#Ξόδεψα χίμαιρες #

Την στένευεν ο εγκλεισμός στο παραθύρι της
την μούσαν επροσκάλεσεν παράκλησιν να κάμνει :
''Έννεπε Μούσα.. Ευλόγα με
του ονείρου τα μηνύματα να βγουν αληθινά
φέρε τα στη μικρή μου τη ζωή
τα επώδυνα να διώξουνε για να την εμορφαίνουν..
Μάγεμα η φύσις γύρω μου
τρέμει η ψυχή και ξαστοχά..
ξόδεψε χίμαιρες για σύννεφα...
εσύσμιγε με τ' ουρανού τα κάλλη!'
Κάποτε εμέτραγε τ' αστέρια τις νυχτιές
τα σύννεφα την παίρνανε μαζί τους
τώρα λιγόστεψαν οι αντοχές
το ένιωσε η ψυχή της..
μια προκαθορισμένη τροχιά για τον καθένα μας
λυμαίνεται την ύλη τη φθαρτή μας..
Χανόμαστε στα σύννεφα..
ένα λευκό αποτύπωμα θ' αφήσουμε
αν επροκάναμε να βγάλουμε φτερά για να πετάξουμε
κι αν πάλι δεν προκάναμε
μας φτάνει που σταθήκαμε στο μπόι του ανθρώπου
μάθαμε να ποθούμε ό,τι ονειρευόμαστε
τα ονείρατα μυρίζουν προφητεία
κι αν θα σβηστούνε τα δαχτυλικά αποτυπώματα
κι αν λιώσουνε στα χώματα της Γης
αιώνια πλανόδιοι ταξιδευτές
των σύννεφων θα μείνουν.. 

 

#Ξόδεψα χίμαιρες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# πριν σβήσουν οι εκλάμψεις#

                                                            

                                                                 Αδυνατώντας να υποκριθώ

την εσωτερική μου ακολούθαα φωνή

για να με βγάλει στη δική μου την πατρίδα

του κόσμου τούτου τα στολίδια εδοκίμαζα

εγεύομουν το πανηγύρι της ζωής

κι άξαφνα εβρέθηκα σε όχθες ποταμών

κι έτσι καθώς εβάδιζα στα γάργαρα νερά

είδα ιερές θεές..του δάσους ξωτικά..

με γοητεύσανε του ανέμου τα πηγάδια

αφέθηκα στου ανέμου την πνοή

δε θέλησα στη χώρα αυτή με τα ζιζάνια

στους κούφιους τους ανθρώπους της ξανά να επιστρέψω..

δυστύχησα μονάχη μου στην ακροποταμιά

επήρα το δισάκι μου κι επέστρεψα στον κόσμο

είν' δύσκολο ανάμεσα σε σφάγια να ζεις

πριν σβήσουν οι εκλάμψεις και χαθούν τις εφορέθηκα

καθώς ο κόσμος της φθοράς διόλου σ' εμέ δεν πρέπει

ηθέλησα να αναμετρηθώ 

σκηνές τετελεσμένες να ανατρέψω

ξέρω πως δε με συμπαθείτε apriori δυστυχώς

όντας σε φιλικόν αντίλογον αλήθειες  μολογάω

μα η θυσία  στον δικόν μου ουρανόν

είναι να βρω το κάλλος επί γης

να αξιοποιήσω την ζωήν που μου εχαρίσθη δημιουργικά

και ανεμπόδιστα..διδαχτικά 

να την επαραδώσω εις το μέλλον. 

                                       # πριν σβήσουν οι εκλάμψεις  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Ρόδα για μίαν εποχήν»

Πάντα λοιπόν θα τρέχομεν
στης νιότης τ' ακρογιάλια
τι κι αν περνούνε γρήγορα οι Άνοιξες
τι και αν σώνεται νωρίς και το μελάνι
παίρνω την φαντασίαν αγκαλιά
σ' αλλοτινών καιρών τις ράγες ταξιδεύω
τότες π' ανθούσαν λούλουδα
καταμεσίς μες στο χιονιά
κι εσκόρπαα τα πέταλα στα χιόνια
όμως απόψε αναθάρρησα
τώρα τα ρόδα της αυλής
μου γδύνουνε τη σκέψη
με βάζουν μίσχος να γενώ
τριαντάφυλλο ν' ανθίσω
κανείς δεν έμαθε ποτές
πως κουρασμένη απ' τους Χειμώνες μου
κι αν ενικήθηκα εις τα σημεία στη ζωή
ο αγέρας μου αδιάκοπα με σπρώχνει
εκείνο το άγνωστο το έρημο νησί να βρω
να συναντήσω μιαν απανεμιά
τα βράδια περιμένοντας εις το ηλιοβασίλεμα
τα ρόδα που εκλάδεψα
στον κήπο της χαμένης μου Εδέμ
νοσταλγικά ν' αναζητήσω
και την μικρή..τη σύντομη επί Γης ζωή
απ' την αρχή..σοφά να ζωγραφίσω.
  

«Ρόδα για μίαν εποχήν» - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«επιλύχνιος Ευχαριστία»

 

 

 

Έκαιε μέρα νύχτα το καντήλι μας
στης μάνας μου μπροστά στο εικονοστάσι
είχε φέρει η νόνα μου από τον τόπον τον παλαιόν
εν τρίπτυχον εικόνισμα της Παναγιάς
την εκκλησιάν να στήσει εντός
την οικογενειακήν μας ''εκκλησίαν''....
εκεί γινόντουσαν οι παρακλήσεις στον Θεόν
εκεί τα ευχέλαια..οι αγιασμοί οι εσπερινοί
ετρύπωνε δειλά - δειλά το φως το ιλαρόν
εσκόρπαε ευωδίαν το λιβάνι
πάντα η καρδιά εβρίσκονταν εκεί
πιστά παραδομένη εις το Έλεος του Υψίστου
την ώραν τούτην την ιερή της προσευχής
ύμνος παμπάλαιος ιερός ..κατανυχτικός
έμπαινε αθόρυβα στις φυλακές μας των ψυχών
φως ιλαρόν εσκόρπαε στην λιγοστήν ελπίδαν
δάκρυα έρχονταν στα μάτια μου
εζήταα απ' τον μεγάλον..τον τρανόν Θεόν
μη και γενώ καρικατούρα του ενδότερου Εγώ μου. 

 «επιλύχνιος Ευχαριστία» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# κόρες της Θράκης#

Τα γιασεμιά του έρωτα
όντας ανθούσανε τις χαραυγές
οι κόρες της Θράκης εις ανάμνησιν
στολίζανε τις κεφαλές με γιασεμένα στέφανα
το κορδελλάκι της παρθενίας
ανεμίζον το λευκόν
εφέρνανε εις τον συλλοϊσμόν
γυναίκες μονοστέφανες
στην νυφικήν παστάδα
στου γάμου την ανάμνησιν
για να σκορπούν στην κάμαρη
την ευωδίαν της ευτυχίας..
και σαν περνούσανε τα χρόνια κι η ζωή
μαραίνονταν τα πέταλα στα γιασεμιά
οι κόρες εβρίσκαν μίαν αφορμή
υφαίνανε στον αργαλειόν απ' την αρχήν
μετάξινα τσεμπέρια να φορούν
να πιάνονται στα πανηγύρια σε χορόν
το μέρωμα να βάφουνε τις μέρες των λευκές.
κι έτσι όπως εσβηούνταν απ' τη μνήμη των
εκείνα τα κατάλευκα του γάμου γιασεμιά
κιτρινισμένα σημειώματα φέρναν στο νου
τις γοητεύανε..εβλασταίναν νέοι κάλυκες
κι εκρύβονταν...............
στις ξεφτισμένες πια δαντέλλες των
μπρος στ' ανοιχτό παράθυρο
εις τον βαρύν της περισυλλοής τον στοχασμόν!

 # κόρες της Θράκης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

τσεμπέρια = μαντήλια που φοριούνται στο κεφάλι

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#ροζ συννεφάκι# - ( αλληγορικόν)

Ανάσκελα εις το κατάστρωμα
μια νύχτα μες στη Βαλτική
συλλογισμένα σύννεφα..εκλέβαν τη ματιά σου..
είχες μεθύσει απ' το κρασί..εξέχασες για μια στιγμή
πως καρτερούσεν ο Χειμώνας
σε μάγεψαν τα σύννεφα......
τα σύννεφα που αγάπησες είχανε χρώμα ροζ
νύχτωσε..σε παρέσυραν..
ελεύθερα αιωρήθηκες..επέταξες..
εχόρεψες μαζί μ' αυτά αντάμα..
Κι ήρθανε καλοθελητάδες εκ του πονηρού
με τα χειροκροτήματα ποθήσανε
μακριά να σε πλανέψουν.
μα εσύ τους εκοιτάς από αψηλά
δεν κατεβαίνεις απ' το ροζ το συννεφάκι σου
ποθείς βαθιά τον κόσμο να αλλάξεις.
μείνε αψηλά εις το κατάστρωμα
κεί που πετούν ελεύθερα τα θαλασσοχελίδονα
ο κόσμος έχει κάτω αγκάθια..αίματα
ρεμούλες κι ατιμίες
μείνε αψηλά..μα..μην τους κοιτάς αφ' υψηλού
κατέβα στα κονάκια τους με βλέμμα διαπεραστικό
μέτρα και ξαναμέτρα τις απώλειες
κι αν σώσεις έναν άνθρωπο
τρανό θε να 'ν το κέρδος.

 # ροζ συννεφάκι# - ( αλληγορικόν) - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στο ακριβό μου ταίρι⫸

 

 Απόμακρες ακούονται οι φωνές
φέρνουν ψιθύρους απ' το παρελθόν
σιγομιλούν...............
ο χρόνος είναι εκ φύσεως σοφός
και ανταμώνει δυό ανθρώπους.
σώζει εκειόν τον πάπυρον τον παλαιόν
για να εξυμνεί..
λες κι είν' σε παραμύθι της γιαγιάς..
του έρωτα το κάλλος..
τι κι αν εγίνηκες πηλός
αισθαντικά της καρδίας η φωνή
αναφωνεί:
⫷ το ακριβό μου είσαι ταίρι⫸

 

# στο ακριβό μου ταίρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,