''μικροαστών ο αχταρμάς'' - Δοκίμιον λυρικόν.

 

φωτο : από το διαδίκτυο

Βρίσκει σε όλους ρόλους ο Θεούλης ο καλός..προσπαθεί ισορροπίες να κρατεί..μα μες στις κάμαρες τις μικροαστικές.. ξεφεύγουν της κυριαρχίας του..φυτώρια ενίοτε με αγριόχορτα γεννάει .Ψυχοπονιάρες και ψυχοπονιάρηδες σωρό..στην πασαρέλα αλωνιών και σαλονιών..της εσκεμμένης συμφερόντων της πνευματικής της παρακμής..αυτοβαφτίζονται ήρωες οι μικροαστικής αγέλης κοπαδιού οι μικροαστοί ..ως Δον Κιχώτες ξεκινούν τους ανεμόμυλους του φαίνεσθαι να τους εκατακτήσουν..Ήρωες μοιάζουνε μα είναι ''ντολμαδάκια γιαλαντζί'' ..φωτογραφίζονται ..ποζάρουνε ..en face καi profile φωτογραφίζουνε την πείνα των λαών οι αναιδείς.. αυτών που ψάχνουν ένα χέρι να πιαστούν..να κρατηθούν..ποντάροντας στο έλεος .

 

Κι ύστερα οι αδιάντροποι και οι αδιάντροπες κύριοι και κυράτσες στολισμένες της οκάς γυρίζουν στη βολή τους τη ζεστή.. λυμαίνονται τα βλέμματα της θλίψης των δύστυχων ανθρώπων σε μιας φωτογραφίας ένα κλικ..πλήρης η εκμετάλλευση για ίδιον όφελος συχνά.Εικόνα θλιβερή..παραπλανητική..έτσι..για να την σεργιανούνε στα σαλόνια τους τα μικροαστικά και της βολής.σαν γάλοι να φουσκώνουν το λειρί..και σαν παγώνια να καμώνονται βασιλικά..αφιλοσόφητα όντα..οι ελαφρείς..οι επιδειξιομανείς.

Πως τους ταιριάζει η πόζα η κορδωτή σε κείνη τη φωτογραφία την ταξιδιάρικη την αναμνηστική.. απ' το Αφγανιστάν..το Κουρδιστάν...της Σομαλίας.. της Αφρικής..και όπου υπάρχει πατρίδα άλλη δυστυχής...μπρος στις πρησμένες τις κοιλιές παιδιών..πουλάει όσο να πεις ένα μικρό παιδί λερό..καθώς το ψέμμα τους και το θεατρινισμό..βαφτίζουνε για έννοια..για συμπόνοια..ρουσφέτι και μπαχτσίσι αντάμα περπατούν..που ξέρεις ίσως η φωτο αυτή να αποβεί και χρήσιμη στου φέροντος το μέλλον..

Μη σε γελούν πλαστά χαμόγελα περίλυπα..δεν είναι προορισμένοι για τα μεγάλα..τα τρανά..της αγέλης οι ταγοί..τη μόδα μοναχά ακολουθούν..είναι της μόδας ''η ακίνδυνη συμμετοχή'' δεν έχει κόστος ψυχικόν..το γκλάμουρ έχει προσωπικόν μονάχα κέρδος..κρύβονται στο καβούκι τους ως ερπετά σαν έρθει η ώρα της ευθύνης.. του ξεσηκωμού..σαν ''μαϊντανοί''..οι οραματιστές μιας επανάστασης του καναπέ..ετούτος των μικροαστών ο αχταρμάς ..φαινόμενον διαχρονικόν..γεννάει αποπροσανατολισμό..γεννάει αδικίας παραφροσύνη .Θέλει η ζωή τους λύκους τους μοναχικούς να περπατούν τα μονοπάτια της υψίστης της ανάβασης..θέλει ενσυναίσθηση η συμπόρευση.. θέλει ταπεινότητα η συμπόνοια...

''μικροαστών ο αχταρμάς'' - Δοκίμιον λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''μπόλια του Μάη''

Είσαι της Άνοιξης..του Μάη..το τρυφερό χαμπέρι.

απ' όλα τα άνθια του αγρού κανένα δε φορεί τη φορεσιά σου

μοιάζεις στο αίμα του Χριστού..

τις οιμωγές του κουβαλείς..τις φτάνεις ως τ' αυτιά μας..

