''Ενύπνιον του Θέρους'' - Δοκίμιον

Ζωγράφος : Γιώργος Σταθόπουλος

Θέμα οπτικής γωνίας του καθενός..η αέναη  πορεία του στο χώρο και στο χρόνο..Λάτρης παιδιόθεν των ανοιχτών των θαλασσών..της πορείας και του νου..μακράν των καταθλιπτικών φωνών..γίνομαι αρνητής φορές..των αρνητών των ποιητών το φως να αντικρύσουν ..δεν παίρνω από τους στίχους τους το καταθλιπτικόν ..που εύχονται το Καλοκαίρι να ''ναι μοναχά τα βάσανα του κόσμου''..

Αρνούμαι στου εντυπωσιασμού..του αυτοβαυκαλισμού τις λέξεις των για να σταθώ.. ανασυγκρότηση επιθυμώ.....σε μια καμπή, όχι απλά της ιστορίας και του τόπου μου...αλλά μπροστά σε μια αλήθεια..που χρόνια τώρα παραμόνευε και άξαφνα..ίσως καθώς το πλήρωμα του χρόνου και σοφά την  εκαλούσε  ..''εσκασε '' εμπροστά μου και εμπροστά σας.. επαναπροσδιορισμό εις την φιλοσοφίαν της ζωής απαιτητικά επιζητώντας..

 Και τώρα ..καθώς στα πόδια μας  σιγοπατούμε πια...καθώς η φύση κι ο καιρός μας εκδικήθηκε..και το χαλί της σιγουριάς και της ασφάλειας του αύριο μας τράβηξαν εν μια νυκτί..ιοί και καταποντισμοί..θανάτοι και ο φόβος..ευχές για μια γλυκειά ..αληθινή.. ουσιαστική καθημερινότητα...ας δώσουμε...ευχές που να 'χουν νόημα..αξία και αντίκρυσμα στην πεμπτουσίαν της ζωής..

Γι αυτό σου γράφω..στων λαβυρίνθων τα λαγούμια τους μην αφεθείς

γιατί βαθειά μες στα σκοτάδια θα βουλιάξεις..θα χαθείς..στων λέξεων τον ήλιο ν' αφεθείς για να γεννήσεις Καλοκαίρια.Μην αποπλανηθείς απ' τους συστημικούς..βρίσκουνε λόγο ύπαρξης ωσάν τους μασκαράδες σε χορό αποκριάς καμώνονται..στην παρουσίαση ακατανόητων γραφών..με ύφος περισπούδαστον οι παρουσιαστές..

 

Τη δύναμη των λέξεων των αληθινών να προσκυνάς.. να κάμεις πάντα σταθερόν σταθμόν..εκείνων που λιπαίνουνε τη χέρσα γης και φύεται η ελπίδα..κείνες τις λέξεις να θωρείς που ροδαμίζουν τις ψυχές των των παιδιών..τούτην την ευλογημένην εποχήν την Καλοκαιρινήν..τόπο συνάντησης των αντιθέσεων και επιθυμιών του κόσμου και του ανθρώπου.

Έτσι..καθώς το Καλοκαίρι μας υπόσχεται..προ των πυλών..εποχή ενυπνίων κάτω από αστροφεγγιές..κι η φωτεινάδα της σελήνης γεννάει το ρομαντικόν των θαλασσών και ταξιδιών..ας αγκαλιάσουμε ζεστά το ενύπνιον του Θέρους .Ας ευχηθούμε αληθινά..να το γεμίσουμε..εικόνες δυνατές..να μας κρατούνε  συντροφιά..για το φθινόπωρο και το Χειμώνα που κρυφά ''παραμονεύουν''... 

Νικητές....θωρακισμένοι ...και γαλήνιοι ας βγούμε ...μέσα από μια οργανωμένη..καθημερινότητα..με διακοπές στο γκρίζο..που μας εκατέκλυσε..ας αφεθούμε στη γαλάζια λίμνη της ψυχής..
καλοκαιράκι στις ''καρδιές'' μας...ας ''φυτέψουμε''....

''Ενύπνιον του Θέρους''- Δοκίμιον -  Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

( ενύπνιον = το όνειρο)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''ΡΗΧΟΤΗς''

Κράταε το βλέμμα αψηλά και μην το χαμηλώνεις..

στο χωνευτήρι της ρηχότης να μην αλεστείς..

