''ΑΝΕΝΤΑΧΤΗ ΠΟΘΕΙς''

Να αφουγκράζεσαι τους ήχους των καιρών
το νου να μην αλυσοδένεις 
ανένταχτα να περπατείς
στους σκονισμένους δρόμους τους
τους θαλερούς...της ύλης της φθαρτής των..
Τον τρόπο βρες..........
κώφευε επιγνωσμένα..οικειοθελώς
σε κύμβαλα αλαλάζοντα
σειρήνες είν' βραχνές του παγωμένου του Βορρά
τα τύμπανα ακολούθα τα άηχα
της κλαίουσας ψυχής σου..
Ζητούν να τους παραδοθείς
οι συλλέκτες καπικίων... 

Ο δρόμος σου μονόδρομος
δεν έχει πλέον για τα σένα γυρισμό
μύχιος πόθος σου..ακριβός
μονάχη σου την έρημο να περπατείς
στου πλήθους την αχλύ αιμορραγούσα
κι όταν τους λύκους της ψυχής ξεφορτωθείς
στο φως..χωρίς φοβίες ξεχυθείς..
μην κλάψεις πια 
για τους αποθαμένους που αναπαύονται..
τους ζωντανούς να κλαις
και τους ανήμπορους..  
κυοφορούσα μιας ανένταχτης 
στα ψεύτικα καπίκια τους ζωής..
Οι Βόρειοι και οι Νότιοι
δυο πόλοι  αντίθετοι της Γης
σε αδιέξοδες παράλληλες διαδρομές..
κι ο μήνας Μάρτης μας ο τωρινός
ο πιο σκληρός στου χρόνου τις αιώρες μας..
σοφά μας το μαθαίνει..

Καθώς....................
οι ανθρώποι του Βορρά..οι εξουσιάζοντες
εκούσιοι αρνητές σαγήνης της ζωής..
άθλιοι καπικίων λαθροκυνηγοί
με ομοβροντίες παρρησία περισσή
κηρύττουν πόλεμο ακήρυχτο
κοπάδια ικέτες σαλαγούν
φυτεύουν ξύλινους βολβούς
αρίζωτη η Πλάση ν' απομείνει..
Επιμελώς...........
άψυχα ευρωκαπίκια κυβερνούν
άνοες ψυχές διαβρωμένων
σε τήξη τα αργυρά αντικείμενα
σε τήξη τα χαμένα τα χρυσάφια
της ψυχής των..
Συντεταγμένα..
Ανένταχτη ποθείς.........
να ενταχθείς στον κήπο της Ευρώπης 
της ''Εδέμ''
γίνε αν μπορείς ένα αγριόχορτο
καθώς τα αγριόχορτα..
πάντα επιβιώνουν................

''ΑΝΕΝΤΑΧΤΗ ΠΟΘΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ''

Μελάνι έψαχνα ξεχωριστό..
του ονείρου τα μηνύματα τα βράδια μου
στην πόρτα σου..να σου ταχυδρομήσω
κι ετούτο το μαντάτο μας τ' ανήκουστο..
της μέρας μας το ξάφνιασμα
με ρέγουλο να σου το πω
μη μου λιγοψυχήσεις..
μα ήταν οι πύλες του Παράδεισου κλειστές
κι εγέμισα τις χούφτες μου με γιασεμιά
το άρωμα στ' αστέρι σου να στείλω...
να μυριστείς του κόσμου την ανημποριά..
τους διαδρόμους της ψυχής μας να φωτίσεις.. 
Σιώπησε η ανθρωπότητα αγαπημένε μου..
ερήμωσαν οι δρόμοι
γλυκείς..εγκλωβισμένοι..απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς σαλεύουν οι περαστικοί
σε ξεχασμένα κοιμητήρια..
Κι εγώ..
αισθάνομαι ότι κλαίω ακόμα σιωπηλά
αισθάνομαι πως περπατάς
κοιτώ απ' το τζάμι μου τις στάλες της βροχής
λούζομαι μες στη λίμνη μας 
θαρρώ..είσαι μαζί μου..
μοιάζει με κάθαρση..με λυτρωμό
της απουσίας η παρουσία..
όπως όταν μυρίζεις ένα γιασεμί
χωρίς καν να το κόψεις.
Είσαι στις σκέψεις μου σαν νόμος 
που δεν έχει παραβιαστεί
δεν είσαι παρελθόν..είσαι παρόν μου..
γητείες της αγάπης μας ζητώ..
την άφτρα των καιρών μας να ξορκίσει... 
Κανένας άλλος δε θα παίξει το τραγούδι μας
στην  άρπα της καρδιάς μου..
μέσα στη θύελλα της ερημιάς
γίνομαι διάφανη..γυμνή
την πλάνη μου αγκαλιάζω..
Όμως εσύ σωπαίνεις...

''ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

''ΑΙΘΕΡΙΕς ΨΥΧΕς''

Είναι δύσκολο την πλάτη να γυρίζεις στ' όνειρο
κι ας το συνθλίβουνε οι συμπληγάδες του καιρού..
και ας διψούν τα ζωντανά στους άγριους καιρούς...
Όσο υπάρχουνε αιθέριες ψυχές
όσο βουλιάζουν στη σιωπή τους
γητεύουνε το σκότος μας της νύχτας το βαθύ
μικροί ταξιδευτές..δεμένοι στο κατάρτι τους
της μοίρας τους το θάμα προκαλώντας..
Θέλει κουράγιο περισσό
στα χρώματα ταλέντο να δηλώνεις
του σκοταδιού τις οριογραμμές
ξυπόλητος με φως να διασχίζεις.
Στις αρωματισμένες μας..αιθέριες ψυχές
όσο τα πουλιά πετούνε λεύτερα
και τα λουλούδια ανθίζουνε 
στου παραδείσου της ψυχής των τα παρτέρια..
δεν ημπορούν χέρια ανίερα
να σταματήσουνε τις Άνοιξες..
να αφανίσουνε αυτούς που πίστεψαν
πιστεύουνε στο ονείρεμα ..
είναι το ''ταξίδεμα'' τρανότερο
απ' την σκληρή πραγματικότης..
Να το θυμάσαι...

''ΑΙΘΕΡΙΕς ΨΥΧΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

199 χρόνια Ελεύθερης Ζωής +1

Τρίτη, 24 Μαρτίου 2020

199 χρόνια Ελεύθερης Ζωής +1 (αφιέρωμα στην Ελληνική Επανάσταση του 1821)

 

> > Κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο κάνοντας κλικ εδώ <<

Ευχαριστώ θερμά τον κ. Δημήτριο Γκόγκα
για την σπουδαία ιδέα να συγκεντρώσει τις σκέψεις μας
σε τούτο το ηλεκτρονικό βιβλίο και να το διαθέσει 
στην Κεντρική Κυπριακή Βιβλιοθήκη της Λευκωσίας. 

Ποτέ μου δεν αγάπησα τη λέξη διαγωνισμός..
γιατί θαρρώ πως οι σκέψεις και οι ιδέες μας 
δεν είναι πρέπον να ανταγωνίζονται..
απλά να κατατίθενται με ευγένεια ψυχής..

Η λέξη που με μάγευε από τα μικράτα μου 
κι ακόμα ως τώρα είναι η λέξη ''συμμετοχή''..
γι αυτό κι ανταποκρίθηκα...με την ελπίδα
πως κάποιος αναγνώστης ίσως θα κοινωνήσει 
τη σκέψη του με τη δική μου..

''ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ''
είναι η ταπεινή μου συμμετοχή..
για τα 199 χρόνια από την επανάσταση του 1821.
η μοιρασιά είναι το ζητούμενο και το μέγα κέρδος..

