Ονειρεύεσαι, ονειρεύεσαι .Διαρκώς ονειρεύεσαι. Εσύ ο αταξίδευτος , ταξιδεύεις ατέλειωτα, με πλοία , αεροπλάνα ,πούλμαν, φορτηγά, νταλίκες, με κάρα , με αραμπάδες, άρματα ,δίφρους, τριήρεις, με μαούνες, κα'ί'κια, βάρκες, με ποταμόπλοια , προπάντων με τρένα. Πόσες ανακαλύψεις,αναγνωρίσεις,επαληθεύσεις απ' τ' όνειρο στα πράγματα, απ'τα πράγματα στ' όνειρο. Και εικασίες και προαισθήσεις και μνήμες του ανύπαρκτου μ' ένα εικονικό δέντρο στη διασταύρωση, και κείνο το φουγάρο έβγαζε καπνό στο λιόγερμα βάζοντας σε λειτουργία αρχέγονους μύθους, μια συνομιλία της γερόντισσας με το ψωμί τυλιγμένο σε χωριάτικη πετσέτα, σκληρή, φαντή, όλο γαλάζια τετράγωνα, και κάθονται τα χελιδόνια στο σκοινί της μπουγάδας και την κοίταζαν με κατανόηση, ενώ ένα χελιδόνι πήγε κουτσαίνοντας κι έπινε νερό απ' το σκουτέλι της κότας. Μα όλα τούτα θα τα πεις πιο κάτω, με τη σειρά τους, - ποιά σειρά ?- δεν υπάρχει προτεραιότητα, το πριν, το μετά, το εδώ, το εκεί, το πέρα, το εσύ, το εγώ, το αυτός, το εμείς, το εσείς, το εκείνοι, ανάκατα όλα, αλληλοσπρωχνόμενα να μπουκάρουν στο θέατρο ή να βρουν μια θέση στο τρένο ή να πλησιάσουν το μεγάλο φακό του τηλεοπτικού συνεργείου, ν' αποθανατιστούν, - ένας σήκωσε το χέρι του κι έκανε νοήματα σε κάποιον φίλο του ή σε κάποιο σύννεφο ψηλά, έτσι για ν' αποτυπωθεί έστω το χέρι του σ' αυτή την ουρανομήκη ταινία. Γιάννης Ρίτσος.- (απόσπασμα). .....................................................................................................................................................................
Αέναη αναζήτηση.....
Αέναη αναζήτηση το ''ταξίδι της ζωής'''... Κι εσύ μες στο χορό τα βήματα να μάθεις και να σύρεις...να το χορέψεις προσπαθείς...πότε τα καταφέρνεις ...κι άλλοτε πάλι όχι...τα βήματα μπερδεύεις , μα επιμένεις και δεν σταματάς. Και ψάχνεις και κοιτάζεις και απορείς...κι όλο στα ίδια και στα ίδια συμπεράσματα πάντοτε καταλήγεις...κι εγκλωβισμένος μένεις μέσα εκεί...στης αναζήτησής σου τα ταξίδια... Και φτιάχνεις σχέδια και διαγράμματα ...επί χάρτου τη ζωή σου σχεδιάζεις... Χρόνος ελάχιστος σου μένει να αναλογιστείς...πως όλοι γύρω οι λαοί τριγύρω σου...σεργιάνι βγήκανε και κυνηγούν το άπιαστο.. της ζωής το πανηγύρι... Άλλοι το ψάχνουν το ταξίδι αυτό για επιβίωση...κι άλλοι παρασυρμένοι ...στης ματαιοδοξίας τα γρανάζια εκεί παγιδευμένοι... Χρήματα ..εξουσία...δόξα...προβολή...μα και βούρκος ...λάσπη...φτώχεια και ανέχεια...έχει γεμίσει από χορευτές...ετούτος ο αέναος χορός... Κι αναρωτιέσαι τώρα πια...στο σταυροδρόμι της ζωής...εσυναντήθηκες ποτές με την αλήθεια ? Το ''δέντρο '''που εφύτεψες...το εμεγάλωσες...και βλάστησε...αντέχει μες στο δάσος? Αέναο το ταξίδι της ζωής...αέναος κι ο χρόνος.... Σκέψεις- Σοφία Θεοδοσιάδη. ...................................................................................................................................................................
Και αν τα παιδικά μας χρόνια είναι αυτά...που στη ζωή μας βάζουν βάσεις και θεμέλια γερά...και αν τα παιδικά μας χρόνια είν' αυτά που τις αποσκευές μας τις πλουτίζουν...και αν τα παιδικά μας χρόνια ένα γέλιο ή ένα μελαγχολικό χαμόγελο κολλούν στο πρόσωπό μας....πάντα καλοδεχούμενα ...νοσταλγικά περιδιαβαίνουν ...μπρος στα μάτια μας μπροστά...
Είμαι μεγάλη πια και πίσω να κοιτώ μου επιτρέπεται να νοσταλγώ...να ξεδιαλύνω καταστάσεις...να μετρώ...να κρίνω με τα δικά μου μέτρα και σταθμά...το κέρδος...τα διαμάντια που φορτώθηκα από αυτά...κι ας μοιάζει αυτό πολύ ουτοπικό, στ' αυτιά των θυμωμένων φίλων μου...που έμαθαν τις καταστάσεις μέσα από το ροζ το συννεφάκι τους να βλέπουν και να κρίνουν...
Διάβασα στη ζωή μου τη μικρή δοκίμια για την καθοριστική την ηλικία μας την παιδική...
Με χρυσόσκονη πασπαλισμένα ήτανε πολλά και άλλα δύσκολα...πολύ και θυμωμένα...φλόγες να βγάζουνε για τους γονείς και τους δασκάλους τους συνάμα...
Βρισιές για τους κακούς δασκάλους τους...που μουσική παιδεία δεν κατείχαν...που ήταν έτσι ...που ήτανε αλλιώς...που ...που...που μόνο αυτοί σαν συγγραφείς και ποιητές ...ελέω του Θεού...και της ταυτότητάς τους μπορούν να τους χαραχτηρίζουν...να τους βρίζουν....
Η πρόθεση σαφώς και κατηγορηματικώς του κάθε γονέα και δασκάλου και παιδαγωγού...δεν είν' να ξεκινήσει ένα πρωί...να ρθει να σε ισοπεδώσει...μα να βοηθήσει τον εαυτό του και εσένα προσπαθεί...έστω κι αν κάποιες φορές αδυνατεί και δεν το πετυχαίνει...
Τα παιδικά μας χρόνια είν' στυλοβάτης της μετέπειτα ζωής...και όμορφα ή άσχημα τα γεγονότα και τα περιστατικά ...μας διαπλάθουν...μας μεγαλώνουν...και μας προστατεύουν με το πέπλο τους...στη θύμησή τους σοφότεροι για να γενούμε...
Τι μ'έπιασε θα λέτε και στα μονοπάτια αυτά να τριγυρνώ πρωί πρωί ξανά...
Σίγουρα δεν νοστάλγησα απλά με τους φίλους μου...μες στην αλάνα να βρεθώ..ποδόσφαιρο ...κουτσό ή και μήλα για να παίξω...
Είναι που κάποια ανγνώσματα συγγραφέων που μέφεραν πάλι εδώ... που δηλώνουν...βρισιές γεμάτα για τα πρόσωπα και του γονιού μα και του δάσκαλου ...γεμάτα θυμό και μίσος να εξαπολύουν...
Είναι ανθρωποι ευάλωτοι και οι γονιοί και οι δάσκαλοι...και λάθη ίσως όπως όλοι κάνουν...
Και σε σένα θα μιλήσω δάσκαλε και σε σένα θα απευθυνθώ με σεβασμό και με αγάπη :
Τράβα
πρώτα το δικό σου το '''αυτί'''μέχρι και να πονέσει...και άσε ελεύθερα
τα αυτιά των ολόδροσων παιδιών...τους ΄΄ηχους της μάθησης και της
ελευθερίας και της φαντασίας να ακούν...και να μεθούν ...με την
αυτενέργεια και τη δημιουργικότητά τους... Μην
καταστρέφεις γιατί ίσως σε κατάστρεψαν από παλιά,τα παιδικά σου χρόνια
τα εκμεταλλευτήκαν ελλειπώς...και τον λειψό σου εαυτό ..να
μεταλαμπαδεύσεις προσπαθείς...
Πολίτης
ολοκληρωμένος και σωστός...άνθρωπος ευτυχής και χαμογελαστός δε
γίνεσαι...αν το στραπάτσο της ζωής...στα πρώτα σου τα βήματα ...τόφαγες
βίαια και αναπάντεχα ...σαν νάτανε βαγγέλιο με κανόνες... κι ας ήτανε
παραπλανητικό εκείνο εκεί.. το τετράδιο των πρέπει.... Άλλαξε
δάσκαλε το σκεπτικό...κατέβα από τα '''εδρανα'''έλα στο ύψος του
παιδιού...το όνειρο μην ψαλιδίζεις...θυμίσου πως πετυχημένος δάσκαλος
είναι μόνο αυτός που άνοιξε ορίζοντες...και στόχο πάντα έβαζε...να τον
ξεπερνούν οι μαθητές του... Σου
τα διδάξανε αυτά...στα είπανε εσέ...μεγάλοι και παιδαγωγοί...μα εσύ τα
ελησμόνησες πολλές στιγμές...και άρχοντας της έδρας σου θέλησες για να
γίνεις... Και
σαν πολλάκις το ξεχνάς γονιέ και δάσκαλε και πολιτεία ανεύθυνη...θα στο
θυμίζω συνεχώς...πως οι παιδικές ψυχές...πάντα τα πάντα καταγράφουν ,
με μελάνι ανεξίτηλο ..κι αυτό με γομολάστιχες εύκολα από μέσα τους δεν
σβήνει...γι αυτό κι εσύ και πάλι φρόντισε την '''εξουσία' σου και σαν
γονιός και δάσκαλος και αμείλικτη σε σε μιλάω πολιτεία...φρόντισε να
την περιορίσεις...κι αγάπη δώσε στο παιδί...στον αυριανό σου τον
πολίτη...
