''ΤΟ ΡΟΠΤΡΟ ΤΗς ΨΥΧΗς ΜΟΥ''

Σε καρτερούσα να γυρίσεις απ' τον κάματο
στης ανταρσίας σου το νερό
πάντα θα ξεδιψάω...
τι κι αν εμίσεψες ψηλά κι έμεινα μοναχή μου
μες στους μπαχτσέδες τους ουράνιους θα γυρνώ
και τη μορφή σου ιχνηλατώντας θα αγγίζω..
σαν τότες που εζήλευαν τα γιασεμιά..
μαραίνονταν τα κρίνα 
 στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..
που εκάρφωνες λεμονανθούς..
σα νύφη για να μοιάζω...

Το ρόπτρο της ψυχής μου εσύ
εσύ κι ο απόηχος που υπόκωφα
στο στήθος μου χτυπάει..
σε νιώθω ακέρια δίπλα μου στιγμές
το άρωμα μητέρας όταν κατακλυεί
τα σκοτεινά μου βράδυα..
στο κοιμητήρι στης ψυχής το κυπαρίσσι μου
γλυκόλαλο αηδόνι..
δε μ' έχτιζες την ευτυχία ανίερα 
μονάχα για τα με ν' αποζητώ..
λαχτάρα σου ήτανε τρανή στης προσφοράς..
να 'μαι κομμάτι χρήσιμο..μικρό
στην ευτυχία του κόσμου.. 

Γεννάει ο αντίλαλος νοσταλγικά
εκείνη την παιδίσκη..
κι ας ξέφτισε το δαντελένιο σου μονόγραμμα
στο κορδελλάκι απ' τα μαλλιά μου
μα είν' στης μνήμης το μαντήλι ζωντανό
φρεσκοπλυμένο..στα κρυφά μου φυλλοκάρδια..


''ΤΟ ΡΟΠΤΡΟ ΤΗς ΨΥΧΗς ΜΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,