''Η μυρωδιά της θάλασσας''

Η μυρωδιά της θάλασσας 
το νου σου εδρασκέλιζε
πάντα εκατηφόριζες..εγκλώβιζες
επροσκύναες στιγμές
εικόνες συνωστίζονταν
έρημες και αλάλητες στα σκοτεινά
στα ερεβώδη τα κελάρια της ψυχής σου..

Στις παρυφές της θάλασσας 
εστάθηκες γυμνή
ανάστησες θρύλους παλιούς
το βλέμμα έστρεψες προς το Θεό
έλουζες το όνειρο απαρχής
εβύθιζες τις λύπες στα νερά της..
δεν σ' άφηκε το δείλι να χαρείς
η μοναξιά όλης της Γης
στους ώμους φορτωμένη
το δείλι το αμόλευτο..το άλικο
το θρόϊσμα τ' ανέμου να σε πάρει..

Επέστρεψες
άναψες το καντήλι σου ..
μέσα στην αχλύ του αμυδρούς
φορές- φορές...
γλυκές σκιές γεννιούνται...
κάτω από το φως του καντηλιού...
ντύνονται οι μορφές..
Σου γνέφουν...δεν τις βλέπεις ?

Είναι οι αγαπημένες σου οι σκιές
αλαφροπάτητα τη μνήμη σου αναβλύζουν..
Ήχος λυτρωτικός ..το τζάμι σου χτυπά...
δεν τον ακούς?
είναι οι γοργόνες σου οι γνωστές
άνοιξε το παράθυρο...
να κολυμπήσουν στο νησί σου.

Μες την οχλαγωγία της ερημίας σου
στο απροστάτευτο νησί σου εναυάγησες..
καθάρια νερά..διάφανα
ελπίδες πράσινες εις το βυθό
τα όνειρα εθώπευσες
το τρυφερό που σ' εψαλε η θάλασσα
της νιότης σου των ηδονών
του έρωτα τραγούδι
εθώπευε το ρίγος του κορμιού σου...


''Η μυρωδιά της θάλασσας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Δώρα ανεκτίμητα!!!

Και τι θαρρείς πως
περιμένει η μάνα για ανταμοιβή
δυο λέξεις αμοιβαίας κατανόησης..
δυο λέξεις μοναχά αναγνώρισης
της ανιδιοτελούς της προσφοράς
και της εχάρισες ολάκερο τον κόσμο..
αιώνια ερωτευμένη με τη μυρωδιά
εκείνου του μωρού
που άλλαξε τη ρότα της  ζωής μου..

Ευχαριστώ Γιάννη μου
η μάνα σου ..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ - ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕΣ ΤΗΝ ΕΝΑΤΗ ΜΑΪΟΥ ;

ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΕΣ ΤΗΝ ΕΝΑΤΗ ΜΑΪΟΥ ;
( Μικρό αφιέρωμα στην Ημέρα της Νίκης κατά του φασισμού, 9 Μαΐου 1945)

Και σαν έφτασε στο δικαστήριο των αγγέλων
ρωτήθηκε: γιατί πολέμησες
την ενάτη Μαΐου;
Κι όταν αυτός απάντησε κοινότοπα :
για το δίκιο και τη λευτεριά,
ευθύς οι δικαστές – κάπως χολωμένοι – τον επιτίμησαν.
Σηκώθηκε και τον γαλάζιο ουρανό ατένισε.
Χαρούμενος συμπλήρωσε την ομορφιά με λέξεις:
Ναι, πολέμησα και για τούτες τις εικόνες.
-Για να περπατούν τα παιδιά
ξυπόλυτα στη δροσιά.
-Για τη χαραυγή και το πορφυρό χρώμα του δειλινού.
-Για το ζεστό ψωμί που ζυμώνουν οι μανάδες.
-Για το φιλότιμο να ‘σαι της πατρίδας ο φρουρός.
-Για τα εικονίσματα στους δρόμους,
που περιμένουν τους διαβάτες
το καντήλι τους ν’ ανάψουν.
-Για τις άσπρες κορδέλες στα μαλλιά των κοριτσιών.
-Για ένα ποτήρι γάλα κι ένα βιβλίο στο παιδικό δωμάτιο,
που ‘γραψε κι ο ποιητής .
-Για τα ηλιοτρόπια στις πεδιάδες,
που τρέλες κάνουν
σαν βλέπουν τον αφέντη τους,
να κυβερνά τη μέρα.
-Για τα ποτάμια και τα δέντρα,
που ‘χουν τη δική τους ιστορία
και τους ανθρώπους συντροφεύουν,
στα μικρά και μεγάλα τους ταξίδια.
-Για τα πουλιά και τα λουλούδια.
-Για τα νούφαρα στις λίμνες,
που πάνω τους ξεκουράζονται
οι στιγμές (της μνήμης).
-Για να μην ξαναφυτρώσουν
τ’ αγκάθια,
στα χωράφια της αγάπης .
-Για δυο μάτια που με κοίταξαν τρυφερά
μια νύχτα του Απρίλη.
Γι’ όλα αυτά.
Πολλά ή λίγα,
φτάνει που αγωνίστηκα.
Σαν είπε τον τελευταίο λόγο
οι άγγελοι έβγαλαν την ετυμηγορία :
πολεμιστή της ενάτης Μαΐου
σώθηκες, τίποτ’ άλλο.
Και ο Θεός συμφώνησε.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Στο γιο μου» - 8/5/2020