Μα οι εξαιρέσεις στη ζωή ...δεν ακυρώνουν τον κανόνα...
Κι έρχονται κάποιοι θυμωμένοι άνθρωποι...και με τη γνωστή περίσσεια της μαύρης τους ψυχής...να μουτζουρώσουν τους ανθρώπους προσπαθούν...και με τα γραπτά τους να εντυπωσιάσουν....
Αν πράγματι για τα παιδικά τα χρόνια νοιάζεσαι...προσπάθησε πιο μαλακά και πιο γλυκά...και γύρω σου βλέμμα ρίξε στα παιδιά...όχι μόνο στα δικά σου τα παιδιά...αλλά και στα παιδιά όλου του κόσμου...και εμβάθυνε..ενδοσκόπησε...το κέρδος που αποκόμισες και μέσα από τα κακά...τα παιδικά σου χρόνια....
Κι αυτά που ζουν μέσα στα πούπουλα...παιδιά ..κι αυτά που είναι τυλιγμένα στη χρυσόσκονη...κι αυτά που φαντάζουν στα μάτια σου ''μυξιάρικα'''κι αυτά που θαλασσοπνίγονται...όλα μα όλα την αγάπη ψάχνουν...και πάψε να δικάζεις σαν Πόντιος Πιλάτος γύρω σου δασκάλους και γονείς...τον εαυτό σου να δικάσεις αν τολμάς...που δεν επεξεργάστηκες, όσα σου εχαρίσανε εσέ στην παιδική σου ηλικία και φλόγες βγάζεις μίσους ..θυμωμένες ...φθονερές...και τις μοιράζεις γύρω...
Υπάρχουν όμως κι άλλα είδη βροχής. Ανάλογα με το μέρος και με τον άνθρωπο.
Για παράδειγμα, ο Φωτάκης ο Σεβαστοκράτορας, που κάθεται στο στενό
πίσω απ’ το γηροκομείο, μπορεί να σας πει για τη βροχή που βλέπει πολύ
συχνά να τρέχει παράλληλα με το ταβάνι του σπιτιού του χωρίς ποτέ να
πέφτει σταγόνα στο δωμάτιο ή για την άλλη, τη διαρκώς σταματημένη μα
πάντα ευδιάκριτη, ιδίως τις νύχτες του καλοκαιριού: βροχή, δηλαδή,
κανονική με κόκκους κόκκους έντομα, πάνω στο άσπρο καπελάκι και γύρω απ’
τον δημόσιο λαμπτήρα: εκείνο το παμπάλαιο φωτιστικό του δρόμου, που
μένει, πάντα, ξεχασμένο ανοιχτό ώς τα χαράματα έξω, ακριβώς, από το
κόκκινο το σπίτι με τις γεροντοκόρες· για τη βροχή που βρέχει,
χειμώνα-καλοκαίρι, αυτές τις δυο γυναίκες που μένουν, χρόνια τώρα, μόνες
τους, σε κείνο το μεγάλο σπίτι, και βγαίνουν από κει, αραιά και πού,
κρατώντας πάντοτε εκείνες τις παλιομοδίτικες ομπρέλες― με τα μικρά μαβιά
ανθάκια, για το καλοκαίρι και τις γκριζόμαυρες παράλληλες γραμμές, για
το χειμώνα ―όπως, μπορεί ακόμα, να σας μιλήσει για τη βροχή που πέφτει,
εδώ και κάμποσο καιρό, στο πίσω μέρος του μυαλού του, θαμπώνοντας,
ολοένα, το τζαμιλίκι εκείνο που χωρίζει το παρόν από το μέλλον, γιατί το
παρελθόν, έτσι κι αλλιώς, είναι πίσω, σ’ άλλο δωμάτιο ―βαθιά και
ξεκομμένο― μιας κι ο Φωτάκης ο Σεβαστοκράτορας, που έκλεισε κιόλας τα
πενήντα του χωρίς καθόλου να το καταλάβει, δε θέλει να βλέπει πια τίποτα
προς τα πίσω, αφού, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει και τίποτα σπουδαίο πια να
θυμηθεί.
