''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ''

Γλυκές ανάσες πνεύμονα βαθιές..
οι μικρές οι εκδρομούλες της ψυχής
σε γραφικά σοκάκια..
Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..
σαν κάδρο ζωγραφιάς τα όμορφα χωριά της..
Χρόνια το κουβαλάω αυτό το κάδρο στα εντός
σπίτια μικρά και χαμηλά..
αυλές ολάνθιστες..κόκκινα κεραμίδια..
Πρασίνισαν τριγύρω οι κάμποι και οι αγροί
γεμίσανε κατάλευκες ..
ασήμαντες κι ας μοιάζουν μαργαρίτες..
δέσμια λάτρης και αγνωστικίστρια
ενός Θεού που λάτρεψα
ενός Θεού που στέλνω προσευχές
την Πλάση του να σώσει.. 
Αλλάζουνε οι εποχές..αλλάζουμε κι εμείς
ημέρα ποίησης κι εγώ
στο καταφύγιό της τρέχω να κρυφτώ..
στους λατρεμένους στίχους του Καβάφη θα σταθώ
«Μάρτιαι Ειδοί» με αγωνιούν
 << τα μεγαλεία να φοβάσαι ω ψυχή
και τας φιλοδοξίας σου να υπερνικήσεις..>>

κι αν ήχοι αλλόκοτοι και μακρινοί
μου τραγουδούν
 « μία χελιδών έαρ ου ποιεί».
την πρόσμενα την Άνοιξη στα μέσα μου
την έχτιζα καιρό
να την γκρεμίσω αδυνατώ..
γεμίζουν από δάκρυα τα μάτια μου
ποτάμι είναι η ζωή
και ρίζα της εγώ..

''ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,