''από τη σταύρωση στο φως''

Τα Έαρα τα θλιβερά..ποτές δε σου ταιριάζαν
μια κροτίδα εγένναε..τους ήχους της ψυχής σου..
Πάθος και πόνος και αγανάχτηση..
εγκατάλειψη καθημερινή.. 
''σταύρωση'' του ανθρώπου ''
γυναίκες ..άντρες..μετά μύρων έτρεχον
ν' αλείψουν τις πληγές των... 

βάδισες μοναχή σου την καρδιά
ανηφορικά προς την Ανάσταση...
την εσωτερική σου μοναξιά να την ξεφορτωθείς
που,ακάνθινο στεφάνι αυτή.. 
τα καρφιά βαθιά σου μπήγει..
''εμετάλαβες'' κι εφέτος την Ανάσταση ...
μια άλλη αυτή μεταλαβιά...
της Λύτρωσης ...

κομμάτι της ψυχής σου η ''μεταλαβιά'' ..
καθώς το εγώ σου αυτό το βασανιστικό...
απαρνήθηκες για μια στιγμή...
άφησες πίσω τους ''σταυρούς
να ξεθωριάζουν μέσα σου..
τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις σου 
για λίγο να ανθίσεις..

Βάδισες  ανηφορικά καταμεσίς του Έαρος
το ύψιστον να φτάσεις..
ν' ακουμπήσεις μια στιγμή
την  άνευ όρων την Αγάπη ...
να απαρνηθείς το παλαιό..
κι εκορυφώθης μιας Ανάστασης..
λευκάνθη η ψυχή σου σ' ασημί βεγγαλικό
εμέριασαν τα σκότη σου 
στο βάθος της καρδίας..

''από τη σταύρωση στο φως'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΧΑΡΜΟΣΥΝΑ Ας ΗΧΗΣΟΥΝ''

art : Χρήστος Μποκόρος

Πάντα την Άνοιξη μας φέρνεις την υπόσχεση..
μίας ανάτασης αναλαμπή..αέναα το ζητούμενο
στο σύντομο το πέρασμα τ' ανθρώπου πα στη Γη..
Στις μέρες τις σκληρές της εποχής
που πέσαν λες κι οι δέκα οι πληγές του Φαραώ
στης ανθρωπότης τα λημέρια..
ας γίνει της Θυσίας η αγάπη Σου 
μια Άνοιξη ανθηρή
η κάθε αγάπη μέσα μας ο γητευτής..
γονυπετής προσμένω από σε..
Πάσχα κι Ανάσταση 
να φέρνεις στις καρδιές που αγαπώ..
κι αγάπες για το μέλλον
''Αναστάσιμες'' να μοιάζουν..
χαρμόσυνα οι θείες καμπάνες
 ας ηχήσουνε εντός..
''Λαμπρής καμπάνες'' να θυμίζουν.......

ΚΑΛΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ!!!
αγαπητοί  κι αγαπημένοι μου..
η φίλη σας................
Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Tomaso Albinoni - Adagio (best live version)

''το ρέκβιεμ των ψυχών'''

Η μπάντα εσιώπησε..ψιθυριστά

τι κι αν δεν επαιάνισε στο λυκαυγές

άκρα του τάφου σιωπή μες στο νεκροταφείο

οι ψυχές μας εταξίδεψαν

κι ήρθαν αθόρυβα..στ' αντάμωμα

με τις ψυχές σας που ανέβηκαν

και γίνηκαν αστέρια....

Ένα ρέκβιεμ πένθιμο..νοσταλγικό

η μπάντα επαιάνιζε εις το ραδιόφωνο..

κι αυλάκωσαν τα μάγουλα

τα δάκρυα της ψυχής μου..

σ' ένιωσα πλάι μου..βημάτιζες σιμά...

μέχρι που η σκέψη μου σε άφησε στον Τάφο σου...

μα όχι τη ζωή σου και εν Τάφω...

γιατί οι ψυχές που την αγάπη εσυλλάβισαν

ενίκησαν το θάνατο..περπάτησαν...

βγήκαν σε παραδείσους..

''το ρέκβιεμ των ψυχών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ωδή στη Θυσία''..

Καθώς βαδίζω στη Μ.Εβδομάδα Σου 
που για χατήρι Σου βαφτίστηκε Μεγάλη
ποιές λέξεις να στοιχίσω στο πεντάγραμμο
μία Ωδή για τη Θυσία σου
σα μοιρολόϊ Μανιάτικο 
να σου την τραγουδήσω.. 

Νυμφίε  των ψυχών..ανύμφευτε
που εστάθης υπεράνω
πέρα από τα λάθη και τα πάθη μας
καθώς εβίωσες τον ίδιο θάνατό σου εν ζωή..
με προδοσίες..απαξίωση..
κατέληξες εις τα καρφιά
με διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού
του ατιμασμένου Σου ονείρου..
με ύμνους - μοιρολόγια για το δράμα Σου
με ενσυναίσθηση ανθρώπινη
στις αγρυπνίες μου του νου
στα πόδια του Σταυρού να γονατίσω..
 
Εκείνο το αιώνιο παιδί που εσαρκώθης επί Γης
γεννιέται μέσα μου απαρχής.......
πως να σ' αφήσω με τ' ακάνθινο στεφάνι Σου
να μη θωρούν τα μάτια μου το μέτωπο
 που αιμορραγεί ακόμα..  
πως να αφήσω έναν κόσμο ολάκερο
 με αγκάθια να στολίζει μίαν Άνοιξη
την φωτισμένη κεφαλή σου ..

