''γιατί..είναι η ζωή μια ποίηση''......

Και αν εφθινοπώριασε..
κρυφτήκαν οι λιακάδες μας.. 
θολώσαν στου παραδομού την ώρα..
τα φεγγάρια...
αν τα πουλιά αποδημούν..
Χειμώνας κι αν κοπιάζει..
τα φύλλα της καρδιάς δε λιποτάχτησαν..
δεν  εκιτρίνισαν στων εποχών ..
χρώμα αποταμιεύουνε..
να χρωματίσουνε τις Άνοιξες
εκειές τις νιες που καρτερούνε να φανούν..
προσμένουν Καλοκαίρια..
τι..είναι η ζωή μια ποίηση..
αλλάζει πρόσωπα φορές..και μη θαρρείς..
όσο κι αν μας πικραίνει...
με τη βροχή.. 
τη  θλίψη μας..τα σύννεφα.. 
πεισματικά ξεπλένει....
τρατάρει ελπίδα ανηλεώς..
στα χρυσοκίτρινα τα χρώματα..
η φύση για χατίρι μας..απλόχερα..
ατσιγγούνευτα..πλήρως παραδομένη..
στο μεγαλείο της υποτάσσομαι..
την ετικέτα μου στο πέτο δε φορώ..
ξυπόλητη..χύμα τολμώ..
στα λασπωμένα της να περπατώ..
''ποιώ'' και πλάθω τη ζωή..
ρουφώ τις ομορφιές της..
δε μπαίνω στα καλούπια της..
στο συρφετό..
και στο κατόπι τους δεν τρέχω
δε νοιάζομαι τους τίτλους να καδράρω..
να τοιχοκολλώ..
τους έχω στα συρτάρια μου..
πολύτιμα κειμήλια..
με την υπογραφή της γνώσης της σπουδής..
που η ζωή μου υπέγραψε με ίδρωτα..
με κόπο κι ενσυναίσθηση..
σταγόνα τη σταγόνα..
δηλώνω ελέυθερος διαβάτης..περιπατητής..
ρεμβάζω ώρες τη ζωή..την ομορφιά κι ασκήμια..
στα χρώματά της χάνομαι..
στ' αρώματα μεθάω..............

 ''γιατί..είναι η ζωή μια ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' η διαλεχτή στον έρωτα''

 

 

Η διαλεχτή στον έρωτα

στις στάλες δε μουσκεύεται..
στις αστραπές και στις βροντές

δεν κλείνεται στου φόβου..
πυρακτωμένες οι σταλαγματιές..
του έρωτα που κάψανε το δέρμα της..
ανθεχτικό είν' το κορμί

σεντόνι της ψυχής της..
μον' σεργιανά στο παραθύρι της

υγραίνεται το βλέμμα.

 
Στην άκρια της θάλασσας στην έρμη παραλία..

κόρη τ' ανέμου στέκεται και βρέχεται στο κύμα.
έπιασε μπόρα ξαφνική..
δε σκιάζονταν..εβρέχονταν..ήτανε που..
είχε κουρνιάξει μέσα της ο έρωτας..
είχε φυλάξει μες στον κόρφο της
μια χαραυγή ηλιοφώτιστη..
σαν παρασόλι στην αγάπη σου..
μπόρα να μη την πιάνει.

 
 

Βαδίζει τώρα  μοναχή..
η σκέψη στις στιγμές σας πλατσουρίζει.. 
ταξιδευτές ονείρων γίνουνται οι σταλαγματιές
στο τζάμι ζωγραφίζουν τη μορφή σου..
η διαλεχτή του έρωτα..
γητεύτρα..μάγισσα κατακλυσμών..

τα νέφη τα ζεστά καλεί να μοσχοπλένουνε

τα ξέπλεκα ωραία της μαλλιά..

μ' αερικά τρελλά μαζί θα σεργιανά 

κι οι μορφές θα βάφονται πανώρια ζωγραφιά.
 

η διαλεχτή στον έρωτα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''εγύρισε ο καιρός αγάπη μου''........

''Εγύρισε'' ο καιρός αγάπη μου..
τα δέντρα γυμνωθήκαν...
ανυπεράσπιστοι καθώς..
βαθιά ελεήμονες για τις ανασεμιές..
στης προσμονής και της ελπίδας μας..
θα ξαναφορεθούν τα φύλλα στα κλαριά..
Φοβάσαι και κρυώνεις λες..
σκιάζεσαι στης ψυχής την παγωνιά σου
να ανασκουμπωθώ ..να σε νοιαστώ..
κασκόλ με βελονάκι να σου πλέξω..
να σου τυλίγει το λαιμό..
τη ζέστη των χεριών  μου να σου στέλνει..
να το φοράς κατάσαρκα..
να σου ζεσταίνει και το μέρος της καρδιάς..
τα βράδια σου τα παγωμένα και μοναχικά..
χαρταετός να γίνεται η ζεσταμένη σου καρδιά..
στων αστεριών να φτάνει.. 
να 'ρχεται να μου γνέφει..να με συναντά..
στο μαξιλάρι μου τις νύχτες που φοβάμαι..
Θαρρώ πως τα εκαταφέραμε
κι αυτό το Καλοκαίρι..
βραχήκαμε αγναντεύοντας τη θάλασσα..
στο κύμα τ' αφρισμένο των ονείρων μας..
μικρά αλιεύσαμε ..μοναδικά..
ξεχωριστά τα όστρακα..
που 'χαν κλεισμένα στης καρδιάς..
πολύτιμα ..ακριβά μαργαριτάρια..
τα λόγια σου..τα γράμματα ..
κρατώ τα σφραγισμένα..
στο φιλντισένιο μπουκαλάκι της ψυχής..
όταν πονά  κι όταν πικραίνεται..
να αγγίζω με τα βλέφαρα..
να διώχνουνε τις μπόρες του Φθινόπωρου
να λιώνουνε τα χιόνια του Χειμώνα..
γραμμόφωνο τα λόγια τα ανθισμένα σου..
μέσα στο ανεμόβροχο στα ξέσκεπα..
''είναι που λύσσαξε η ζωή'' μου λες..
ολόρθους σαν μας συναντά..
πίσω απ' το παραθύρι..............

Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 21 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ.

Λευκό μου δέρμα ..ηδύποτο

πύρινη χαίτη..

Μάτια μου μάτια πέλαγα

από ακριβό αχάτη .. 

Εδώ  στο ακρογκέμι μου 

γιάνκεα του Ολύμπου μου..

το μωβ φυτρώνει στις ρωγμές 
που άνοιξε ο χρόνος..
να ομορφαίνει τις πληγές 
και να μην είμαι μόνος..

nikos davios    27/9/2018

στη Σοφία ...

..............................................................................................................

'' και σελιδομετρώντας στης ζωής''....

Φυλλομετρώντας στις κιτρινισμένες μου
αξεθώριαστα στις θύμησες..
άπλωνα τις σελίδες σου φως να γευτούν.
κόσμε ακριβέ..τρανέ και λιγοστέ..
φυλλοροούσα στους καημούς
μπαλάντζας ζύγι οι μύχιες σκέψεις μου
στων τάλαντων την πληρωμή..
σελιδοδείχτες κάρφωνα στις πιο γλυκές..
στις δυνατές..στην ανθρωπότητα στιγμές σου..Εθύμωνα..
εκοντοστέκομουν καταηλιακού..άπλετα εφώτιζα μαθές..τα ''μανισμένα '' τους λιβάδια..
δεν πνίγομουν μες στις κοιλάδες των δακρύων μου..γραμμές τραβούσα κόκκινες..τις οριοθετούσα..
να 'χει η μνήμη ερέθισμα..
της επανάληψης μη γίνεται εργάτης..
έρχονταν καλοθελητές..
στο μέτρημα χεράκι για να δώσουν..
μα οϊμέ............
βρίσκανε τις σελίδες όλες χαρωπές ζωή..
εκειοί που αξίνα δεν εκράτησαν..
δεν ''έσκαψαν'' στα έγκατα..
χορτάρια και λιθάρια δεν ξεβοτανίσανε..
αξίνες δεν αγόρασαν..τον κάματο δε ζήσανε..
δε γεύτηκαν αλάτι και ψωμί..
το νόστιμο το ήμαρ δε χορτάσαν..
Κι ύστερα στέκονταν ολόρθοι εμπρός..
εκείνοι οι λιγοστοί μου..
είχαν τη δίψα μέλισσας σε ηλιανθό
το λιγοστό π' εγεύτηκαν το νέκταρ.. 
μου χάρισαν σελιδοδείχτες ακριβούς..
το σμαραγδένιο το πετράδι στολισμένους..
τους κοίταξα στα μάτια εκστατικά..
και τις σελίδες εξεχώρισα..
τις βρήκα λίγες..διαλεχτές 
εις των χεριών το μέτρημα..
τότες εναύλωσα τις σκέψεις μου..
σε ιστιοφόρο με πανιά
να ταξιδεύουνε οι σελίδες μου
στο μυθικό του Θωθ το σμαραγδένιο ..
το αβούλιαχτο..το ξακουστό νησί..
στης Αίγυπτος να φτάσουνε τα μέρη..
στις λίμνες του να στάζουνε 
ολημερίς κι ολονυχτίς.. 
μην τύχει και στερέψουν..

