ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!

Πίνακας - Χρήστος Μποκόρος

 Πάντα λοιπόν πίσω από τα κάγκελα κλειόμενοι,
συνοδοιπόρος μας ο χρόνος και η σιωπή,
γίνεται ξάστερη η ματιά,το βλέμμα μας αλλάζει.
Στα κάγκελα τα άγνωρα της πανδημίας 
που εφράξανε τη Γης,
ψάχνω τους φράχτες της ψυχής να σκαρφαλώσω,
να σεργιανίσω στο βυθό μου και να αναρωτηθώ..
δεν ξέρω πότε ήμουνα πιο δυστυχής..
τότε που ερήμην με τα αθώα μάτια μου
 κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές..
και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια..
ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα..που εκατάλαβα 
πως πίσω απ' το φαίνεσθαι κρύβεται
 η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου ? 

Της ύλης της φθαρτής ουδείς εξέφυγε..
Θεός κι αν ονομάσθηκε του χρήματος..
Θεός της εξουσίας..
τώρα πεθάναν τούτοι οι  Θεοί 
ανύποποπτα ο Θεός του φόβου κυβερνάει..
Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες..
ξεφύγανε από παντού..
από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου..
και ορμήσαν δίχως έλεος στις πόλεις στα στενά..
σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα..
αφήνουνε συντρίμια πίσω τους..
και δίχως πλέον λύπηση και δάκρυα 
ανατροπές ζητά η Φύση ..
ο Θεός που αόρατα μας κυβερνά..
και στρίβει το τιμόνι του ,τη ρότα μας ν' αλλάξει..

Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό,
ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί..
κι εγώ..μέσα στην κάμαρη,στου πλήθους την οχλαγοή,
μονάχος λύκος και μοναχικός,
πίσω απ' το τζάμι μου τις απαντήσεις μου γυρεύω,
τις έπταιξε σε τούτη θέση που εβρεθήκαμε..
μήπως και τάχα εγώ? 
Εστάθην τάχα τες αλληλέγυα 
στο χώμα που με έθρεφε καθώς και στους ανθρώπους?
Τελειώνει τούτη η Άνοιξη..
λερά τα σύρματα και οι απλώστρες πα στα λιακωτά της Γης,
μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής,
χέρι δε βρέθηκε σοφόν,χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής,
στις πόλεις στις ψυχές στα λιακωτά,
για να προλάβουνε οι άνθρωποι,
τα ρούχα τα χρωματιστά στον ήλιο να στεγνώσουν..

Το ΄χα συνήθεια από παιδί,
στης κατακόμβης μου της σκέψης το ριζόχαρτο,
να ψάχνω την ευθύνη μου 
για τον πλανήτη μου που κατοικώ,
κι αν είναι να τιμωρηθώ,μια σκέψη το μυαλό μου κυβερνά,
την αποδέχθηκα γλυκά από νωρίς
και την πορεία μου με βήματα αργά και σταθερά,
την ομορφιά για όσο μου χαρίζεται με πάθος να γευτώ,
καθώς απλά,με την κοινή μου λογική,φιλοσοφώντας νοερά,
στο ερώτημα της ύπαρξής μου απαντώ με δίχως φόβο
 και επίγνωσιν πολλή καθόσον: 
την Άνθιση διαδέχεται η Φθορά
την Γέννησιν ο Θάνατος.

 Δοκίμιον : ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΕς''

Συνεπιβάτες σε ένα πλοίο της γραμμής..
που χρόνια τώρα το κοινό μας επί Γης
δρομολόγιο χαράζει.
Πόσο στ' αλήθεια ανομοιόμορφο 
μοιάζει το πλήθος στο κατάστρωμα
πόσο ανόμοιες φαντάζουν οι ζωές μας..

Στέκομαι στο κατάστωμα..
συνταξιδιώτης σας δηλώνω..
ανάστροφη η πορεία μου αδυνατεί 
νa μου κρεμάσει ένα κουδούνι στο λαιμό
να είμαι ένα πρόβατο..
σε ένα κοπάδι μαντρωμένο
ούτε και ελαχτάρησα να γίνω ένα σφαχτό
αρνί πα στο τσιγκέλι..

Πήδηξα απ' το κατάστρωμα..
εβρέθηκα στη σκούνα μου..
ναυάγιο της βαμμένης λαμαρίνας σας
αρνήθηκα να γίνω..
είναι σκαρί της προσδοκίας..της χαράς
της αναζήτησης..της έρευνας..
μιας ζωής αλλιώτικης...
καθόπως μου ταιριάζει..
πα στο βρεγμένο της μιζέριας το κατάστρωμα
αρνήθηκα να βρέξω τα μαλλιά μου.. 
τους γιαλαντζί καπεταναίους απεχθάνομαι
οι προβολείς των με τυφλώνουν.. 

