«Ρόδα για μίαν εποχήν»

Πάντα λοιπόν θα τρέχομεν
στης νιότης τ' ακρογιάλια
τι κι αν περνούνε γρήγορα οι Άνοιξες
τι και αν σώνεται νωρίς και το μελάνι
παίρνω την φαντασίαν αγκαλιά
σ' αλλοτινών καιρών τις ράγες ταξιδεύω
τότες π' ανθούσαν λούλουδα
καταμεσίς μες στο χιονιά
κι εσκόρπαα τα πέταλα στα χιόνια
όμως απόψε αναθάρρησα
τώρα τα ρόδα της αυλής
μου γδύνουνε τη σκέψη
με βάζουν μίσχος να γενώ
τριαντάφυλλο ν' ανθίσω
κανείς δεν έμαθε ποτές
πως κουρασμένη απ' τους Χειμώνες μου
κι αν ενικήθηκα εις τα σημεία στη ζωή
ο αγέρας μου αδιάκοπα με σπρώχνει
εκείνο το άγνωστο το έρημο νησί να βρω
να συναντήσω μιαν απανεμιά
τα βράδια περιμένοντας εις το ηλιοβασίλεμα
τα ρόδα που εκλάδεψα
στον κήπο της χαμένης μου Εδέμ
νοσταλγικά ν' αναζητήσω
και την μικρή..τη σύντομη επί Γης ζωή
απ' την αρχή..σοφά να ζωγραφίσω.
  

«Ρόδα για μίαν εποχήν» - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,