''τρεις Άνοιξες''

 

Τρεις Ανοιξες εχτίσανε φωλιά

κατω απ' τα κεραμίδια της ψυχής μου

η μια ήταν που με γέννησεν η μάνα μου

ευλογημένη αυτή..ευλογημένη εγώ που γίνηκα μητέρα

κι οι άλλες δυο οι Άνοιξες ανθίσαν την καρδιά μου

Άνοιξη σας εγέννησα ..κι έκλεισα ενός μωρού τη μυρωδιά

σε μπουκαλάκι ακριβό..κειμήλιο κρυφό αγαπημένο..

και από τότες και μετά μαζί μου πάντα κουβαλώ

τις Άνοιξες κι εσάς μου λατρεμένα..

''τρεις Άνοιξες''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σειρήνων αντίλαλοι ''

Αντίλαλοι σειρήνων μακρινών

σφυροκοπούν το λογισμό μου

στήνουνε Βακχικούς χορούς

και ''τραγωδούν'' τους ήρωες..

που δεν εκάμανε με το Θεό ειρήνη..

Οι αληγείς ανέμοι μου

στην άδυτή μου θάλασσα ..

στα κάστρα της στεριάς μου τα ιερά..

αντιλαλούν μονότροπα

τους ήχους των σειρήνων..

κατρακυλούν σ' αχαρτογράφητα νερά

ξυπνούνε τους αγγέλους μου

νικούν τους δαίμονές μου..

ιστιοπλόος μέθεξης

στο κάλεσμα......

για της Ιθάκης το ταξίδι μου αφήνομαι παιδιόθεν..

τα σκάφη να σαλπάρουν είθισται

οι ψυχές ν' ανοίγουνε πανιά στα ανοιχτά

κι αν σε ναυάγια κολυμπούν βαθιά

η μνήμη ταξιδεύει εκεί νοσταλγικά..

στους τροπικούς και στις συντεταγμένες

στα μέρη που αράζαμε..φιλοσοφώντας σιωπηρά..

στο ύστερο.......

στο κάλεσμα της μάγισσας σειρήνας μου

ένα μονάχα επιθυμώ

στο πιο ψηλό κατάρτι ν' ανεβώ

και πριν αιώνια κοιμηθώ

αχόρταγα..στον οργιώδη οργασμό 

της απεραντοσύνης Του να αφεθώ

 

το παραλήρημα των γήινων να αποποιηθώ

να σώσω την ψυχή μου..

πριν την αγάπη αποχωριστώ

ανάσες των ψυχών αγαπημένων..

''σειρήνων αντίλαλοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''επιμύθιον χαλεπών καιρών''

φωτο : από το διαδίκτυο

Επιθυμία μου διακαής..είθε να έζει ο Σουρής..

την πένα στο μελάνι να βουτήξει

πίσω απ' τον καραγκιοζ- μπερντέ

τους μύθους..το επιμύθιον του παραμυθιού

σκληρά να ζωγραφίσει..

άνθρωποι ..ανθρωποειδή σ' έναν τρελλό χορό

χοροπηδούν σαν νάνοι απάνω εις τη Γης

καίνε το επιμύθιον..καίνε το παραμύθι..

Εις το βασίλειο της Δανιμαρκίας ληστεία εγένετο τρανή..

θρηνών ο Σαίξπηρ..............

την Πολιτείαν που σέπεται σε τάξη ανακαλεί..

στ' αποστακτήριο της ζωής

εκλάπη και η συνταγή της γνήσιας τεκίλας

τώρα μεθούν..γλεντοκοπούν ως πιθηκοειδή

ηδύποτα ρουφούνε νοθευμένα..γιαλαντζί

άδεια η πλατεία από πότες της αληθινής ζωής..

η μέθεξη στο έλεος..αόρατα τα λαμπυρίζοντα νερά

στων ''μεθυσμένων της εξουσίας'' οι ανθρώποι..

το επιμύθιον των χαλεπών μας των καιρών

στέλνει βροχές..μουσκεύει..Χειμωνιάζει τις ψυχές.. 

''επιμύθιον χαλεπών καιρών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 επιμύθιον : στο τέλος του μύθου.. κυρίως διδακτικού περιεχομένου σχετικό συμπέρασμα.

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μη λυπηθείς''

φωτο : από το διαδίκτυο

Μη λυπηθείς εκείνους που πονούν

για της αγάπης τον καημό.. 

που στήνουνε καρτέρι

νύχτες και αξημέρωτα  βουβά

μπροστά σε παραθύρια..

 είν' ο καημός τους ρόδον Δαμασκού..

στον κήπο της Εδέμ τους..

Λυπήσου τον ανέραστο..

 που χέρσο μονοπάτι επερπάτησε

σε παραθύρι γιασεμιού περαστικός..

δε στάθη..δ' εμυρίσθη.. 

ένα αίνιγμα άλυτο..βαθύ..

για τη θλιμμένη του ύπαρξη ..

θα καίει τα σωθικά του.

Κι έλα μαζί να τραγουδήσουμε

τ' όμορφο μονοπάτι που επήραμε

και με φτερά επετούσαμε..εκεί στα περασμένα..

μη μας λυγάει ο θάνατος που καρτερεί..

τις ώρες της σιωπής..