Είναι πάλι εκείνο το νερό που πέφτει με το τουλούμι, για ώρες:
βροχή, δηλαδή, στα γεμάτα και κατακλυσμός που λένε. Να πλημμυρίζει ο
τόπος νερά και να κατεβαίνουν ποταμάκια σωστά στους δρόμους. Να
γίνονται, δηλαδή, οι δρόμοι χείμαρροι και να παρασέρνουν ό,τι βρουν
μπροστά τους. Χώματα να παρασέρνουν, φλούδες και ξύλα· χαρτόκουτα,
παπούτσια και ζωύφια: κάτι μικρά κι ανήμπορα πλασματάκια που χτυπάνε,
για λίγο, απελπισμένα τα φτερά κι ύστερα αφήνονται να κατηφορίζουν
―ανάσκελα και ψόφια― σε άλλες γειτονιές ή χάνονται, πρόωρα, στους
ύπουλους τους υπονόμους που καραδοκούν, με το ξεδοντιασμένο στόμα τους,
πάντοτε, ανοιχτό σε κάτι απίθανες μεριές γι’ αυτόν, ακριβώς, το λόγο.
Η βροχή είναι πολλών ειδών: είναι η ψιλή που πέφτει, πλαγιαστά κι
ανάλογα με τον αέρα, όλο βελονίτσες βελονίτσες· αυτή που σχεδόν δε
φαίνεται αλλά τα καταφέρνει, με την υπομονή της, να μουσκεύει λίγο λίγο
τα ρούχα και να ποτίζει ώς μέσα τον άνθρωπο που περπατάει στο δρόμο, με
τρόπο ύπουλο και μεθοδικό κι η άλλη, η χοντρή βροχή, που φαίνεται: με
τις βαριές σταγόνες, τις στρογγυλές, που κάνουν θόρυβο στα τσίγκια ―
αυτή που θέλουν τα μικρά παιδιά γιατί τα νανουρίζει αλλά κι η γη, γιατί
το φχαριστιέται.
ΠΗΓΗ : Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού... (από το Η μέσα βροχή, Νεφέλη 1991)
..................................................................................................................................................................
Αφιερωμένο εξαιρετικά...στους αληθινούς ανθρώπους... Αφιερωμένο στην υπέροχη συναδέλφισσα Τζόντι Σμιθ.
Σου βάζαν πάντα λόγια οι φίλοι σου από παιδιά...σου λέγανε από νωρίς τα περισσότερα πολύχρωμα..
χαρτιά γυαλιστερά να τα κρατάς...χαρταετούς μ' αυτά να φτιάχνεις τους καλύτερους...και πρώτος και καλύτερος εσύ με το δικό σου το χαρταετό...την Καθαρή Δευτέρα να πετάς...
Ούτε θυμάμαι πότε και για τελευταία φορά το έκανα αυτό το πέταγμα του αετού...την μέρα τούτη του πανηγυριού των πεταγμάτων των χαρταετών...
Και σίγουρα οι χαρταετοί δεν θα πάψουν να πετούν την Καθαρή τη μέρα τούτη...επειδή εγώ το αποφάσισα για μια στιγμή της σκέψης μου...την κάθε μέρα εκεί ψηλά ένα χαρταετό να ψάχνω για να βρίσκω...κι ας είμαι τόσο δα μικρή και ταπεινή...κι ας μην μπορώ να βλέπω τους χαρταετούς...εκεί ψηλά στον ουρανό μου...
Όχι δεν απελπίζομαι εγώ...δεν μιζεριάζω...δεν απαξιώ να σκύψω με ευλάβεια και σεβασμό...στο σκεπτικό εκείνων των ανθρώπων...που τις έννοιες μες στη ζωή ,καλά τις κατανόησαν...που άνθρωποι γεννήθηκαν ολοκληρωμένοι από μιας εξαρχής...και έμαθαν να δίνουν γύρω τους ,χωρίς να περιμένουν...
Ποιός από μας στ' αλήθεια θα μπορούσε να σταθεί με αυταπάρνηση ,με θυσία και αληθινή επιστροφή χαράς...για το δώρο αυτό που λέγεται ζωή ?
Ποιός θα τολμούσε να γενεί χαρταετός εκείνος..επάνω από το μίζερο και τον μικρό εαυτό του να πετάξει ...στα μάτια ενός παιδιού μπροστά... μεγάλος και ασύλληπτος για να ζωγραφιστεί ?
Πρώτο τον εαυτό μου ρώτησα και απάντηση συγκεχυμένη πήρα...
Δεν ξέρω αν είχα τη δύναμη σε μια πράξη τόσο μεγάλη απέναντι και να σταθώ...ούτε και το φαντάζομαι κι εσείς οι φίλοι μου οι πολλοί...καλά του καθουμένου...την υγεία σας θα κλονίζατε και σε κίνδυνο θα μπαίνατε...για κάποιον ξένο από συγγένεια στη ζωή, στην οικογένειά σας...?
Ναι.. υπάρχουν και γεννιούνται στη ζωή αυτοί οι άνθρωποι...που δεν ξέρω αν πετούν χαρταετούς στη χώρα τους την Καθαρή Δευτέρα...μα ένα είναι βέβαιο πως πετούν χαρταετούς...την μία, την μοναδική,την καθημερινή κι ας μοιάζει μέρα...κείνη τη μέρα την αλλιώτικη...που το καθήκον τους μιλά με δυνατή φωνή...κραυγή τους γίνεται μέσα τους.. χαρά για να μοιράσουν...
Εύγε λοιπόν στη συναδέλφισσα την Τζόντι Σμιθ ..το εύγε είναι λίγο...σκύβω μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής της ταπεινά...και σκέφτομαι :
Έτσι αξίζει νάχει σημασία και αξία η λέξη του χαρταετού της Καθαρής Δευτέρας...όταν κατορθώσει ν' ανεβεί...τόσο πολύ ψηλά..
Έτσι αξίζει να αρχίσουμε ετούτη τη Σαρακοστή...ενδοσκοπώντας και ψάχνοντας μέσα μας βαθιά...να ανακαλύψουμε τις ρίζες μας και τα χαραχτηριστικά...εκείνα που μας ξεχωρίσαν από το βασίλειο των ζώων, στη Γη ετούτη επάνω....
Νύχτωσε πάλι.... εσκοτείνιασε ...το πάει για βροχή...εκεί έξω ετοιμάζεται ...για μια βροχή σιγανή.. τραγουδιστή.. ποτιστική...
Και θα ποτίσει τη γη... θα τη μουσκέψει και θα νοτίσει ως βαθιά το χώμα της...μα όχι και το όνειρο...
Γιατί τα όνειρα αντέχουνε στη νύχτα...αντέχουν μέσα στη βροχή...
Βράχηκε πάλι απόψε το καμπαναριό του Αη- Γιώργη στο βουνό..και άλλαξε της καμπάνας η φωνή...Τρομάξαν και βραχήκαν τα πουλιά...φωλιάσαν και κουρνιάσανε νωρίς...
Και νύχτωσε ξανά...σκοτάδι και ομίχλη απλώθηκε θαρρείς...
Μα εγώ τις νύχτες δεν τρομάζω... γαληνεύω...κι έρχεται και με βρίσκει ο έρωτας...
και επίσκεψη μου κάνει απρόσμενη συχνά......
κι έτσι τον παίρνω αγκαλιά και δίπλα του κοιμάμαι....
Το πρωί θα μπει το φως της μέρας απ' τις γρίλλιες και δεν ξέρω απ' το κάδρο αυτό τι θα φωτίσει...τι θα φωτιστεί...
Μα το όνειρο της νύχτας είναι γλυκό και τόσο ...που κι αν ακόμα φάλτσα φωτιστεί ...
ίσως δεν το προσέξω καν...
Το κάδρο του έρωτα.. με τις γλυκές φωτοσκιάσεις του και πάλι εκεί ..το πρωινό...
στην ίδια θέση θα κρεμάσω...
Η Κυρά Σαρακοστή λοιπόν είναι ένα παλιό ελληνικό έθιμο που έπαψε να
τηρείται στις μέρες μας . Στην ουσία είναι ένα αυτοσχέδιο ημερολόγιο που
είχαν οι παλιοί για να μετρούν τις εβδομάδες από την Καθαρά Δευτέρα
μέχρι την Κυριακή του Πάσχα. Οι εβδομάδες είναι επτά, γι αυτό και η Κυρά
Σαρακοστή έχει επτά πόδια. Ένα πόδι για κάθε εβδομάδα.
Η Κυρά Σαρακοστή έχει σταυρωμένα τα χέρια της, επειδή προσεύχεται, δεν
έχει στόμα γιατί δεν μιλάει και γιατί νηστεύει, δεν έχει αυτιά για να
μην ακούει.
Όλα αυτά γιατί η περίοδος μέχρι
το Πάσχα στην ουσία σημαίνει στροφή στον εσωτερικό μας κόσμο με σκοπό
την κάθαρση μέσω της νηστείας, όχι μόνο των τροφών αλλά και των κακών
μας συνηθειών: δεν βλέπουμε δηλαδή, δεν ακούμε και δεν σχολιάζουμε τι κάνουν οι άλλοι, αλλά στρέφουμε την προσοχή μας στην δική μας βελτίωση.
