το νου σου εδρασκέλιζε
πάντα εκατηφόριζες..εγκλώβιζες
επροσκύναες στιγμές
εικόνες συνωστίζονταν
έρημες και αλάλητες στα σκοτεινά
στα ερεβώδη τα κελάρια της ψυχής σου..
Στις παρυφές της θάλασσας
εστάθηκες γυμνή
ανάστησες θρύλους παλιούς
το βλέμμα έστρεψες προς το Θεό
έλουζες το όνειρο απαρχής
εβύθιζες τις λύπες στα νερά της..
δεν σ' άφηκε το δείλι να χαρείς
η μοναξιά όλης της Γης
στους ώμους φορτωμένη
το δείλι το αμόλευτο..το άλικο
το θρόϊσμα τ' ανέμου να σε πάρει..
Επέστρεψες
άναψες το καντήλι σου ..
μέσα στην αχλύ του αμυδρούς
φορές- φορές...
γλυκές σκιές γεννιούνται...
κάτω από το φως του καντηλιού...
ντύνονται οι μορφές..
Σου γνέφουν...δεν τις βλέπεις ?
Είναι οι αγαπημένες σου οι σκιές
αλαφροπάτητα τη μνήμη σου αναβλύζουν..
Ήχος λυτρωτικός ..το τζάμι σου χτυπά...
δεν τον ακούς?
είναι οι γοργόνες σου οι γνωστές
άνοιξε το παράθυρο...
να κολυμπήσουν στο νησί σου.
Μες την οχλαγωγία της ερημίας σου
στο απροστάτευτο νησί σου εναυάγησες..
καθάρια νερά..διάφανα
ελπίδες πράσινες εις το βυθό
τα όνειρα εθώπευσες
το τρυφερό που σ' εψαλε η θάλασσα
της νιότης σου των ηδονών
του έρωτα τραγούδι
εθώπευε το ρίγος του κορμιού σου...
''Η μυρωδιά της θάλασσας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου