«στο γιακαδάκι σου κεντάω» - στην κόρη μου''

Να ψάχνεις πάντοτε το μέγιστον

σ' αυτό που σ' όρισεν η μοίρα σου

κι όταν σιμώνει η ώρα το αστέρι σου

να λάμπεις στο μικρό σου το ουράνιον στερέωμα

απόηχοι γλυκείς να φτάνουνε τα λόγια τα χρυσά 

της νόνας σου στ' αυτί τραγουδισμένα...

παίρνω βελόνα και κλωστή

στο γιακαδάκι σου τις ορμήνειες της κεντάω..

« αν θέλεις κόρη ''τα περάσματά μας'' να 'χουνε τιμή

ζύγι να έχουνε βαρύ στο παλαιό μας κανταράκι

στα μονοπάτια της ζωής να περπατείς καλήν περπατησιά

κι αν κάποτες σε θλιβερά περάσματα στις λάσπες θα χαθείς..

να ρίχνεις σπόρους..να φυτρώνουνε στα ύστερα  λωτοί

να έρχονται τ' αηδόνια της Ανατολής 

για σε τις χαραυγές να κελαηδούνε

και τα πουλιά της Δύσης να 'ρχουνται το λιόγερμα..

για να σε νανουρίζουν..

γαληνεμένα να πλαγιάζεις εις την κάμαρα

με τα μεράκια της ψυχής σου τα μεταξωτά αγκαλιά

την ανεμόσκαλα του χρόνου ν' ανεβαίνεις

ν' ανθίζει ο λογισμός και να γεννά καρπούς

κι έτσι γλυκά ν' αναφωνεί..........

''καθείς εφ' ω ετάχθη''

να παίρνουνε και σάρκα και οστά απάνω εις τη Γης

και τα ''περάσματά'' μας ».

''στο γιακαδάκι σου κεντάω'' - στην κόρη μου 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη - 17/5/2021

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,