«Ρόδα για μίαν εποχήν»

Πάντα λοιπόν θα τρέχομεν
στης νιότης τ' ακρογιάλια
τι κι αν περνούνε γρήγορα οι Άνοιξες
τι και αν σώνεται νωρίς και το μελάνι
παίρνω την φαντασίαν αγκαλιά
σ' αλλοτινών καιρών τις ράγες ταξιδεύω
τότες π' ανθούσαν λούλουδα
καταμεσίς μες στο χιονιά
κι εσκόρπαα τα πέταλα στα χιόνια
όμως απόψε αναθάρρησα
τώρα τα ρόδα της αυλής
μου γδύνουνε τη σκέψη
με βάζουν μίσχος να γενώ
τριαντάφυλλο ν' ανθίσω
κανείς δεν έμαθε ποτές
πως κουρασμένη απ' τους Χειμώνες μου
κι αν ενικήθηκα εις τα σημεία στη ζωή
ο αγέρας μου αδιάκοπα με σπρώχνει
εκείνο το άγνωστο το έρημο νησί να βρω
να συναντήσω μιαν απανεμιά
τα βράδια περιμένοντας εις το ηλιοβασίλεμα
τα ρόδα που εκλάδεψα
στον κήπο της χαμένης μου Εδέμ
νοσταλγικά ν' αναζητήσω
και την μικρή..τη σύντομη επί Γης ζωή
απ' την αρχή..σοφά να ζωγραφίσω.
  

«Ρόδα για μίαν εποχήν» - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«επιλύχνιος Ευχαριστία»

 

 

 

Έκαιε μέρα νύχτα το καντήλι μας
στης μάνας μου μπροστά στο εικονοστάσι
είχε φέρει η νόνα μου από τον τόπον τον παλαιόν
εν τρίπτυχον εικόνισμα της Παναγιάς
την εκκλησιάν να στήσει εντός
την οικογενειακήν μας ''εκκλησίαν''....
εκεί γινόντουσαν οι παρακλήσεις στον Θεόν
εκεί τα ευχέλαια..οι αγιασμοί οι εσπερινοί
ετρύπωνε δειλά - δειλά το φως το ιλαρόν
εσκόρπαε ευωδίαν το λιβάνι
πάντα η καρδιά εβρίσκονταν εκεί
πιστά παραδομένη εις το Έλεος του Υψίστου
την ώραν τούτην την ιερή της προσευχής
ύμνος παμπάλαιος ιερός ..κατανυχτικός
έμπαινε αθόρυβα στις φυλακές μας των ψυχών
φως ιλαρόν εσκόρπαε στην λιγοστήν ελπίδαν
δάκρυα έρχονταν στα μάτια μου
εζήταα απ' τον μεγάλον..τον τρανόν Θεόν
μη και γενώ καρικατούρα του ενδότερου Εγώ μου. 

 «επιλύχνιος Ευχαριστία» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# κόρες της Θράκης#

Τα γιασεμιά του έρωτα
όντας ανθούσανε τις χαραυγές
οι κόρες της Θράκης εις ανάμνησιν
στολίζανε τις κεφαλές με γιασεμένα στέφανα
το κορδελλάκι της παρθενίας
ανεμίζον το λευκόν
εφέρνανε εις τον συλλοϊσμόν
γυναίκες μονοστέφανες
στην νυφικήν παστάδα
στου γάμου την ανάμνησιν
για να σκορπούν στην κάμαρη
την ευωδίαν της ευτυχίας..
και σαν περνούσανε τα χρόνια κι η ζωή
μαραίνονταν τα πέταλα στα γιασεμιά
οι κόρες εβρίσκαν μίαν αφορμή
υφαίνανε στον αργαλειόν απ' την αρχήν
μετάξινα τσεμπέρια να φορούν
να πιάνονται στα πανηγύρια σε χορόν
το μέρωμα να βάφουνε τις μέρες των λευκές.
κι έτσι όπως εσβηούνταν απ' τη μνήμη των
εκείνα τα κατάλευκα του γάμου γιασεμιά
κιτρινισμένα σημειώματα φέρναν στο νου
τις γοητεύανε..εβλασταίναν νέοι κάλυκες
κι εκρύβονταν...............
στις ξεφτισμένες πια δαντέλλες των
μπρος στ' ανοιχτό παράθυρο
εις τον βαρύν της περισυλλοής τον στοχασμόν!