Ανήμπορος θαρρείς και στωικός..
θύμα εθελόθυτον..ουχί εθελοτυφλόν
αρνήθηκες το Σταυρικό σου θάνατο 
να  τον εσταματήσεις..
τι γρήγορα που πέρασες στη λήθη τους ..
κι από τα βάγια ..τις υποδοχές
επέρασαν στο Σταύρωσον Αυτόν..
ελησμονήσανε το θάμα που εδίδαξες
για την αγάπη και την πίστη 
ενός μονάχα σπόρου σιναπιού..
η διδαχή..που εκίναε βουνά...
Ραπίσματα...........
ακάνθινο στεφάνι στα μαλλιά
τη φρίκη εκαθρέφτιζαν της Ανθρωπότητας
αιμορραγώντας την ελπίδα.....

Το χρέος Σου το έκαμες ..
με τη θυσία της ψυχής Σου..
δεν εκατάφερες να σπάσεις το απόστημα..
κατεστημένου που αιώνες τώρα κυβερνά..
την απληστία των ολίγων.

Προδότες..συμπονετικοί ..
εις της ψυχής των το έρεβος σκυμμένοι
θα κλαίνε γοερά..στα ματωμένα πόδια σου
της προδοσίας τη γύμνια τους Χριστέ
σε κροκοδείλια δάκρυα να κρύψουν..
Γιατί ποιός τάχα απ' όλους  τους τρανούς
δεν πρόδωσε..δεν σταύρωσε
έναν δικό του άνθρωπο
για τα τριάντα αργύρια..ξένο η κοντινό του.

Πήρα το μονοπάτι που μυρίζει πασχαλιές.. 
ένα κλωνάρι εκράτησα..εκίνησα να Σ' έβρω..
να σε γυρέψω σαν Μαρία Μαγδαληνή
να καρπωθώ τη διάλυση του Θάνατου
μέσα από τη ζωή Σου...
κάθε που μια ταφόπλακα σκεπάζει ερμητικά
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..λόγια αδελφοσύνης...
ο κόσμος γίνεται φτωχότερος των ζωντανών..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...

Έαρ της ψυχής ..του νου μου ακριβό..
πάντα  για σε τραγουδώ..έλεος θα γυρεύω..
για εμένα..για τον άνθρωπο
γιατί μονάχος με καρφιά..μάτωσε την ελπίδα........


''Ωδή στη Θυσία''
 Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στις αποβάθρες της ζωής''

Πάντα να λες έσω ο καιρός
ποτέ μη λες για τη ζωή πως είν' αργά
τα πλάνα και τους φράχτες και τα σύνορα
μόνον ο Θεός τα βάνει.
εσύ να γεύεσαι καθημερνά
εκείνα που η ζωή απλόχερα χαρίζει.
Τα μεγαλεία και τα λούσα σου
δεν είχαν άμαξες με άλογα ακριβά
ο αραμπάς σε πήγαινε αργά
στου χρόνου τα σοκάκια..
κι ύστερα επέταξες εκείνο το φουστάνι το λερό
εβγήκες στα μεγάλα τα λιμάνια..

Να μην κοιτάς μονάχα τα κατάρτια τ' αψηλά
στις μυστικές σου αποβάθρες της ζωής
στης προσμονής τ' αντίκρυσμα
βαρβάρους μην προσμένεις..
μονάχα την αλμύρα της να γεύεσαι
στου χρόνου τις αιώρες..
γύρω σου πάντα να κοιτάς
κι αν το τοπίο εσκούριασε με μιας
να την εξύνεις τη σκουριά
ζωή για να φυτρώνεις..

''στις αποβάθρες της ζωής'' 
Σοφίας Θεοδοσιάδη - 12/ 4/ 2020
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μιας νεκρανάστασης αναλαμπή''

atr : Dante Gambiel Rosseti

Μελωδίες στο ραδιόφωνο νοσταλγικές
τη μνήμη μου χαϊδεύουν
μοσχοβολάει η ψυχή  μες στα σοκάκια της
ηλιόλουστη γιορτάζει όλη η Πλάση
όλοι για μιαν Ανάσταση μιλούν
εκείνη του Λαζάρου
ανάγκη της ψυχής τους επιτακτική
το θαύμα να προκάνουν
να βγει στο ξέφωτο η ψυχή
μιας νεκρανάστασης αναλαμπή να τους δοθεί
στη Γης που τυραννιέται.
Μα εμένα η σκέψη μου σε άλλα σεργιανά
στη γειτονιά που ελουλούδιαζε η προσευχή
κι άνθιζε η αγάπη..

Επαρασύρθηκα θαρρείς..αφέθηκα στο κίτρινο
μες στην παλιά μου γειτονιά.. περιπλανήθηκα ξανά..
μια κολυμπήθρα έψαξα 
στο κίτρινο να βαπτισθώ
οι γαζίες..οι μιμόζες οι αισχυντηλές
ένα χαμόγελο ζεστό στα χείλη τα κλειστά
ν' αγωνισθούν για να φυτέψουν..
αμύνομαι με τ' όνειρο
αντιστέκομαι στην αγριάδα μου των ημερών
με Πίστη ενός θαύματος της ενδοχώρας μου
τον κάματον εκείνον της ψυχής
τραγούδι τον εκάμνω..

''μιας νεκρανάστασης αναλαμπή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,