Άλλοτε, πάλι, κι αλλού, την κυρά Σαρακοστή την πλάθαν με ζυμάρι, γι’αυτό και μας έχει διασωθεί το τραγουδάκι:
Την Κυρά Σαρακοστή,που είναι έθιμο παλιό οι γιαγιάδες μας τη φτιάχναν με αλεύρι και νερό! Για στολίδι της φορούσαν στο κεφάλι της σταυρό και το στόμα της ξεχνούσαν γιατί νήστευε καιρό ! Και μετρούσαν τις ημέρες με τα πόδια της τα εφτά Κόβαν ένα τη βδομάδα,μέχρι νάρθει η Πασχαλιά.
στοιχεία από: http://firiki.pblogs.gr ............................................................................................................................................................................................................................. Καλή Σαρακοστή!!!
Πέρα και μακριά από κάθε στενή, συντηρητική και αναχρονιστική αντίληψη...πέρα από θρησκόληπτες αντιλήψεις...η νηστεία ...η ενδοσκόπηση...η μετάνοια...η διαδρομή προς την κάθαρση...είναι το ζητούμενο του κάθε ανθρώπου...Διότι τι αξία θάχε στη ζωή...αν καθημερινά...ενδεδυμένοι το μανδύα του καλού καγαθού...τηρώντας εθιμοτυπικά κάποια έθιμα...δεν εμβαθύναμε στην πίσω όψη των πραγμάτων...Σοφός και πάντα ο λαός μας δεν λαθεύει...Την έπλαθε με λίγο ζυμαράκι την Κυρά -Σαρακοστή...μα δεν της έπλασε ούτε στόμα ,ούτε αυτιά...Και τούτο δω δε σήμαινε πως ήθελε να τη ''φιμώσει'''. Όχι ,μόνο αυτό δεν ήθελε...για να την κάνει να αφουγκραστεί και πιο βαθιά...κλειστό το στόμα να κρατά..να ακούει και να σκέφτεται...τούτες τις εφτά βδομάδες...σε τούτη τη διαδρομή της κάθαρσης ,μέχρι και την Ανάσταση.. γιατί τι είναι η ανάσταση ,χωρίς την ενδοσκόπηση ,χωρίς το διαλογισμό των πεπραγμένων μας...χωρίς την αυτοκριτική μας? Σοφία Θεοδοσιάδη. ......................................................................................................................................................................
Από μικρή ταξίδια ονειρευόμουνα...ταξίδια μακρινά...εκεί στο καταπράσινο
και γραφικό ,γεμάτο ηλίανθους χωριό μου...κάθε που έρχονταν Απόκριες
και καθαρά Δευτέρα...Αγώνα έκανα να μεταμφιεστώ ..μαζί μ' εσέ λυσίκομε μικρέ χαρταετέ μου..μήπως παρασυρθώ.. αετός τη μέρα τούτη να γενώ.. και με το βλέμμα μου στραμμένο
προς τον ουρανό..μαζί σου να πετάξω.Φυσάγανε βοριάδες δυνατοί συχνά φορές..τον παρασέρνανε επάνω απ' τα ψηλά τα δέντρα μας του βάλτου τις καμποφτελιές ,που στο μικρό μου το χωριό ο πάππος μου τα 'λεγε καραγάτσια...
Και τότε κλάμα μ' έπιανε γοερό ,γιατί δεν τα κατάφερνα ,μαζί μ' αυτόν κι
εγώ να ανεβώ...ψηλά εκεί στον ουρανό... μαζί με τα πουλιά για να
πετάξω..κι από εκεί ψηλά...τον κόσμο μ' άλλο μάτι να
αγναντέψω...Τρομάζανε κείνη τη μέρα τα πετούμενα...δεν αναγνώριζαν τι
είδους είν' πουλιά οι χαρταετοί...που ανταγωνισμό με κείνα βάζαν...και
να τα προσπεράσουν προσπαθούσαν...
Με μάλωνε η μάνα μου...που τόσο υψηλά εφανταζόμουν ,πως μπορώ να ανέβω...να πετάξω...
Θα γκρεμοτσακιστείς μου φώναζε...μα εμένα η πολύχρωμη η ουρά του
''αετού''' προς την ανύψωση του ουρανού...πάντα με προσκαλούσε...Να ξεκολλήσω ήθελα από τη θέση του φορές το όμορφο χωριό μου...και
σε ένα ύψωμα ψηλά ,εκεί για να το χτίσω...και από κει ψηλά τον κόσμο να
αγναντεύει...Και να το ξεκολλήσω ήθελα..από τις λάσπες που το βασανίζαν....
