Μες στην μαγευτικήν την θερινήν την σιωπήν..
ωσάν θεωρεία των ψυχών..
ηλιοστάσια διαβατάρικων πουλιών..περαστικών..
λούζονται με τα κύματα..
σαλπίζοντας αγγίζουνε την άυλη αγνότης τ' ουρανού..
άντρα των μυστικών μας προσευχών..
στις άκριες των βράχων σεργιανούνε τους καιρούς..
με των θυμιαμάτων τους τις ευωδιές
ποτίζουνε απελπισμένων τις ψυχές..
κερνούνε την ελπίδα..
τα δειλινά σκύβοντας πάνω στ' ουρανού τα χρώματα
μικρά ερημοκλήσια αλαργινά..μυριοτραγουδισμένα
με τη φωταύγεια του λευκού..
νότες γεννούν νοσταλγικές..γεννούν νοσταλγικούς ιριδισμούς..ύμνους γεννούν δοξαστικούς
στους Αιγαιοπελαγίτικους αιθέρες μοιρασμένους..
τους γλαφυρούς τους θόλους ακουμπούν στους ουρανούς
στο κάλεσμα των βράχων..
Ψηλότερα κι απ' τα καμπαναριά συνάντησις διακαής ..
στην άβατον διάβασιν ανθρώπου με το Θείον.
''ωσάν θεωρεία των ψυχών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου