''Στάχυα χρυσίζοντα''

art  Sofia Datseri

Όταν εμίλαες στην αθώα μου ψυχή
έμοιαζε έρημος που εκαρτέραε 
λουλούδια για ν' ανθίσουν..
γη της Επαγγελίας έμοιαζε η γη
εκείνης της αγνής..της υποσχόμενης
αισθήματα που έθαλλε
στους κήπους της φιλίας.
Παιδί απροετοίμαστο..αμούστακο
επένδυες άτοκα εις την τράπεζα ψυχών
ατσιγγούνευτα εκατέθετες..
τα ''μέσα'' τα αθέατα
της άμωμης ψυχής σου..

Τα μονοπάτια επερπάτησες..
ανάμεσα σε κάμπους με τα άγουρα
τα  στάχυα της ζωής σου 
μια προσδοκία την ψυχή σου εκατέκλυε
θα ωριμάσουν έλεγες..είν' φυσική ροή
ως της συγκομιδής την ώρα..
Κι ύστερα ..ήρθε ο ήλιος ο καυτός..
λες κι ήτανε Ιούνιος μήνας θεριστής..
λες κι ήταν Καλοκαίρι..
κι εσύ εκίνησες για τους καρπούς..
δρεπάνι πήρες παραμάσκαλα..
τα στάχυα να θερίσεις..
Μπήκες κεφάτος στο λιβάδι και ορθός..
μα εκεί στα πόδια σου ζιζάνια κατοικούσαν.

Το χρόνο αφουγκράσθηκες
στάθηκαν δίπλα σου περαστικοί
φορούσαν μάσκα της φιλίας κεντημένη
κι ύστερα χάθηκαν  αθόρυβα
σαν την ομίχλη εις τους λόφους..
Στην εποχή του θερισμού
εκράτησες μ' επίγνωσι..
με πάθος το δρεπάνι σου
μικρή η σοδειά μες στις παλάμες σου
συνέλεξες τα στάχυα μεστωμένα..
σαν την μεστή καθάρια τους ψυχή
εκείνων των ολίγων
που την ψυχή σου ακουμπούνε σιωπηλά
''στάχυα χρυσίζοντα''
οι ελάχιστοι..
οι φίλοι στης καρδιάς σου το λιβάδι.

''Στάχυα χρυσίζοντα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,