''αγάπες μεγαλόδωρες''

art: Dorina Costras

 

 

 

 

Στην ανεμόσκαλα του χρόνου σκαρφαλώνουνε

ξαφνιάσματα συμπαντικά οι μεγαλόδωρες αγάπες

στη Γης για λίγο προσγειώνονται..κλέβουνε τους ανθούς μας

και ύστερα στ' απρόσμενα πως χάνονται..έρημες λίμνες 

μοναχές..οι μεγαλόδωρες αγάπες του ''για πάντα''

μαζεύουν φύλλα αρωματικά απ' τις καλαμιές..

αγιάζουν τα κορμιά μας.

Εις το καθρέφτισμα το ύστερο ετούτο της ζωής

αφήνω καταγής κάθε κομμάτι φόβου που με ράγισε

στις μεγαλόδωρες αγάπες..στα θυμιάματα βουτώ

στο σμύρνο της ελπίδας την παρηγορία ακουμπώ

και με το φως της καλοσύνης στη ματιά

ευγνωμοσύνη διοχετεύω στην καρδιά μου..

Ευλογημένοι όσοι εμυρίστηκαν εν μια ζωή

το ύψιστον λιβάνι της Αγάπης..

Μάνα..πατέρας..αδελφός..σύντροφος ..εραστής

μια αγάπη μεγαλόδωρη..μια έννοια αμόλυντη

αγίασμα των πάντων στους αιώνες..

 

''αγάπες μεγαλόδωρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στη στενωπό του Χρόνου''

Ξεδίπλωσε Χρόνε μου άσπλαχνε..ξεδίπλωσε 

τ’ ακούραστα φτερά σου..ώρες γλυκές  μην τρέχετε  

σταθείτε στο κατώφλι..ακουρμαστείτε μια στιγμή

την ερημιά..τις άγριες θάλασσες..τα βάσανα του κόσμου.

Θυμήσου κάποτε έταζες από νωρίς της μυγδαλιάς τα άνθια ..

 

Χρόνε ζηλιάρη δύστροπε..δεν είναι κρίμα κι άδικο

σαν αστραπή να φεύγουνε οι ώρες της χαράς μας

κι αγκάθια να αφήνουνε οι ολόπικρες στιγμές της συμφοράς?

Χοές σου στέλνω Χρόνε μου..καινούριος καθώς είσαι

μη γίνεις το ξεγέλασμα..μη γίνεις πάλι πλάνη.

 

Θέλω απ' όσα εχάρηκα..σαν αστραπές να φέρνεις 

από τη στενωπό σου σαν περνώ 

κι ο ήλιος ο θριαμβευτής αργόσυρτα στο διάβα μου 

κοντά στο γλυκοχάραμα όταν η νύχτα σβήνει

να φέρνει την αγάπη μου..δεν είναι τάχα κρίμα

της επίγειας ευτυχίας μας μη μένει ένα τρίμμα?

 

Έχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω της

μα αν στη ζωή αρνιόμασταν την προσμονή
αλήθεια τι θα άξιζε η ίδια η ζωή..
ποιά θαταν τάχα η ομορφιά της..?
στο κίνημά σου χρόνε που εκόπιασες..η ελπίδα..

η ύστερη απέλπιδα τ' ανθρώπου η κραυγή

ας γίνει εις το διηνεκές..ακίδα να χαράζει τις ψυχές..

η ζωή είναι μπροστά..πηγή που καρτεράει.

''στη στενωπό του Χρόνου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷το ρόδι σπάσε⫸

Το ρόδι σπάσε να χαρείς

να τρέξει το ροδόνερο

ψυχές αγαπημένες να δροσίσει

κι αν θα βαφτούν τα χέρια κόκκινα 

μη φοβηθείς..μη μου σκιαχτείς

είναι που σαν το αίμα στο λιθάρι 

στων Εβρίδων τις ακτές

το κουβαλούνε οι νεράιδες των παραμυθιών

να το σταλάζεις..να ξορκίζεις το κακό

σπόροι γλυκείς της προσμονής

να τα χρυσώνουν τα όνειρα

του νέου του υποσχόμενου

που στο κατώφλι θα 'ρθει.