 # κόρες της Θράκης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

τσεμπέρια = μαντήλια που φοριούνται στο κεφάλι

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#ροζ συννεφάκι# - ( αλληγορικόν)

Ανάσκελα εις το κατάστρωμα
μια νύχτα μες στη Βαλτική
συλλογισμένα σύννεφα..εκλέβαν τη ματιά σου..
είχες μεθύσει απ' το κρασί..εξέχασες για μια στιγμή
πως καρτερούσεν ο Χειμώνας
σε μάγεψαν τα σύννεφα......
τα σύννεφα που αγάπησες είχανε χρώμα ροζ
νύχτωσε..σε παρέσυραν..
ελεύθερα αιωρήθηκες..επέταξες..
εχόρεψες μαζί μ' αυτά αντάμα..
Κι ήρθανε καλοθελητάδες εκ του πονηρού
με τα χειροκροτήματα ποθήσανε
μακριά να σε πλανέψουν.
μα εσύ τους εκοιτάς από αψηλά
δεν κατεβαίνεις απ' το ροζ το συννεφάκι σου
ποθείς βαθιά τον κόσμο να αλλάξεις.
μείνε αψηλά εις το κατάστρωμα
κεί που πετούν ελεύθερα τα θαλασσοχελίδονα
ο κόσμος έχει κάτω αγκάθια..αίματα
ρεμούλες κι ατιμίες
μείνε αψηλά..μα..μην τους κοιτάς αφ' υψηλού
κατέβα στα κονάκια τους με βλέμμα διαπεραστικό
μέτρα και ξαναμέτρα τις απώλειες
κι αν σώσεις έναν άνθρωπο
τρανό θε να 'ν το κέρδος.

 # ροζ συννεφάκι# - ( αλληγορικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στο ακριβό μου ταίρι⫸

 

 Απόμακρες ακούονται οι φωνές
φέρνουν ψιθύρους απ' το παρελθόν
σιγομιλούν...............
ο χρόνος είναι εκ φύσεως σοφός
και ανταμώνει δυό ανθρώπους.
σώζει εκειόν τον πάπυρον τον παλαιόν
για να εξυμνεί..
λες κι είν' σε παραμύθι της γιαγιάς..
του έρωτα το κάλλος..
τι κι αν εγίνηκες πηλός
αισθαντικά της καρδίας η φωνή
αναφωνεί:
⫷ το ακριβό μου είσαι ταίρι⫸

 

# στο ακριβό μου ταίρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#στα πένθη των ανθέων#

 Μύριζε χαμομήλι η Γης που τους εσκέπαζε
στα πένθη των ανθέων η μιλιά τους
το άρωμα της φύσης ακριβόν
σώματα κείτονταν στο χώμα καταής
τα πέλματα ήσαντε ακόμα εδώ
αλαφροπερπατούσαν στ' ακροδάχτυλα
ακούονταν οι ήχοι των στ' αυτιά μας.

 
Θα 'ρχονται οι αναμνήσεις απ' το χτες
τι κι αν τα μάτια έχουνε σωπάσει μακριά
αναμεσίς στο θρόισμα..
εις των πανσέδων τ' απόκρυφα
η ευωδία θα γεννάει μίαν προσευχήν σιγαλινήν
ρυθμοί και στοχασμοί θα ανασαλεύουνε το νου
ασάλευτοι οι πανσέδες που εφυτέψανε
θα καρτερούν σ' απόμερα παρτέρια...
μια ευωδία μελαγχολικά μεθυστική
θα ενσταλάζει το άρωμα της σύντομης ζωής
εις τες κλαίουσες ψυχές μας...
τα πένθη των ανθέων ορατά..
άνθη αχνά..λεπτόηχα..με χρώματα μαβιά!

  # στα πένθη των ανθέων # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 
 

# στη μελωδία της λίμνης#

Ανέγγιχτα κι αχάραχτα τα λόγια σου
ρέουν αμόλυντα στην άκρη εκεί της λίμνης
μα έγινε η λίμνη μοναξιά ..η απουσία σου βυθός
δεν είναι μάτια μου οι λίμνες μον' κρύα θολά νερα
οι λίμνες ονειρεύονται στα σιωπηλά
απάνω τους οι φεγγερές οι νύχτες ξενυχτούν
σε ονειροπλέχτες έρωτες κρατούνε συντροφιά.
Θα φύγω θα ξενιτευτώ
στις καλαμιές θα χτίσω την καλύβα μου
στους άσπιλους τους κύκνους θα γυρέψω τη γαλήνη
εκεί που ανταμώναμε...............
στης λίμνης μας..καθάρια ήσαν τα νερά
φυτρώναν νουφαράκια..
το φως το καταπληχτικό που μέσα μου έπλεες
σ' αλλαργινούς καιρούς..στα περασμένα χρόνια
φέρνει ως τ' αυτιά της λίμνης τη φωνή
και ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά
στη μελωδία της λίμνης θα σταθώ
για να θαρρώ πως μου ψιθύρισες εσύ.
το πιο μεγάλο ''σ' αγαπώ''
και σαν μελίσσι να ρουφώ
τις ευωδίες της ψυχής σου!!!

 # στη μελωδία της λίμνης # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,