φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν)

Έχω κρυμμένα φυλαχτά χαμόγελα ζωής..μα τα φυλαχτά είν' να μένουνε κρυφά..κατάσαρκα μες στης καρδιάς τα φύλλα..Η ζωή δεν επωάζεται μες στ' αδειανά καπέλα..το αδειανό τους το καπέλο το τριμμένο.. το παλιό..να το φορώ.. να το σκεπάζομαι..δε μ' ένοιαζε  από καιρό.. τη δυσωδία του δεν άντεχα..το 'χα πετάξει απ' τη ντουλάπα μου.. στα ψεύτικα τα ξέφτια του..όνειρα μέσα στα κουρέλια του και ελπίδες για να κρύβω..άλλα η καρδιά μου λαχταρoύσε..άλλα ονειρεύονταν....

Να αποθηκεύσω δεν το ονειρεύτηκα ποτές λιμάνια.. που άοσμα στη μνήμη μου εκεί θα κατοικούνε..τη μυρωδιά της  θάλασσας..τη μυρωδιά της αύρας της..καράβια σε λιμάνια να με ταξιδέψουνε.. ταξίδια νια στην ανοιχτή τη θάλασσα εκείνη της ψυχής μου..να φεύγω..να σαλπάρω..σε αμμουδιές χρυσές.. πρωτόγνωρες για να με βγάζουνε..να καίω το κορμί μου..όμορφο που 'ναι να αντέχεις..να κοιτάς..να βλέπεις πάλι.. πως σου κλείνει η ζωή.. απ' την αρχή το μάτι..

 Να τη ρουφήξω τη ζωή..''ληστές'' σαν θα τρυπώσουνε μέσα μου εκεί βαθιά..να μην σηκώνουνε το βάρος της ηλιόλουστης πραμάτειας..πραμάτειας μου που εσυσσώρευα με τα μολύβια του μυαλού και με τις πένες της καρδιάς μου..να την προλάβω την αληθινή ζωή..και στο τετράδιο της ψυχής για να την καταγράψω.. να 'χω τις κρύες νύχτες που θα 'ρθουν..εικόνες κι εμπειρίες δυνατές. .σαν πάπλωμα ζεστό να με σκεπάζουν..Θέλει  φαντασία..τόλμη.. πείσμα..στόχους η ζωή..είν' αδιάκοπη σαν ρόδα που σε λούνα παρκ ζαλιστικά γυρίζει..μη φοβηθείς..την ομορφιά μην αρνηθείς..μου ψιθυρίζει ο ζέφυρος που 'ρχεται απ' το πέλαο..κομίζοντας τραγούδια στην καρδιά..γιατί έχει περίσσια εμορφάδα η ζωή πανάθεμά την................

  φύσηξε μελτεμάκι - (Δοκίμιον λυρικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,