 Κι εσύ
το αίνιγμα για πολλοστί φορά
τους σπόρους με σοφία να μετρήσεις
τη λύση του να βρεις ευλαβικά..
στο ερώτημα των χρόνων ν' απαντήσεις..
οι ''χίλιοι μύριοι καλογέροι
 που κλειεί εντός'' 
θα χρωματίσουν το όνειρο
για τάχα θα σου βάψουν το ζωνάρι?..
Και να θυμάσαι μην το λησμονείς
εκεί προς τα αχνά χαράματα
όταν την Πούλια χαιρετάς
και κρύβονται τα γιούλια..τ' ονείρεμα 

θ' αναποδυγυρίσει  την κλεψύδρα της ζωής

ευδαίμονες της ευτυχίας τους κόκκους σου

 στα ύστερα προσδοκώντας θα πληθύνει..

 

⫷ το ρόδι σπάσε⫸- σε ποίηση  Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ...αγαπητοί και αγαπημένοι μου !!!
η φίλη σας - Σοφία Θεοδοσιάδη ...

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''χρόνος ευδαίμων διακείμενος'' .

Ακροβατώντας στην αιώρα του αχανούς

εδήλωνε θριαμβευτής..ο χρόνος ο συνθλίβων..

ο χρόνος ο φθοροποιός..λογιόταν μακελάρης..

Χρόνε ανυπότακτε..σκληρέ..κρυφτούλι παίζεις με τα μας..

μα εγώ δε σε φοβούμαι ..σκασιαρχεία εθίστηκα από μικρή..

μου δίδαξες την αλφαβήτα της ζωής και με κατάντησες

ανυπότακτη περσότερο απ' εσέ..

να τραμπαλίζομαι μου έμαθες στις ρηξικέλευθες αιώρες σου

φιλοσοφώντας για το μάταιον βρίσκω άλλους τρόπους

τον εαυτό μου ξεγελώ και  στα σημεία σε νικάω..

μου αγριεύεις και γελάς..σε παίρνω στο κατόπι

τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά

νίκες και ήττες με κερνάς..επιλογές και ρήξεις

μα μες στις χαραμάδες απ' την πόρτα που μου κλειείς..

χρόνος ευδαίμων διακείμενος με κυβερνά

γίνομαι φως..αόρατη σκιά.. κλέβω ''αχτίνες''..

για να ζεσταθώ.. από τον ήλιο μου..τον άρχοντα..

στης λήθης ρίχνω..στο δεντρί...

καμμένα τα παράριζα στις πίκρες σου αποθέτω..

γεννιέται νιός ο κήπος μου απεξαρχής..και ροβολώ

στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής..

δηλώνω ''αλάνι'' απείθαρχο..

γενναίους ''λιποτάκτες'' της ζωής ακολουθώ

τους αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού

μαζί τους παίζω το κρυφτό..κυνηγητό

κοτσάκια μου σκαρώνουν..τους σκαρώνω

είμαστε αλάνια επίγνωσης..βαθείας ενσυναίσθησης

υφάντρες του αργαλειού σου..

 

''χρόνος ευδαίμων διακείμενος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

'' κυλάει η βροχή''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Κυλάει η βροχή και παρασέρνει τη σκουριά

της σκέψης διώχνει τα λασπόνερα

το βλέμμα ακολουθεί τις ράγες της σιωπής

παίρνουν τα σύννεφα το χρώμα το μαβί

ξυπνάει η κάμαρα ανάγλυφες σκιες..

κώδικες μυστικοί ψιχαλιστά..

σήματα στέλνουν μορς..