 '' και σελιδομετρώντας στης ζωής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''εμίσσευες''..στου φεγγαριού..........

Art by, Andrzej Malinowski

Γεμίζουν τα φεγγάρια και αδειάζουνε..
τρυπώνουνε πεισματικά.. 
φωτίζουν τις σπηλιές μας τις ανήλιαγες..
γεννούν με ωδίνες..τις γλυκές μας ''εμμονές''..
περπατητές και ζηλωτές..
στων φεγγαριών τους κάμπους με ίδρωτα...
σε αλλοτινές μας εποχές
οι αποβίβασης σταθμοί..
αρτεσιανές πηγές των ανεκπλήρωτων..
στάζουνε κόκκινα του έρωτα τα όνειρα..
γελούν και κλαίνε εκεί στις χαραυγές..
γράφουν πεντάγραμμα ψυχής..
της προσδοκίας ..του ανταμώματος..
του αύριο με το χτες...
Κι εσύ μικρούλα μου ..
''εμίσσευες'' αποβραδίς στου φεγγαριού
μονότονα..μα ρυθμικά ..
το φεγγαράκι το λαμπρό ετραγουδούσες..
να 'ρθει..ψηλά στην κεφαλή σου να σταθεί..
να σε φωτίζει..να σε οδηγεί..
δρόμους να σε ''πηγαίνει''...
έκοψες τις κοτσίδες σου..
έβαψες κόκκινο το όνειρο..
ωσάν και τα βαμμένα τα μαλλιά σου..
μεγάλωσες..εβράχνιασε η λαλιά..
δεν τραγουδάς το φεγγαράκι το λαμπρό..
μον' σιγοψιθυρίζεις το..δε σέπεται το όνειρο..
στης παλαιότης  σου των χρόνων..
και τα φεγγάρια που σου τάξανε..
καρτερικά προσμένεις..

''εμίσσευες''..στου φεγγαριού - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

'' στης ταπεινότης τα λημέρια'' .......

Camille Corry

Κι αν η σοφία κατοικεί και εντρυφεί
στους κόλπους και στις ατραπούς των ταπεινών..
εεε..τότε ναι..
βήμα ας ανοίξουμε να βγούμε στο κατόπι της..
μήπως τον κόσμο και καλυτερέψουμε..
ανθρώπινο το πρόσωπο να φέρει..
μήπως και η μετριοφροσύνη γεννηθεί..
Θαρρείς πως οι μεγάλοι οι δάσκαλοι 
είχανε το λοφίο τους ψηλά..
θαρρείς πως φόραγαν του παγωνιού φτερά..
κι είχαν το φούσκωμα του ''γάλου'' στο κοτέτσι?
Με πόση ευκολία τάχατες δηλώνουνε..
στις μέρες μας ..στης κρίσης της πνευματικής..
στων ιδεών της κρίσης τις ημέρες..
όλοι οι Νεοέλληνες..δηλώνουν πρόεδροι..
και ποιητές..και συγγραφείς..και ''μεγαλοαρχόντοι''
πως τάχα είναι λέει από πριγκηπική γενιά..
κι από μεγάλο σόι..
και το ''καλάμι'' ετράνεψε στις όχθες μας..
στης υγρασίας το βούρκο γεννημένο.. 
επλήθυναν και οι φαντασιομανείς..
τούτοι που αυτοβαυκαλίζονται..
θαρρούν πως όλοι τους κοιτούν.. 
πως τάχα είν' πολέμιοι κι οχτροί τους..

αχ!!! πως κατακρεουργήθηκε  ανέκαθεν..
η λέξη ''ταπεινότης''...
πλάνην πλανάστε και πλανώμαι οικτρά..
αν ώτα στήσεις..στήσουμε απα σε λόγια
και λεγόμενα..και συμπεριφορές..
στων φιλοσόφων της ζωής..και στα γραπτά..
λουλούδι αμάραντο θα γεννηθεί..
γνωστό μα άπιαστο μαζί..
το λένε..το βαφτίσαν ταπεινότης...

'' στης ταπεινότης τα λημέρια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

ΩΡΑΙΟΙ !!!
μοιραίοι οι δάσκαλοι που μας  εσημαδέψαν
Ακούστε λοιπόν ..αφιερώστε μόνο δέκα λεπτά..
για το σοφό μου δάσκαλο Λιαντίνη..
γιατί όποιος έχει αξία και τιμή..
στην καθημερινή αρένα φαίνεται..
εκεί και δρα και πράττει...

η φίλη σας Σοφία..........

.....................................................................................................................................................................