Πάντα η σκούνα μου 
στις ανοιχτές τις θάλασσες
εσάλπαρε..σήκωνε τα πανιά της...
στα αμπάρια της δεν εκατοίκησα ποτές
το σκότος μ' απωθούσε
στων αρουραίων το αντίκρυσμα
εριγούσε το κορμί μου..
μπουνάτσες πάντα έψαχνα
κι ας χτύπαγαν γαρμπήδες στο κατάρτι..


''ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΑΔΕΙΑΝΑ ΜΕΣΟΦΟΡΙΑ''

φωτο : από το διαδίκτυο

Ντύθηκαν οι μέρες πέπλο βαρύ
κύματα άγρια στων ανθρώπων την ακτή
σφυροκοπούν με φόβους τ' όνειρο
τη συντριβή του επί πίνακι γυρεύουν...
Όλοι τους τρέχουν όμοια τρελλοί
ξορκίζουν το εγωιστικό τους το παρόν
εκείνη επερπάταε μονάχη της αργά
με βήματα σταράτα..
τσακισμένη απ' τη γνώση της 
για το απρόβλεπτον..το αχανές..
ξεκούρδιστους αντίλαλους 
αργά δολοφονούσε..
θυμούς..φωνή για τη φωνή..
ουσία μηδενική.

Άνθρωποι γύρω σκεφτικοί
άνθρωποι άλλοι αδειανοί
με δανεικά τα μεταξένια μεσοφόρια τους..
με μπούκλες άλλοτε της τριανταφυλλιάς
κι άλλοτε στα μαλλιά τους
μιας πλάνης  το διακύβευμα αποζητούν..
στις σκοτεινές τους κάμαρες
λάτρεις των συνωμοσιών
ασπούδαστοι του αυτοπεριορισμού
στα παγωμένα βράδια τους
με ρόδον μαραμένον..ουχί αμάραντον
σκεπάζουνε τις παγωμένες τις ψυχές των.. 

Η πρόσθεση μηδενική..η αφαίρεση στα ύψη
τη σκέψη σου υποδόρεια απειλούν..
Μη λιμπιστείς τα μεταξένια μεοφόρια τ' αδειανά
σαν δεν υφάνθηκαν από γνήσιο μετάξι
κρύβουν παγίδες επικίνδυνες
τα μεσοφόρια που υφάνθηκαν σε αργαλειούς
με νάυλον στημόνια
πληγιάζουν επικίνδυνα το δέρμα σου
πομφόλυγες γιομίζει...
Οι κούφιοι άνθρωποι..
χέρσα λιβάδια άσπαρτα..
αγωνιούν επιφανειακά..
ανίκανοι να κοινωνήσουνε
της ιδίας τους ''μετάλλαξης''.

Η δύναμη της άρνησης 
εις της καρδίας σου ευελπιστεί την αντοχή..
μπλέκεται ανάμεσα..τους προσπερνά
στα αδειανά τους μεσοφόρια δε χωρεί
τη συντριβή του ονείρου σου
στα ψεύτικα μετάξια δεν τυλίγει...

''ΑΔΕΙΑΝΑ  ΜΕΣΟΦΟΡΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ο ΚΥΚΝΟς ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΜΟΥ''

Art by Anna & Elena Balbusso

Είναι παράξενα..βραδιές του φεγγαριού 
να στέκεις στα περάσματα μιας λίμνης  
παλεύει ο κύκνος της ψυχής
σωσίβια τα πόδια του
σπρώχνουνε τα λασπόνερα
στ' αφρόνερα ν' ανέβουν..
Πάντα λοιπόν μια έλξη μαγική σ' ανακαλεί 
της ψυχής μου κύκνε απέθαντε
εσένα που με έμαθες να κολυμπώ
μες στα ποτάμια να επιπλέω της ζωής
στις καλαμιές..στις λίμνες να ξαπλώνω
εσένα που μου έδειξες στο μονοπάτι της ζωής
τον κύκνο που εκολύμπαε
στη λίμνη της ψυχής μου..
σύμβολο λες μιας ομορφιάς..της ανανέωσης..
της αναζήτησης...........
έρχεσαι απροσκάλεστα στο ατένισμα..
 αγγίγματα προστάζεις φευγαλέα
 παλεύεις την ασχήμια μου
ο κοινωνός εσύ..εσύ κι ο μεσολαβητής μου..