 Σας ευχαριστώ από καρδιάς..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός

ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Θυμήθηκα και συλλογιέμαι και παραληρώ.
Τι κι αν το «άλμα» μέσα μας ακόμα εκκρεμεί.
Τι κι αν εις την αντίπερα την όχθη  κολυμπώντας
βαθέος ποταμού δεν ελιαστήκαμε.
Ελευθερίας στέγνωμα άγευστοι.
Ανίκανοι θηριοδαμαστές, δυνάστες πολεμούντες των καιρών.
Μια επανάσταση εδιδάχθηκα εγώ εις το σχολειό.
Στους χρόνους με οδήγησε εις τους αλλοτινούς, στα 1821.

Όταν ο ήλιος εβασίλεψε, εβράδιασε.
Απά στις σκέπες και στο νου,  
την Οθωμανική Αυτοκρατορία που εξεδίωξε,   
που εταλάνιζε τη χώρα μου για τέσσερεις αιώνες.
Σήμερα αιώνες πάλι και μετά, σε μια πατρίδα επιμένω.

Θα σταθώ..εκείνη την πατρίδα που μου φύτεψαν αληθινά,
βαθιά μέσα στα σπλάχνα.
Γι αυτήν αξίζουν οι γιορτές.
Γι αυτήν και η περηφάνια.
Για εκείνη που μου δίδαξε,
σαν βράχος να αντιστέκομαι.
Σαν κύμα να διεκδικώ,

σαν βράχος να υπομένω.
Δε θα σταθώ στο ιστορικό.
Καλώς.

Κακέκτυπα άλλοτε, είν' χιλιοειπωμένο..
Μονάχα να.
Θα σε παρακινήσω νοερά να δυνηθείς,
την ύπαρξή σου όλη αν το μπορείς,
εκεί

εις την όχθη την αντίπερα.
Αβούλιαχτα αν μπορείς να την περάσεις,
εκεί

για λίγο να βρεθείς.
Στην Ύψιστη του αγώνα τη στιγμή… στην Έξοδο.

Στο Ύψος του ανθρώπου.
Εκεί που οι ήρωες δεν πέθαναν.
Δεν επουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα,
δεν γίναν παρανάλωμα πυρός,
στην πυριτιδαποθήκη αντάμα με τον τολμηρό,
ηρωικά στην Έξοδο…  τον ήρωα Καψάλη.
Σ' αυτήν την όχθη να σταθείς,
μαζί τους να μπορέσεις να βραχείς..
να το λουστείς το αιώνιο.

Της δόξας τους το φως.
Όχι να μην τους φοβηθείς.
Δεν είν' φαντάσματα οι ήρωες,
τις νύχτες που στοιχειώνουνε τους ζωντανούς.
Είναι οδηγοί και δάσκαλοι.

Σου τείνουνε το χέρι.
Για να σε βοηθήσουν καρτερούν, οι μύστες σου να γίνουν.
Να ομορφύνουν τη δική σου τη συνείδηση.
Να δώσουν νόημα ακριβό, στην ίδια τη ζωή σου.
Δε σου ζητούν να ζεις σαν ήρωας,
μα να αντιστέκεσαι σαν ήρωας.
Με άνθρωπο να μοιάζεις.

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.

ISBN : 978-99257392-8-8

https://dimitriosgogas.blogspot.com/2020/03/199-1-1821.html
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ''

Στην ακριβήν την ρέμβην μας 
τα έγκλειστα τα βράδια μας στην κάμαρα
πνοή στο όραμα οι κραυγές αναζητούν
ο απόηχος τους τοίχους ταλανίζει....
οι φράχτες στο ονείρεμα αδιαπέραστοι
οι συνειδήσεις μας σε σύγχυση
τα ξόρκια στο κενό σακατεμένα.. 
Μαχόμαστε ακίνητοι
τις τύχες μας στα άθελα ενώσαμε
απειθάρχητες οι σκέψεις μας
φυγαδεύουν στα σοκάκια τις ελπίδες..
Από την κλειστή την κάμαρα
τι κι αν ο θάνατος θρασύς
χτυπά την πόρτα μας ζητώντας μερτικό
κυοφορούσα η ζωή
πνοή ζωής γυρεύει..

''ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ''

by tomasz alen

Έτσι θα ζεις....
σε πρόλαβαν οι ανέμοι
τα ξεριζώνουνε τα γέρικα δεντριά
οι δυνατοί Μουσώνες...
θα στροβιλίζεται η ψυχή
τις φοβικές επιστροφές σου στην ομαδικότητα
δεν θα  χαϊδεύεις ασυλλόγιστα..
στον ίσκιο των μεγάλων δέντρων της ζωής
αργά τα βήματα στο ζύγι σου
σελίδα τη σελίδα της το διάβασμα
το χρόνο θα εμπλουταίνεις..
το αλαζονικό σου το συναίσθημα
θέλεις δε θες θα τ' αρνηθείς
στο λιγοστό το φως ενός κεριού
τη λάμπα της ψυχής σου θα φωτίζεις..
μη νίπτεις πια τας χείρας σου
σαν Πόντιος Πιλάτος
κάτι καινούριο πάει να γεννηθεί
απ' τα συντρίμια της καταστροφής
ποιος ξέρει τάχα ο παλιωμένος σου εαυτός
ο τρόμος που σε κυβερνά για τον αόρατο εχθρό
αν δεν μετατραπεί σε ευλογία..
Εμείς οι Νεοέλληνες
απόγονοι γενιάς ιστορικής
κρατήσαμε μονάχα το τομάρι μας
ήταν οι λέξεις του σοφού μου δάσκαλου 
ίσως να είναι το σημείο της καμπής
να κάμουμε απότομα στροφή..
μαζί μ' εμάς..ηθελημένα άθελα
κι εσύ..........
καινούρια να διατρέξεις λεωφόρο..
την αρχαία φράση μην τη λησμονάς
''ουδέν κακόν αμιγές καλού''
η εσωτερική σου αναζήτηση
στο Θείον θα σε βγάλει..

''ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ''

Γλυκές ανάσες πνεύμονα βαθιές..
οι μικρές οι εκδρομούλες της ψυχής
σε γραφικά σοκάκια..
Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..
σαν κάδρο ζωγραφιάς τα όμορφα χωριά της..
Χρόνια το κουβαλάω αυτό το κάδρο στα εντός
σπίτια μικρά και χαμηλά..
αυλές ολάνθιστες..κόκκινα κεραμίδια..
Πρασίνισαν τριγύρω οι κάμποι και οι αγροί
γεμίσανε κατάλευκες ..
ασήμαντες κι ας μοιάζουν μαργαρίτες..
δέσμια λάτρης και αγνωστικίστρια
ενός Θεού που λάτρεψα
ενός Θεού που στέλνω προσευχές
την Πλάση του να σώσει.. 
Αλλάζουνε οι εποχές..αλλάζουμε κι εμείς
ημέρα ποίησης κι εγώ
στο καταφύγιό της τρέχω να κρυφτώ..
στους λατρεμένους στίχους του Καβάφη θα σταθώ
«Μάρτιαι Ειδοί» με αγωνιούν
 << τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή
και τας φιλοδοξίας σου να υπερνικήσεις..>>

κι αν ήχοι αλλόκοτοι και μακρινοί
μου τραγουδούν
 « μία χελιδών έαρ ου ποιεί».
την πρόσμενα την Άνοιξη στα μέσα μου
την έχτιζα καιρό
να την γκρεμίσω αδυνατώ..
γεμίζουν από δάκρυα τα μάτια μου
ποτάμι είναι η ζωή
και ρίζα της εγώ..

''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,