαδο..
ένας μικρούλης θάμνος.. 
Απαρατήρητα όλοι να με προσπερνούν...
αυτοί τριγύρω μου λοφία να φορούν
να υψηλώνουν..να κορδώνονται...
κι εγώ να μειδιώ..και να σωπαίνω
γιατί δεν εκατάλαβαν το μάταιον...
το μονοπάτι της ζωής που οδηγεί..
που εντρύφησε από νωρίς
ψηλά στην κεφαλή μου
τα αγκάθια δεν τους σημαδέψανε..
ώρες χαμένες μες στην περηφάνεια τους
μονοπάτι υπερφίαλο..ανεπίγνωσις
που στα στερνά...........
ίσα προς το γκρεμό 
της μοναξιάς τους βγάνει.

Παραμιλώ καθώς..
τον αναπτήρα των ονείρων μου..
αποβραδίς ανάβω
όχι..το σκότος δεν είναι πλέον συμπαγές
όταν αφήνω χαραμάδες του φωτός
στο μαγικόν της μίας μας ζωής
ανακαλύπτων αναμμένους φανοστάτες..
πιάνω προζύμι αποβραδίς για ν' ανεβεί
στο χάραμα καρβέλια να μοιράσω
στων πεινασμένων τους το μάταιον
ν' αλλάξω τη ροπή....

''ΕΥΓΕΝΕΙς ΣΚΕΨΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,