Δηλώνω ευάλωτη..ρομαντική
κάποιος που είναι αλλιώτικος
αλλόκοτο θα το βρει..
να ψάχνω μες σε λίμνες..σε βυθούς
την ομορφιά του κόσμου..
είναι φορές..
ο κύκνος στο βυθό μου αργοχάνεται...
απλώνω τ' ακροδάχτυλα
ψάχνω τα ολόλευκα φτερά
μαζί του να πετάξω...
να τυλιχτώ στον άσπρο του λαιμό
στο κύκνειο το άσμα του
μια νότα τόσο δα μικρή
απ' το στερνό γλυκό τραγούδι του
να μπω και να ξεκλέψω..
την εμορφάδα που αντάμωσα
στις λιγοστές ψυχές αγαπημένων μου
εις το πεντάγραμμο δικών μου αξιών
να την ετραγουδήσω..
παίρνει διαύγεια το νερό της λίμνης μου
δαμάζει την οργή μου...
κι ο κύκνος πράος και γαλήνιος 
γλυκά μου καταδύεται
στις τύχες του Μορφέα ...

''Ο ΚΥΚΝΟς ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΛΕΥΚΟς ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ''

by Catrine Welz Stein

Στην εαρινήν την σύναξιν τις καθημερινές
και στις γιορτές..στις σκόλες
τρανά τα κακαρίσματα της ''μάζωξης''
σ' κείνο το κοτέτσι..
φίλων κοτέτσι ελογίζετο..
παρασυρμένη ενίοτε απ' την οχλαγοή
το βήμα εκράταγα σημειωτόν
ανάσες για να πάρω..
επροσπαθούσα να κατανοήσω
για να κατανοηθώ..
λέξεις ..και εμπειρίες ..γνώσεις..πρακτικές
εις την φτωχή μου τη φαρέτρα να συλλέξω..

 Αίφνης..απρόβλεπτα ...
με έπαρση και παρρησία περισσή
της φαντασίας της συνουσιαζόμενη
την έκσταση..την προσοχήν στους λόγους της. 
'' η ποιήτρια'' σιδηροδέσμια απαιτούσε..
ενόμιζε..εφαντάζονταν..θαρρούσε
πως σε ''πριγκηπικό'' κοτέτσι εγεννήθηκε..
και άλλαζε τους ρόλους της..
και μεταμορφωνότανε η ''κοκορόμυαλη''
πότε με λοφίο για την ποίηση..
έπαιρνε το φορτίο εξ ολοκλήρου επάνω της
πότε λοφίο φόραγε μεγάλης θεατρίνας.. 
άλλοτε πάλι εγίνονταν η επαναστάτρια.. 
κι έπαιρνε ύφος σαν κοκόρι σε κοτέτσι ..
σε κοτέτσι ανοήτων και '' συνομωτών''
παρατρεχάμενων που έμοιαζε κοτέτσι..

Της είπανε πως ποίηση να γράφεις
είναι το υπέρτατο αγαθό...
τι πιο σοφόν και αληθές..
μα ποίηση..ύμνους..αποστάγματα
σταλάγματα ζωής..
όχι τις άναρθρες κραυγές..
μες σε '' κοτέτσι'' ανοήτων πετεινών..
μα και πουλάδων πεινασμένων...

 Συχνά επαρασύρονταν σε μονοπάτια δύσβατα.. 
έχανε τον ειρμό της..
σφιχτή θηλιά ο εγωισμός
εφούρκιζε το νου της..
τις λέξεις της αράδιαζε ακατανόητα
θαρρούσε πως πουλούσε την πραμάτεια της..
σε μάγουλα αδοκίμαστα..και άγουρα ακόμα...

Και τώρα που εγκλείστηκα..εμελέτησα..εντρύφησα
πάλι την ''εσυνάντησα'' την απερίσκεπτη..
που αυτοχρίσθηκε ποιήτρια του ''κοτετσιού''
αμεταλάβητη το νέκταρ της σεμνότης.
 Ωωω...πόσο ευτυχείς οι ''φαντασιόπληκτοι''
οποία δυστυχία ..εν αγνοία τους βαραίνει..
γλεύκος των αντηχήσεων της Γης
ποτές δε θα γευτούνε..

''ΓΛΕΥΚΟς ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΑΡΑΞΕΝΟς ΣΕΛΑΓΙΣΜΟς ΣΤΟΝ ΑΧΥΡΩΝΑ ΟΠΙΣΩ ''

Ώρες επήγαινε αργά ο αραμπάς
τη μνήμη μου γλυκά εσεργιανούσε
πίσω απ' το ιερό της εκκλησιάς
πίσω απ' τον αχυρώνα του παππού
ξεπέζεψε η μνήμη...
Χορταριασμένος στέκει ο κήπος μας..
στον τόπο που εφυτεύονταν
κι εφύτρωνε η αγάπη..
λησμονημένος..με συντρόφους του
ακόλαστα βατράχια...
προσμένοντας ακούραστα κρυφομιλήματα..
επιστροφές γυρεύει..
Τώρα μονάχα κατακόκκινα
τους πάθους μας για τη ζωή
αγριολούλουδα φυτρώνουνε
στο χέρσο μας λιβάδι..