Μάη που μας εμάγευες στον κάμπο του χωριού μας

με μύρα μας στεφάνωνες..με άσπρα χαμομήλια

άλικα  έπλεκες τα στέφανα..στεφάνωναν το πάθος

τις παπαρούνες έπλεκες αναμεσίς

τη νοσταλγία της απέθαντης αγάπης να μηνούνε..

Πες μου λοιπόν πως χάθηκαν εκέινες οι μικρές μας Άνοιξες

πως σκόρπισαν στον άνεμο τα πέταλα

πως μείνανε οι ύπεροι στις μικρές μας ανεμώνες.

οι  χαρισμένες οι ελπίδες μας σ' εσέ 

θα μένουν ξεφτισμένες?

 

''μπόλια του Μάη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ευφωνικές στιγμές''

by Xuan Loc Xuan

 

 

 Βυθίζεται  ο νους στη λογική

γεννάει φως

ολάκερη ένα κράμα εκρηκτικόν

της φαντασίας..της πραγματικότης..

του αρχαίου κάλλους..του φωτός..

γίνομαι κλέφτης των ευφωνικών στιγμών

η μουσική στα ώτα στη διαπασών

ο χρονογράφος καταγράφει

στάζει τους κόκκους άμμου στην κλεψύδρα της ψυχής

το τζάμι ευαίσθητο..ο κίνδυνος τρανός της διαρραγής..

της απεραντοσύνης η μαγεία ο πομπός

το πάθος μου για το ταξίδι αναμοχλεύει

το ξεθάβει..το καλεί

το απέραντον γαλάζιο ο ταξιδευτής..

τα εισιτήρια ακριβά

ασίγαστη η ελπίδα για της σκέψης το ελεύθερον

μες στις κρυψώνες της ψυχής..

γεννά εκωφαντικά πλείστες ευφωνικές στιγμές 

γίνομαι αγιοποιός απλών στιγμών..

για να κρατήσω ανάσες οξυγόνου της ζωής 

το διακύβευμα τρανόν

ανήκω εν τέλει εις το φως..

 

''ευφωνικές στιγμές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν)

Έχω κρυμμένα φυλαχτά χαμόγελα ζωής..μα τα φυλαχτά είν' να μένουνε κρυφά..κατάσαρκα μες στης καρδιάς τα φύλλα..Η ζωή δεν επωάζεται μες στ' αδειανά καπέλα..το αδειανό τους το καπέλο το τριμμένο.. το παλιό..να το φορώ.. να το σκεπάζομαι..δε μ' ένοιαζε  από καιρό.. τη δυσωδία του δεν άντεχα..το 'χα πετάξει απ' τη ντουλάπα μου.. στα ψεύτικα τα ξέφτια του..όνειρα μέσα στα κουρέλια του και ελπίδες για να κρύβω..άλλα η καρδιά μου λαχταρoύσε..άλλα ονειρεύονταν....

Να αποθηκεύσω δεν το ονειρεύτηκα ποτές λιμάνια.. που άοσμα στη μνήμη μου εκεί θα κατοικούνε..τη μυρωδιά της  θάλασσας..τη μυρωδιά της αύρας της..καράβια σε λιμάνια να με ταξιδέψουνε.. ταξίδια νια στην ανοιχτή τη θάλασσα εκείνη της ψυχής μου..να φεύγω..να σαλπάρω..σε αμμουδιές χρυσές.. πρωτόγνωρες για να με βγάζουνε..να καίω το κορμί μου..όμορφο που 'ναι να αντέχεις..να κοιτάς..να βλέπεις πάλι.. πως σου κλείνει η ζωή.. απ' την αρχή το μάτι..

 Να τη ρουφήξω τη ζωή..''ληστές'' σαν θα τρυπώσουνε μέσα μου εκεί βαθιά..να μην σηκώνουνε το βάρος της ηλιόλουστης πραμάτειας..πραμάτειας μου που εσυσσώρευα με τα μολύβια του μυαλού και με τις πένες της καρδιάς μου..να την προλάβω την αληθινή ζωή..και στο τετράδιο της ψυχής για να την καταγράψω.. να 'χω τις κρύες νύχτες που θα 'ρθουν..εικόνες κι εμπειρίες δυνατές. .σαν πάπλωμα ζεστό να με σκεπάζουν..Θέλει  φαντασία..τόλμη.. πείσμα..στόχους η ζωή..είν' αδιάκοπη σαν ρόδα που σε λούνα παρκ ζαλιστικά γυρίζει..μη φοβηθείς..την ομορφιά μην αρνηθείς..μου ψιθυρίζει ο ζέφυρος που 'ρχεται απ' το πέλαο..κομίζοντας τραγούδια στην καρδιά..γιατί έχει περίσσια εμορφάδα η ζωή πανάθεμά την................

  φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«στο γιακαδάκι σου κεντάω» - στην κόρη μου''

Να ψάχνεις πάντοτε το μέγιστον

σ' αυτό που σ' όρισεν η μοίρα σου

κι όταν σιμώνει η ώρα το αστέρι σου

να λάμπεις στο μικρό σου το ουράνιον στερέωμα

απόηχοι γλυκείς να φτάνουνε τα λόγια τα χρυσά 

της νόνας σου στ' αυτί τραγουδισμένα...

παίρνω βελόνα και κλωστή

στο γιακαδάκι σου τις ορμήνειες της κεντάω..

« αν θέλεις κόρη ''τα περάσματά μας'' να 'χουνε τιμή

ζύγι να έχουνε βαρύ στο παλαιό μας κανταράκι

στα μονοπάτια της ζωής να περπατείς καλήν περπατησιά

κι αν κάποτες σε θλιβερά περάσματα στις λάσπες θα χαθείς..

να ρίχνεις σπόρους..να φυτρώνουνε στα ύστερα  λωτοί

να έρχονται τ' αηδόνια της Ανατολής 

για σε τις χαραυγές να κελαηδούνε

και τα πουλιά της Δύσης να 'ρχουνται το λιόγερμα..

για να σε νανουρίζουν..

γαληνεμένα να πλαγιάζεις εις την κάμαρα

με τα μεράκια της ψυχής σου τα μεταξωτά αγκαλιά

την ανεμόσκαλα του χρόνου ν' ανεβαίνεις

ν' ανθίζει ο λογισμός και να γεννά καρπούς

κι έτσι γλυκά ν' αναφωνεί..........

''καθείς εφ' ω ετάχθη''

να παίρνουνε και σάρκα και οστά απάνω εις τη Γης

και τα ''περάσματά'' μας ».

''στο γιακαδάκι σου κεντάω'' - στην κόρη μου 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη - 17/5/2021

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ανεμοζάλη''

Ανεμοζάλη οι έρωτες..τρελλές οι παραλλαγές των

μα τούτος δω ο έρωτας αλαφροεπερπάτησεν

κι εγέννησεν μελωδικά..τη χώρα του ''για πάντα''

αγριολούλουδον εφύτεψεν..διαχρονικήν σαγήνην.

Όμορφα που με εξαναγέννησεν..εσυμπλήρωσεν

της μάνας μου..την πρώτη μου τη γέννα

έτσι ήρθε η δική σου γέννα η δεύτερη

μ' επέρασεν εις την αιωνιότης...

ω! τι γλυκά που ξέρουν να γεννούν

οι άντρες οι μοιραίοι μας κρυφές οδίνες..δυνατές

στ' αντίκρυσμα της πεμπτουσίας του

λυσιμελής..ακατανίκητος

πόλεμος δίχως όπλα και σπαθιά..

σε πολεμίστρες κάστρων πορθημένες εκ του σύνεγγυς

με βέλη αόρατα..με σαϊτιές..

το πνεύμα παραδίδει εις την δίνην..

περάσανε τα χρόνια και εθάρρεψες

πως εμαράθη ο έρως σου..έγινε χέρσος κήπος.

πόσο γλυκά εστάλαξεν ο έρωτας στα μέσα σου

μεγαλειώδης εγενήθη η αγάπη!

 

''Ανεμοζάλη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στην συνοικίαν του έρωτος'

Ήτανε Μάης και αστροφεγγιά

εβγήκε και φεγγάρι

μέσα στις έναστρες σιωπές

στην συνοικίαν του έρωτος εχάθηκε

είχε ζωγραφιστεί συρρικνωμένη η μορφή του

μες στα μάτια της..τεράστια στην καρδιά της..

Ακολουθούσε τη σκια

η νύχτα της είχε τριζόνια στο ξημέρωμα

σαν τότες που εστάθη ο ήλιος στο κατώφλι της

τον έφερνε σ' εκείνη

σαν τότες που εγεννιόταν η αγάπη της

για πάντα στην καρδιά..

Έξω στο δρόμο δεν επέρναε κανείς

είχε ποθήσει την μορφήν και την μιλιάν του..

''στην συνοικίαν του έρωτος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,