γιατί ό,τι είναι αληθινό.. κατάματα ..

με γυμνά μάτια πάντα να θωρείς..

κρύβει στα σπλάχνα του ομορφιά..

καταθέτοντας εισπράττεις..

Και αν ακούσεις τις περπατησιές ξωπίσω σου

ανάσες να σε ακουμπούν μη φοβηθείς..

ίσως και να 'ναι οι Ερινύες που σε κυνηγούν

που δεν επρόλαβες

στους σύντομους δρασκελισμούς σου της ζωής 

καθώς δεν πρόκανες 

εις την λοβήν την επικράτειαν της έπαρσης

εις τα λημέρια της ρηχότης να φυτέψεις φως

που δεν επρόκανες σοδειές για να συλλέξεις..

ίσως και πάλι οι Ερινύες να 'ναι τιμωροί

που δεν ταξίδεψες

για να προσφέρεις γην και ύδωρ και το άρτυμα

στα αλυσοδεμένα τα λαγούμια 

των αδικημένων να τα φτάσεις.

Ίσως και να 'ναι ο ήχος και των λιθαριών

που δεν ετόλμησες στο κρακελάρισμα  

εις της ρηχότης τα λημέρια να κυλίσεις..

έτσι καθώς τους ελαφρείς τους περιέλουζε

η αβάσταχτη  η εντός των ελαφρότης..

 

''ΡΗΧΟΤΗς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''Οποία ευφροσύνη''

Albrecht Dürer, Χέρια προσευχής. 1508. Πινακοθήκη Albertina. Βιέννη.

 

 

 

 

 

 

 

 

Οποία ευφροσύνη κυριεύει την ψυχήν

οποία έκστασης..οποία ευσπλαχνία 

απ' την βαθείαν των σπλάχνων μου την ταραχή

σαν έρχονται μεσάνυχτα οι  ώρες οι απέλπιδες 

βουτώντας στα βαθειά ''η αναδεύουσα''

μιας προσευχής τα λόγια τα ψιθυριστά..

υγραίνουνε τα χείλη....

ωσάν δεν το κουνώ το δάχτυλο έναντι στους ανθρώπους..

μονάχα μίαν προσευχήν..μίαν παράκλησιν 

οδεύουσα στους ουρανούς..

''Θεέ πως αμαρτήσαμε απάνω εις την Γην'' ..

για την σωτηρίαν της δικής μου..

της δικής τους της ψυχής...

στάλαξε έλεος στο έρεβος..στο ταραγμένο πνεύμα 

ίσως και να συχωρεθούμε  που ελησμονήσαμε

την στράτα που μας οδηγεί 

στην  Άνοιξη του επιγείου Σου Παραδείσου.

 

''Οποία ευφροσύνη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ωσάν θεωρεία των ψυχών''

Εθνική Κουμαντάρειος Πινακοθήκη Σπάρτης- λευκά ξωκλήσια

 

 

 

Μες στην μαγευτικήν την θερινήν την  σιωπήν..

ωσάν θεωρεία των ψυχών..

ηλιοστάσια διαβατάρικων πουλιών..περαστικών..

λούζονται με τα κύματα..

σαλπίζοντας αγγίζουνε την άυλη αγνότης τ' ουρανού..

άντρα των μυστικών μας προσευχών..

στις  άκριες των βράχων σεργιανούνε τους καιρούς..

με των θυμιαμάτων τους τις ευωδιές 

ποτίζουνε απελπισμένων τις ψυχές..

κερνούνε την ελπίδα..

τα δειλινά σκύβοντας πάνω στ' ουρανού τα χρώματα

 μικρά ερημοκλήσια αλαργινά..μυριοτραγουδισμένα

με τη φωταύγεια του λευκού..

νότες γεννούν νοσταλγικές..γεννούν νοσταλγικούς ιριδισμούς..ύμνους γεννούν δοξαστικούς

στους Αιγαιοπελαγίτικους αιθέρες μοιρασμένους..

τους γλαφυρούς τους θόλους ακουμπούν στους ουρανούς

στο κάλεσμα των βράχων..

Ψηλότερα κι απ' τα καμπαναριά συνάντησις διακαής ..

στην άβατον διάβασιν ανθρώπου με το Θείον.