λυτρωτικά ξεπλένουνε

βρώμικους δρόμους σκοτεινούς

που εκδίδονται  αμούστακα παιδιά

απέλπιδες ιδέες και γυναίκες..

και μια κραυγή απαλή..ψιχαλιστά μ' ακολουθεί

μεταμφιεσμένη μυθολογικά

τ' ονείρεμα να μην εγκαταλείψω..

συνθετικές δαντέλλες να αρνούμαι να φορώ

σ' ένα παλιό φθαρμένο μου χειρόγραφο..

τ' αυθεντικό ν' αναζητώ..

Θα 'ρθει μια μέρα ονειρεύομαι..

χωρίς ομπρέλλα να χορεύω στη βροχή

οι στάλες να γεμίζουν της ψυχής μου τις ρωγμές

τα πετρωμένα μου όνειρα να βρέχονται..

στα ξαφνικά να ζωντανεύουνε στα μάτια μου

χρώμα γλυκό της σέπιας να φορούνε..

 

'' κυλάει η βροχή''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''σου γράφω από έναν χθόνιο Δεκέμβρη''

φωτο : από το διαδίκτυο

Σου γράφω από έναν χθόνιο Δεκέμβρη ποταπό

να τον ελησμονήσω πάραυτα ακόμα προσπαθώ

να τον κατακρημνίσω αγκαλιά  με το παλιό

με τον κονδυλοφόρο μου.. 

μέρες γλυκές..μωλωπισμένες και πικρές.. 

σκορπώ στου τετραδίου τις αράδες μου 

μη και της λησμοσύνης χαριστώ..

στόχοι μετέωροι..π' εχάθηκαν στον πανικό..

φόβοι που τρύπωσαν απρόσμενα.. 

εγίνηκαν στοιχείο της ζωής μας. 

λέξεις καινούριες που εφευρέθηκαν.. 

''παράπλευρες απώλειες'' τις είπαν..

θαρρείς και δεν υπήρξαμε στο χρόνο του ποτές

τη μοναξιά των ημερών κωπηλατώ

βυθούς για να την ναυαγήσω αναζητώ

ως να γυρίσει η ψυχή στην ομορφιά της.

τον ήχο της φωνής σου αναζητώ

τις ανθηρές σου λέξεις στα εντός μου κοινωνώ

στη φάτνη της ψυχής μου τις στολίζω

κι έτσι  γιατρευτικά..μαζί με σε 

με το νιογέννητο Χριστούλη συντροφιά

μένω μονάχη..σιωπηλή..στου φάρου τ' αντιφέγγισμα

το χθόνιο Δεκέμβρη μου φορώντας..

απά στο μέρος της καρδιάς με στίγματα ανεξάλειπτα

με μια παντιέρα μακρινή τον αποχαιρετώ.

 

''σου γράφω από έναν χθόνιο Δεκέμβρη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''τα Χριστούγεννα της Ροδένιας''

Από μικρό σαν ήμουνα παιδί..το ονείρεμα ήταν μαγικό..γιατί μπροστά στην παραστιά..στη θράκα του σπιτιού μου..τα βήματα της σκέψης μου με φέρνανε..στον φτωχικό ξενώνα της Μαριάμ και του Ιωσήφ..εκεί που ανύποπτα γεννιόντανε της Οικουμένης το μωρό..του σύμπαντος το Θάμα. Αποβραδίς ελέγαμε τα κάλαντα..μου αγόραζαν καινούρια παπουτσάκια οι γονιοί μου..παλτό ζεστό για να ζεσταίνομαι..κι έφτιαχνε πάντα η μάνα μου με τα χεράκια της γλυκά..Και καθώς εμεγάλωνα και με αγκάλιαζε η παγωνιά..μου τρύπαγε το νου μου το αγιάζι..στη φαντασμαγορία και τη λάμψη της γιορτής..αδιέξοδες οι σκέψεις μου τα βράδια.. επέμενα.. αμετανόητα εσυνέχιζα τα Χριστούγεννα να αγαπώ..αγγίζοντας τις νότες του μικρού τυμπανιστή..που είχαν καταλαγιάσει ελπιδοφόρα στην ψυχή μου..Μπορούσα τώρα να σκεφτώ σοφά..να επιστρέφω στην κρυψώνα της καρδιάς της παιδικής..να ψάχνω και να βρίσκω απαρχής μία νέα ''γέννα''..Πάντα οι ''γέννες'' μας γεμίζουνε και φέρνουνε χαρά..ένα βλέμμα..ένα κοίταγμα βαθύ με το ''μωρό'' κι έτσι δενόμαστε για πάντα .. φωλιάζει η ελπίδα στην καρδιά..έρχεται η αλλαγή μέσα στα απόκρυφα ..τα ξεχασμένα φύλλα..