Μπήκα να κόψω λούλουδα
στον τάφο της να πάω να τ' ακουμπήσω
παράξενος σελαγισμός το λογισμό φωτίζει..
ξάφνου η μάνα εστάθηκε στ' αντίκρυ μου
θαρρείς και να μην ήτανε νεκρή
ελησμόνησα από χρόνια είχε φύγει...
μου χαμογέλασε γλυκά..μα θλιβερά
στα χέρια της εκράταε κλώνο βασιλικού..
ανάμεσα απ' τις ντοματιές
για να μοσχοβολούνε έλεγε τα ζαρζαβατικά
λες και δεν εμοσχοβόλαγε
για τη φαμίλια της η έννοια..
Επήρα το βασιλικό
κι ετράβηξα στην κάμαρα
ετούτο μου τον εγκλεισμό
με τ' ακροδάχτυλα που αγγίξαν το βασιλικό
να τον αρωματίσω...

''ΠΑΡΑΞΕΝΟς ΣΕΛΑΓΙΣΜΟς ΣΤΟΝ ΑΧΥΡΩΝΑ ΟΠΙΣΩ''
Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

''ΝΕΚΥΙΑς ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ''

photo : Angela Betta Casal

Κλεισούρα..κρύο και βροχή
η πυξίδα μου αταλάντευτη
σε λογισμούς με βγάζει..
Τι κι αν νεάνιδες εδιδαχθήκαμε
εις ραψωδίαν του Ομήρου μας
αν εντρυφήσαμε στα έδρανα 
δασκάλων φωτισμένων για την έννοιαν
έσω ο καιρός όσο ποτέ......
μ' απλήν περίσκεψη..με περισυλλογή
οι θεωρίες για την ''Νέκυια''
καλούνται αρωγοί μας να σταθούν
των πράξεων και της βύθισης
θαμώνες λες σε αυλαία μιας παράστασης
της Θείας Κωμωδίας μας του Δάντη..

Καλούμαστε ώριμοι..μεστοί..εν μια νυκτί
μεσούντος του απρόβλεπτου
της φύσης που εκδικείται..
στον κήπο των Μουσών
στον Άδη της ψυχής μας να κατέβουμε 
την βίωσιν του θάνατου να μελετήσουμε
όσο κρατούν οι ανάσες μας..
εναρμονισμένοι εις την φιλοσοφικήν
την ρήση του τρανού μας του Λιαντίνη
που επαρότρυνε τον άνθρωπο 
να στοχαστεί ........
και μέσα από την βίωσιν του Θάνατου
να ζήσει τη ζωή του ολάκερη..όχι μισή.
τον νόστον τον μελίγευστον για τη ζωή
ν' αναζητήσουμε σε τούτο μας
στο ένδο - κάτωθεν ταξίδι.. 

Εσυναπαντυθήκαμε απρόβλεπτα
εσυστηθήκαμε την έννοιαν της ''Νέκυιας''
μέσα απ' τους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ζωής
μιας αμφισβήτησης για το αιώνιον
μίας μοιραίας παραδοχής 
της ύλης της φθαρτής μας...
Τις ουτοπίες μας χαϊδέψαμε
φλερτάραμε στις ομορφιές
μα το γραμμάτιο ανεξόφλητο
στο βρυχηθμό του χρόνου..
Ξεθωριασμένες οι σελίδες μας των ρήσεων
στέκονται εμπρός μας απαιτητικές..
ανάλυσιν γυρεύουν...

Στην  μελιχρήν..της μοναξιά σας την σπηλιάν
ανάγκη επιτακτική..
όμοιοι τρυγητάδες του εφήμερου
ένα πολύτιμο βιβλίο αυτογνωσίας την αυγήν
φέρνει κοντά την σκέψιν σας
σε όσα δεν αγγίζετε
κι η μοναξιά τα κρυσταλλώνει..
τις νύχτες σας τις έρημες ακούστε τα τριζόνια
πέστε μια καλημέρα εις το γείτονα το χάραμα..
κι αν έρθει η ώρα ν' αποθάνουμε
ας γίνει με αξιοπρέπειαν περισσήν
σαν που μας επαρότρυνε
ο λατρεμένος μου Καβάφης..

''ΝΕΚΥΙΑς ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,