''ωσάν θεωρεία των ψυχών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σιταρίθρες και κουφαηδόνια'' - ( αλληγορικόν)

φωτο: από το διαδίκτυο

Σαν το τσεμπέρι το λευκό στην κάψα του Καλοκαιριού

της μάνας μου που εκράταε τον ίδρωτα απ' τον κάματο

στης μνήμης κελαηδούν τις θυμωνιές...

λευκές οι σκέψεις οι αμόλυντες κραυγάζοντας

στην ασχήμια της αυθάδειας των πόλεων απαντούν

κι αν τα γεράκια τα ξεφτέρια και οι αετοί

λυμαίνονται με δύναμη του αγέρα και του σύμπαντος

τον σιτευτόν τον άρτον

τα κουφαηδόνια..οι σιταρίθρες.. βατοπούλια

αητομάχια..και οι γκιώνηδες τις νύχτες τραγουδούν

χτίζουν με τέχνη ακόμα τις φωλιές

οι αρχιτέκτονες της σύντομης..της παιδικής ζωής μας

πουλιά κι εμείς μιας άλλης εποχής

σε σιτοβολώνες..και λιβάδια με νερόμυλους

με αρώματα αυθεντικού Καλοκαιριού

χτίζουμε ακόμα μες στις πόλεις τις φωλιές μας..

το χώμα εμύρισε η ψυχή..

στις ράγες περπατήσαμε αληθινής ζωής

ματώσανε οι πατούσες στα λιθάρια..

 

''σιταρίθρες και κουφαηδόνια'' - ( αλληγορικόν)

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷για ιστορίες με μαγιοβότανα αγάπης ⫸

 

 

 

Ξέρεις πως τον εγιάτρευα τον πόνο μου

στου πένθους μου τις μέρες...

έβαζα το φουστάνι μου εκείνο το λουλουδιαστό

σεργιάναγα στους κάμπους

έψαχνα να βρω μύρα..μαγιοβότανα

το τίλιο της αγάπης μας να κάμω

να 'χει το άρωμα της ιστορίας μας

π' εμύρωσε για πάντα την ψυχή μου.

Κι ύστερα επαραμέριζα την πάχνη την πρωινή

κι εδιάλεγα του κάμπου τα βοτάνια..

φλισκούνι..άγριο δυόσμο και φασκόμηλο

για να γιατρεύω τα εγκαύματα

που άνοιξε το πρώιμο φευγιό σου στο κορμί μου...

σε μια λιακάδα εγύρναα νωχελικά

και με τα μάτια της ψυχής

άσβεστο το λυχνάρι εθωρούσα

σαν τότες που η φλογίτσα του έρωτα

ετρεμόσβηνε και έκαιγε τα χείλη..

σαν τότες το αεράκι το ανοιξιάτικο

που εσκόρπαε το άρωμα της πασχαλιάς

και γιόμιζε η κάμαρη από σένα.

 

⫷ για ιστορίες με μαγιοβότανα αγάπης⫸ σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ακολουθώ τον ήχο του νερού''

Γλυκά ασελγούν μες στο θαλάμι της ψυχής

ανταύγειες και ιριδισμοί συνθέτουν μελωδίες...

σ' ένα τοπίο λυρικό

ακολουθώ τον ήχο του νερού..

ακούω τα ανάκουστα... κατηφορίζοντας

λαθραία η ψυχή μου σεργιανάει...

Κι όντας ακούω τον ήχο του νερού ..ηθελημένα..αγόγγυστα

παίρνω εις το κατόπι το ποτάμι

ακολουθώ τον ήχο του

ως να με βγάλει στο μεγάλο δέλτα της ψυχής ..

Δεν πεθυμώ...........

μες στα λιθάρια τα βρεμένα να χαθώ..

πετάω τις φλούδες της σκουριάς στις ρεματιές..

θέλω λουλούδι να φυτρώνω..να γεννώ

μες στις βρεμμένες όχθες να ανθίζω..

Ωστόσο μη θαρρείς....

οι πεθυμιές πληρώνονται ακριβά

βουλιάζουν κάποτε εις τα λασπόνερα

απότομες οι χειμαρρώδεις εκβολές

των ποταμιών του κόσμου τούτου.

Μικρές - μικρές οι εύφωνες στιγμές..

στους λαβυρίνθους μας του νου..

γιατρευτικά ανακαλούνται..

σκιάζουν της ζωής τις άναρθρες κραυγές

δροσοσταλιές σταλάζουνε 

στις όχθες της καρδιάς μου..

''ακολουθώ τον ήχο του νερού'' 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,