ο Ιωάννης της καρδιάς μας.

Όσο τα χρόνια κι αν διαβαίνουνε
στης μάνας πάντα την ψυχή
λουλούδι νιο και νιόφερτο
στον κήπο της..θα στέκεις φυτεμένο..
πίσω να την γυρνάς..στης νεότητας
στα χρόνια σου της γέννας..
Σ' όποιο κελάρι κι αν σταθώ
βρίσκω απ' τα χέρια σου τις ζωγραφιές
οι φυλαγμένες οι εικόνες με μαγεύουν..
έναν κόσμο εζωγράφιζες
στην ομορφιά..στα χρώματα λουσμένο..
Μες στου Μαγιού τις μυρωδιές
σε μια στιγμή μεγάλου πάθους εγεννήθηκες
με το λουλουδιαστό της Άνοιξης φουστάνι της
κορίτσι η μάνα σου να σε κρατεί
στη μυρωδιά σου ν' αρχινά
παντοτινό το πανηγύρι της ψυχής
παντοτινή γι αυτήν γιορτή μητέρας.. 

Χρόνια πολλά..ατελεύτητα λεβέντη μου !!!
 η μάνα σου..η Σοφία....
.........................................................................................................

''ΤΟ ΡΟΠΤΡΟ ΤΗς ΨΥΧΗς ΜΟΥ''

Σε καρτερούσα να γυρίσεις απ' τον κάματο
στης ανταρσίας σου το νερό
πάντα θα ξεδιψάω...
τι κι αν εμίσεψες ψηλά κι έμεινα μοναχή μου
μες στους μπαχτσέδες τους ουράνιους θα γυρνώ
και τη μορφή σου ιχνηλατώντας θα αγγίζω..
σαν τότες που εζήλευαν τα γιασεμιά..
μαραίνονταν τα κρίνα 
 στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..
που εκάρφωνες λεμονανθούς..
σα νύφη για να μοιάζω...

Το ρόπτρο της ψυχής μου εσύ
εσύ κι ο απόηχος που υπόκωφα
στο στήθος μου χτυπάει..
σε νιώθω ακέρια δίπλα μου στιγμές
το άρωμα μητέρας όταν κατακλυεί
τα σκοτεινά μου βράδυα..
στο κοιμητήρι στης ψυχής το κυπαρίσσι μου
γλυκόλαλο αηδόνι..
δε μ' έχτιζες την ευτυχία ανίερα 
μονάχα για τα με ν' αποζητώ..
λαχτάρα σου ήτανε τρανή στης προσφοράς..
να 'μαι κομμάτι χρήσιμο..μικρό
στην ευτυχία του κόσμου.. 

Γεννάει ο αντίλαλος νοσταλγικά
εκείνη την παιδίσκη..
κι ας ξέφτισε το δαντελένιο σου μονόγραμμα
στο κορδελλάκι απ' τα μαλλιά μου
μα είν' στης μνήμης το μαντήλι ζωντανό
φρεσκοπλυμένο..στα κρυφά μου φυλλοκάρδια..