Ανάκατες μες στο μυαλό μου πάντα οι μυρωδιές από κανέλλα και γαρύφαλλο στην ''σουρωτή'' την πίτα την μικρασιάτικη της μάνας μου  για τις γιορτές των Χριστουγέννων..ψημένου κάστανου η μυρωδιά στη μαντεμένια σόμπα της κουζίνας..πάχνη πρωινή και χιόνι ως την πόρτα του σπιτιού..στην παγωμένη μου πατρίδα..και η σκάφη στρωμένη επιμελημένα ..καθαρά..το χοιρινό που σφάχτηκε την οικογένεια να θρέψει..και να..στήσανε πάλι εμπρός μου ''σκηνικό'' και να..''Χριστού''τη ''γέννα''..΄πάλι μου την τάζουν..Τις αφορμές ξανά αναζητάς..να φτάσεις και προορισμούς απ' την αρχή..μιας νέας γέννας ξεκινήματα να κάνεις..

Σε λίγες μέρες πάλι θα ξανασυμβεί..πάλι η προσδοκία την πόρτα θα χτυπήσει..άηχα ακόμα είναι νωρίς..μα τόσο δυνατά.. ακούω τον μικρό τυμπανιστή..που ήρθε και στάθηκε στου νου την πόρτα μου μπροστά..και μελωδίες για τη ''γέννα'' ..τη γέννα την ξεχωριστή μου τραγουδά..Είναι η γέννα του Χριστού..  .αλλιώτικο ετούτο το μωρό..Η Παναγιά δεν το κατάλαβε..δεν το περίμενε..που να το φανταστεί..πως η γέννα απ' τη μήτρα της..θα γίνονταν γέννα αλλιώτικη.. '' γέννα και μήτρα ελπίδας''.. καρτερικότητας και υπομονής..για τους ανθρώπους που πιστεύανε σε έναν καινούριο ερχομό ? 

 

Μητέρα ήτανε κι αυτή ..γλυκειά και τρυφερή..το βλέμμα της αγκάλιασε με ζεστασιά..και θαλπωρή το όμορφο μωρό της..Κοιτάχτηκαν.. αγαπήθηκαν και δέθηκαν..με μία συμφωνία παντοτινή.. πάλι κι εφέτος τη μελαγχολία των Χριστουγέννων θ' αποποιηθώ..γλυκά τις απουσίες θα προσπεράσω..τις κρίσεις τους αποκλεισμούς οπίσω μου για λίγο θα τ' αφήσω..θ' ακούσω τη φωνή της μάνας μου..Ροδένια μου εβράδιασε..ετοιμάσου για τα κάλαντα.. το βλέμμα θα σηκώσω  αψηλά ..και θα αφουγκραστώ σαν την παιδίσκη τη μικρή..και θα με θάλλουν τρυφερά..

τα  Ωσαννά  που θ' άδουν οι αγγέλοι..

''τα Χριστούγεννα της Ροδένιας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη - ( Δοκίμιον λυρικόν)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,