#Ξόδεψα χίμαιρες #

Την στένευεν ο εγκλεισμός στο παραθύρι της
την μούσαν επροσκάλεσεν παράκλησιν να κάμνει :
''Έννεπε Μούσα.. Ευλόγα με
του ονείρου τα μηνύματα να βγουν αληθινά
φέρε τα στη μικρή μου τη ζωή
τα επώδυνα να διώξουνε για να την εμορφαίνουν..
Μάγεμα η φύσις γύρω μου
τρέμει η ψυχή και ξαστοχά..
ξόδεψε χίμαιρες για σύννεφα...
εσύσμιγε με τ' ουρανού τα κάλλη!'
Κάποτε εμέτραγε τ' αστέρια τις νυχτιές
τα σύννεφα την παίρνανε μαζί τους
τώρα λιγόστεψαν οι αντοχές
το ένιωσε η ψυχή της..
μια προκαθορισμένη τροχιά για τον καθένα μας
λυμαίνεται την ύλη τη φθαρτή μας..
Χανόμαστε στα σύννεφα..
ένα λευκό αποτύπωμα θ' αφήσουμε
αν επροκάναμε να βγάλουμε φτερά για να πετάξουμε
κι αν πάλι δεν προκάναμε
μας φτάνει που σταθήκαμε στο μπόι του ανθρώπου
μάθαμε να ποθούμε ό,τι ονειρευόμαστε
τα ονείρατα μυρίζουν προφητεία
κι αν θα σβηστούνε τα δαχτυλικά αποτυπώματα
κι αν λιώσουνε στα χώματα της Γης
αιώνια πλανόδιοι ταξιδευτές
των σύννεφων θα μείνουν.. 

 

#Ξόδεψα χίμαιρες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,