Μα και εφοβόμουνα, πως ένας τόσο δα χαρταετός...αν θα αντέξει με το
δόλιο
του σκοινί,το βάρος να σηκώσει...ενός ολόκληρου χωριού...αμόλα...και
καλούμπα άκουγα
συνέχεια.. εις τα αυτιά μου μέσα...και έτρεχα και έτρεχα...ποτέ μου δεν
εσταματούσα...μέχρι το βράδυ αυτό για νάρχουνταν...της Καθαρής
Δευτέρας...Προσπάθησε...βάλε πιο δυνατό σκοινί μου μήναγε η φωνή από μέσα μου...και ζύγιασε και την ουρά του του
''χαρταετού''',κάντο νε να αντέχει,εκεί στα ύψη να πετά...και μην τα παρατάς...Ανέβηκε πολλές φορές..και πέταξε πολύ ψηλά...μα ήτανε και κάποιες μερικές
φορές...που σκάλωνε στα δέντρα τα ψηλά...και έπεφτε στο πρώτο πάλι
φύσημα καταμεσίς στις λάσπες...
΄Ητανε άλλες πάλι οι φορές...που ο αγέρας εγινότανε Νοτιάς...και δεν
ανέβαινε ο χαρταετός μου δεν πετούσε...και τότε πείσμωνα πολύ...κι έλεγα
στην καρδιά μου...πριν θρυμματιστεί...αγέρα μέσα της να βγάλει ,να
φυσήξει...μη φοβηθείς της έλεγα...ο αετός σου θα πετάξει...Με καταρώγανε στο συχνά..οι ρήσεις των τρανών μας ποιητών..μου λέγαν άνεμος μονάχη μου να γίνουμαι..να χτίζω ουράνιους θόλους.. και έτσι να πορεύομαι...Υπόσχεση τους έδινα..καινούριο κάθε χρόνο έλεγα θα φτιάχνω...υπόσχεση
τιμής κρατούσα...πάντα με τον καλύτερο λυσίκομο ..με τη ναζιάρικη ουρά χαρταετό...μέσα στο
'''πανηγύρι'''της ζωής...να προσπαθώ να συμμετέχω...
Πεσίματα ...πληγές...γδαρσίματα ...στα γόνατά μου τυπωμένα ...και στης ψυχής το κάδρο αποτυπωμένα ...ακουαρέλες μου ασπρόμαυρες ...κραγιόνια ανεξίτηλα ...μολύβια αυτά κερένια ...απομεινάρια μιας ολάκερης ζωής ...μέσα στους πάπυρους ,για χρόνια στοιβαγμένα.
Κι εσύ εκεί ...να επιμένεις με ένα άλλο πρόσωπο ...που σήμερα το φόρεσες...το στόλισες ...και βγήκες να το σεργιανίσεις, στις γειτονιές τις γνώριμες και στα σοκάκια τα περπατημένα τα αλλοτινά, για να ξεχάσεις και να λησμονήσεις ,όσα δεν εζωγράφισες καλά,από τη μνήμη να τα σβήσεις....
Μεταμορφώθηκες με μια σου φορεσιά...όμορφα ντύθηκες και εστολίστηκες ...τα ροζ σου φόρεσες ...χαρούμενος παλιάτσος για να μοιάζεις....
Όλοι ντυθήκαν γύρω σου ...μες στη γιορτή της μέρας για να βγούνε...
Και δε γελάει κανείς μαζί σου πια...που έτσι απλά...μεταξωτά και πάνινα ...μπρος τους σε αντικρύζουν ...για...το χαμόγελό σου αυτό ζωή,μες στη ζωή τους δίνει...
Κανείς απάνω σου δε θα σκύψει για να δει ,το ύφασμα που ξόδεψες ,το όμορφο κουστούμι σου να ράψεις...τα χρώματα που απ' την ψυχή σου τα δανείστηκες,για μια στιγμή μονάχα,τη γύμνια της να ντύσει...τι ...έχει ανάγκη σήμερα κι αυτή ...από το λίγο ροζ...τα ροζ της να φορέσει...
Παλιάτσος θέλησες για λίγο να ντυθείς, τα πάνινα τα ποδαράκια σου σε δρόμους δίχως τη σκληράδα αυτή των χαλικιών να περπατήσεις....
Άφησες τα διάβασματά σου τα σοφά...που ήθελαν προσγειωμένο εκεί και ''σοβαρό'' για να σε μετατρέψουν...και σε ένα άλλο σου εγώ να παρουσιαστεί, γιατί δεν άντεχε μαθές...άλλο μες στο σκοτάδι εκεί κρυμμένος...κουρνιασμένος για να μένει...
Να ξεφαντώσει θέλησε για μια στιγμή...γδαρσίματα ...πληγές ...πεσίματα...και κάδρα γκρίζα ...σκυθρωπά...να τα πετάξει ...για ανακύκλωση να παν...καινούρια πια με τα κραγιόνια του να ζωγραφίσει....
