ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!

Πίνακας - Χρήστος Μποκόρος

 Πάντα λοιπόν πίσω από τα κάγκελα κλειόμενοι,
συνοδοιπόρος μας ο χρόνος και η σιωπή,
γίνεται ξάστερη η ματιά,το βλέμμα μας αλλάζει.
Στα κάγκελα τα άγνωρα της πανδημίας 
που εφράξανε τη Γης,
ψάχνω τους φράχτες της ψυχής να σκαρφαλώσω,
να σεργιανίσω στο βυθό μου και να αναρωτηθώ..
δεν ξέρω πότε ήμουνα πιο δυστυχής..
τότε που ερήμην με τα αθώα μάτια μου
 κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές..
και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια..
ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα..που εκατάλαβα 
πως πίσω απ' το φαίνεσθαι κρύβεται
 η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου ? 

Της ύλης της φθαρτής ουδείς εξέφυγε..
Θεός κι αν ονομάσθηκε του χρήματος..
Θεός της εξουσίας..
τώρα πεθάναν τούτοι οι  Θεοί 
ανύποποπτα ο Θεός του φόβου κυβερνάει..
Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες..
ξεφύγανε από παντού..
από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου..
και ορμήσαν δίχως έλεος στις πόλεις στα στενά..
σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα..
αφήνουνε συντρίμια πίσω τους..
και δίχως πλέον λύπηση και δάκρυα 
ανατροπές ζητά η Φύση ..
ο Θεός που αόρατα μας κυβερνά..
και στρίβει το τιμόνι του ,τη ρότα μας ν' αλλάξει..

Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό,
ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί..
κι εγώ..μέσα στην κάμαρη,στου πλήθους την οχλαγοή,
μονάχος λύκος και μοναχικός,
πίσω απ' το τζάμι μου τις απαντήσεις μου γυρεύω,
τις έπταιξε σε τούτη θέση που εβρεθήκαμε..
μήπως και τάχα εγώ? 
Εστάθην τάχα τες αλληλέγυα 
στο χώμα που με έθρεφε καθώς και στους ανθρώπους?
Τελειώνει τούτη η Άνοιξη..
λερά τα σύρματα και οι απλώστρες πα στα λιακωτά της Γης,
μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής,
χέρι δε βρέθηκε σοφόν,χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής,
στις πόλεις στις ψυχές στα λιακωτά,
για να προλάβουνε οι άνθρωποι,
τα ρούχα τα χρωματιστά στον ήλιο να στεγνώσουν..

Το ΄χα συνήθεια από παιδί,
στης κατακόμβης μου της σκέψης το ριζόχαρτο,
να ψάχνω την ευθύνη μου 
για τον πλανήτη μου που κατοικώ,
κι αν είναι να τιμωρηθώ,μια σκέψη το μυαλό μου κυβερνά,
την αποδέχθηκα γλυκά από νωρίς
και την πορεία μου με βήματα αργά και σταθερά,
την ομορφιά για όσο μου χαρίζεται με πάθος να γευτώ,
καθώς απλά,με την κοινή μου λογική,φιλοσοφώντας νοερά,
στο ερώτημα της ύπαρξής μου απαντώ με δίχως φόβο
 και επίγνωσιν πολλή καθόσον: 
την Άνθιση διαδέχεται η Φθορά
την Γέννησιν ο Θάνατος.

 Δοκίμιον : ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,