''ΤΟ ΡΟΠΤΡΟ ΤΗς ΨΥΧΗς ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Στάχυα χρυσίζοντα''

art  Sofia Datseri

Όταν εμίλαες στην αθώα μου ψυχή
έμοιαζε έρημος που εκαρτέραε 
λουλούδια για ν' ανθίσουν..
γη της Επαγγελίας έμοιαζε η γη
εκείνης της αγνής..της υποσχόμενης
αισθήματα που έθαλλε
στους κήπους της φιλίας.
Παιδί απροετοίμαστο..αμούστακο
επένδυες άτοκα εις την τράπεζα ψυχών
ατσιγγούνευτα εκατέθετες..
τα ''μέσα'' τα αθέατα
της άμωμης ψυχής σου..

Τα μονοπάτια επερπάτησες..
ανάμεσα σε κάμπους με τα άγουρα
τα  στάχυα της ζωής σου 
μια προσδοκία την ψυχή σου εκατέκλυε
θα ωριμάσουν έλεγες..είν' φυσική ροή
ως της συγκομιδής την ώρα..
Κι ύστερα ..ήρθε ο ήλιος ο καυτός..
λες κι ήτανε Ιούνιος μήνας θεριστής..
λες κι ήταν Καλοκαίρι..
κι εσύ εκίνησες για τους καρπούς..
δρεπάνι πήρες παραμάσκαλα..
τα στάχυα να θερίσεις..
Μπήκες κεφάτος στο λιβάδι και ορθός..
μα εκεί στα πόδια σου ζιζάνια κατοικούσαν.

Το χρόνο αφουγκράσθηκες
στάθηκαν δίπλα σου περαστικοί
φορούσαν μάσκα της φιλίας κεντημένη
κι ύστερα χάθηκαν  αθόρυβα
σαν την ομίχλη εις τους λόφους..
Στην εποχή του θερισμού
εκράτησες μ' επίγνωσι..
με πάθος το δρεπάνι σου
μικρή η σοδειά μες στις παλάμες σου
συνέλεξες τα στάχυα μεστωμένα..
σαν την μεστή καθάρια τους ψυχή
εκείνων των ολίγων
που την ψυχή σου ακουμπούνε σιωπηλά
''στάχυα χρυσίζοντα''
οι ελάχιστοι..
οι φίλοι στης καρδιάς σου το λιβάδι.

''Στάχυα χρυσίζοντα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Αειφόρος επιστροφή ''

by Iliana Theodosiadi --( Ηρώδειον - 2/5/2020)

Επένθησες το έρεβος
που η σκια του αόρατου εφύτευε
στο γιαταγάνι του θανάτου..
Γέμισαν μύρα το κορμί οι ευωδιές της Άνοιξης
καταμεσίς που έζηες ακάλεστο Χειμώνα.
Επέστρεψες..
ανάστησες το σώμα της ψυχής ..
φόρεσες τη λιακάδα σου στο νου
τ' αέρινο της Άνοιξης φουστάνι..
ελαχτάρησε να περπατήσει η ψυχή
στο βουητό της πόλης..
να βρει τα σιδερένια τραπεζάκια 
σε πλακόστρωτα στενά..
στο μέτρημα κι ας βγαίναν λιγοστά
εκάθονταν ο φόβος αναπαυτικά
αραίωνε τους ανθρώπους..

Επέστρεψες..
στις λατρεμένες αυταπάτες σου..
τι κι αν εστένεψε η ψυχή
έχτιζες τη δική σου απανεμιά
εγδύνοσουν από τις σκέψεις τις λερές
στης Πλάκας κοντοστάθηκες σε μιαν ανηφοριά
την αειφόρο σου επιστροφή
έψαχνες να στηρίξεις..

Κόρες του κόσμου οι Καρυάτιδες
στα πόδια τους σταμάτησες
σε κοίταξαν..τις κοίταξες
είχες ανάγκη απ' τον δικό τους ουρανό
σε τράβηξαν ψηλά..
πέταξες την ασχήμια καταγής
τη δύναμη της Πλάσης Του εννόησες
ακόμα επιμένει την ψυχή σου να ανθίζει..

''Αειφόρος επιστροφή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,