«επιλύχνιος Ευχαριστία»

 

 

 

Έκαιε μέρα νύχτα το καντήλι μας
στης μάνας μου μπροστά στο εικονοστάσι
είχε φέρει η νόνα μου από τον τόπον τον παλαιόν
εν τρίπτυχον εικόνισμα της Παναγιάς
την εκκλησιάν να στήσει εντός
την οικογενειακήν μας ''εκκλησίαν''....
εκεί γινόντουσαν οι παρακλήσεις στον Θεόν
εκεί τα ευχέλαια..οι αγιασμοί οι εσπερινοί
ετρύπωνε δειλά - δειλά το φως το ιλαρόν
εσκόρπαε ευωδίαν το λιβάνι
πάντα η καρδιά εβρίσκονταν εκεί
πιστά παραδομένη εις το Έλεος του Υψίστου
την ώραν τούτην την ιερή της προσευχής
ύμνος παμπάλαιος ιερός ..κατανυχτικός
έμπαινε αθόρυβα στις φυλακές μας των ψυχών
φως ιλαρόν εσκόρπαε στην λιγοστήν ελπίδαν
δάκρυα έρχονταν στα μάτια μου
εζήταα απ' τον μεγάλον..τον τρανόν Θεόν
μη και γενώ καρικατούρα του ενδότερου Εγώ μου. 

 «επιλύχνιος Ευχαριστία» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,