 

Μη λυπηθείς για τη ζωή 

βυζαίνοντας τις φλέβες της

 που ταξιδεύοντας σου εγλίστρησε..

γυρεύοντας το μυστικό σε παγωμένες λίμνες.. 

ετούτο μονάχα να κρατείς..

τα νερολούλουδα της αγάπης που εχάϊδεψες 

και τη ζωή σου άνθισες..

τριγύρω από βουβά ερημοκλήσσια..

''μη λυπηθείς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κρυμμένα γιασεμιά''

 

Περνούν τα χρόνια μας και βιάζονται

μα τα καθυστερούμε εμείς γεμίζοντας σελίδες..

Τα βράδια που εσιγούσαν οι φωνές..

ο νους εγύρναε νοσταλγικά

σ' αγαπημένους που εφύγανε από παλιούς καιρούς

κι εθήλαζε τις λέξεις..

τραγούδια - μοιρολόγια της γιαγιάς

δεν έμοιαζαν τραγούδια αυτολύπησης

στιχάκια ήτανε παρηγορίας της ψυχής

τ' αφουγκραζότανε η κόρη εις τα σιωπηλά

κι έδινε όρκο απαράβατο..να μην τα λησμονήσει...

τις λέξεις να κρατήσει ζωντανές 

στη μνήμη δαχτυλίδι των παιδιών της

για να γνωρίζουνε τις ρίζες του δεντριού

να βλέπουνε το δέντρο..γιατί

άλλοι είναι θάλασσες πλατιές 

με τα πανιά τους τα λευκά μαζί..μας ταξιδεύουν 

κι άλλοι .................

τις νύχτες ζωγραφίζουν λέξεις γιασεμιά

και άλλοτες  μαχαίρια 

μα το συνταίριασμα είναι το μαγικό

εις τον μαγευτικό τον τόπο των ανθρώπων..

 

''κρυμμένα γιασεμιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στις στράτες της αραθυμιάς''

artist Francois Fressinier

Κλεισμένη από την κάμαρα

εκεί..όσο κρατεί τ' ανάμεσα

της νύχτας με του δειλινού

πριν ο σορόκος της καρδιάς με καταπιεί

βγαίνω γυμνή..ξυπόλητη..

χωρίς την πανοπλία  μου του καθωσπρεπισμού..

στις στράτες της αραθυμιάς κινώ..

στης άρνης τα ποτάμια κολυμπώ..

για να σε συναντήσω..

να ψιχαλίζει αρώματα παρακαλώ και το Θεό ..

στης πόρτας σου την κλίνη..να ραίνει με ροδόνερο..

το ωραίον κάλλος της αγάπης μας ν' ανθεί

μελισσοπούλια..πεταλούδες να μου στήνουνε χορό

στις άκριες στης ψυχής μου τις βραγιές..

να 'ρχομαι να μυρίζουμαι..

την ακριβή μας μέθεξη να κοινωνώ..

κι όταν θα ροδοστάζει η αυγή..ο ύπνος να με παίρνει

σαν σε όνειρο γλυκό του πρωινού..κοντά μου να σε φέρνει

να μην το πιεις της άρνης το νερό

είναι πικρό..είν' δηλητήριο.. για όσους αγαπήθηκαν πολύ

να 'ρχεσαι πότε - πότε μες στο όνειρο

μη ξεμακραίνει η μορφή..το χρώμα της φωνής σου

κι όταν ο ήλιος κρύβεται και πέφτει το σκοτάδι..

τη σκάλα να μου ρίχνει το φεγγάρι  για χατήρι σου..

να γίνεται η αγάπη αφορμή..

στο τελευταίο ν' ανεβαίνω το σκαλί 

να λέω από κει ψηλά..ζήσε γι αυτά που αγάπησες

γιατί πολύ επίστεψα στης νιότης μας

τ' όμορφο παραμύθι..

''στις στράτες της αραθυμιάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σαν μια αναλαμπή''

Στέκομαι υπομονετικά στην αποβάθρα της ζωής

κρότοι βαθείς χτυπούν τις ράγες της ψυχής

συλλογισμοί κατακλυσμοί..

πλημμύρες γίνονται του νου

και η ζωή μου κατοικεί

σε λίμνες άλλοτες γαλήνιες..πότε σε σκοτεινές

προβάλλει αναμεσίς σαν φωτεινή αναλαμπή

φωτίζει φόβους..αγωνίες και χαρές

φλερτάρει φευγαλέα με τον Θάνατο

μα κλείει το μάτι στη ζωή..στη φιλία στην αγάπη

στέλνει χοές στον έρωτα

μερεύει τα αχόρταγα τα ''θέλω'' μου

γυμνώνεις τις αλήθειες μου

φωτίζει τη βαλίτσα της υπερβολής

κρατάει τα απαραίτητα τ' ασπρόρουχα

με οδηγεί το εναπομείναν φως στις ρεματιές

π' εδρόσισα τα πόδια σαν παιδί

κλέβω δροσοσταλιές και ζω..και είμαι ακόμα εδώ..

και τι με νοιάζει κι αν χαθώ κάποια στιγμή

για τον καθένα μοιάζει διαφορετικό

μα εγώ για με φιλοσοφώ............

σαν καύσιμο αεροπλάνου κοντινής διαδρομής

εις τον αιθέρα θα σκορπίσω..θα χαθώ..

''σαν μια αναλαμπή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,