Κοιτάχτηκε καλά μες στον καθρέφτη του ,ο όμορφος παλιάτσος μου...του άρεσα πολύ...πήρα το καπελλάκι μου το ασορτί,έβαλα και στα μάγουλα το ροζ που μου ταιριάζει και σαν Ροδένια πάλι ντύθηκα και σήμερα ,για μια ημέρα μοναχά...λίγο να ξαποστάσω....
Μέσα στο πλήθος θα χαθώ...κι εγώ σαν ''καρναβάλι''της Αποκριάς, κανείς τους δε θα καταλάβει...το δάκρυ μου πως σκούπισα πρωί- πρωί ,το σκέπασα με λίγο ρουζ..και ντύθηκα Χαμόγελο- Ροδένια και Παλιάτσος.. Kείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ....................................................................................................................................................................
Τούτο το απόβραδο των απολογισμών ...των σκέψεων...και των διαδρομών στο παρελθόν σου ...στο παρόν σου και στο μέλλον.....την τρυφεράδα αποζητάς και σήμερα που δεν αμφισβητείται ...θεωρητικά τουλάχιστον στη χώρα σου και σε πολλές εκατοντάδες και χιλιάδες άλλες χώρες...η ισότητα των δυο τούτων φύλων ...που συνέταιροι στη Γη επάνω ήρθανε για να ζήσουν...σήμερα αν σου είναι εύκολο ...σκύψε και στάσου και αναλογίσου και προσπάθησε...χωρίς τις φεμινιστικές σου τις κορώνες αλλά με σοβαρότητα ...με σεβασμό και με περίσκεψη στο ανθρώπινο το είδος....
Σε κείνες τις γυναίκες να σταθείς...που ακόμα και σήμερα ανηλεώς πετροβολούνται...και σε κρεβάτια ακατάλληλα γι αυτές...καθώς λουλούδια είναι...εκεί και σύρονται απ' τους ίδιους τους γονείς...τους πατεράδες που τις γέννησαν... που αφεντικά των τόπων κείνων...λογίζονται και είναι....
Μα εσύ που ίση πια λογίζεσαι στον τόπο σου...και που με το ταίρι σου επιλέγεις για να ζήσεις...είναι στιγμές που ανάγκη έχεις εσωτερική...ένα χάδι απαλό επάνω σου να νιώσεις και να πάρεις...όχι σαν επιβράβευση των ρόλων που επωμίστηκες...από την ίδια τη ζωή...που διακρίσεις σε οικονομικά και κρίσεων μανιφέστα πια δεν κάνει...
Σήμερα
δεν αμφισβητείται σχεδόν από κανέναν θεωρητικά και επί της αρχής, το
θέμα της ισότητας των φύλων. - See more at:
http://sfedona.gr/content/%CE%B7-%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7-%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1#sthash.TS98WH4O.dpuf
Σήμερα
δεν αμφισβητείται σχεδόν από κανέναν θεωρητικά και επί της αρχής, το
θέμα της ισότητας των φύλων. - See more at:
http://sfedona.gr/content/%CE%B7-%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7-%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1#sthash.TS98WH4O.dpuf
Σήμερα
δεν αμφισβητείται σχεδόν από κανέναν θεωρητικά και επί της αρχής, το
θέμα της ισότητας των φύλων. - See more at:
http://sfedona.gr/content/%CE%B7-%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CF%85%CF%87%CF%8E%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7-%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1#sthash.TS98WH4O.dpuf την τρυφεράδα αποζητάς...μέσα στα αυτιά σου να εναποθέσουν...Και είναι το πιο απ' όλα ..πιο γλυκό...να μη σταματούν να σου το λένε...το πόσο πολύ σε '''χρειάζονται'''επειδή πολύ σε αγαπούν...κι απ' την αγάπη σου ξαναγεννιούνται...
Είναι οι μύριοι ρόλοι που εδιάλεξες μονάχη σου...ή και από τη φύση σου εκαρφιτσώσανε...σαν άνοιξες τα μάτια σου...κι όλοι εχαμογέλασαν και εψιθύρισαν : κορίτσι σήμερα εγεννήθη...να σας ζήσει...κι όλοι εκέρναγαν για σε...γιατί ήλιος έλαμπες στα μάτια τους μπροστά... Κι έτσι απλά...αθόρυβα ...και συστηματικά...τους ρόλους σου επωμίσθης...
Κορίτσι δροσερό εφάνταζες...και ερωμένη και σύζυγος λαχτάρησες να γίνεις... Κι ήρθαν στην πόρτα σου μπροστά...πραματευτάδες και σου τάξαν τα πλουμίδια τους εσέ.. να σου πουλήσουν...κι εσύ μετά χαράς εδέχθηκες το πλουμιστό του έρωτα φουστάνι να φορέσεις... Κι έγινες μάνα το κατόπι και γαλήνεψες...και έτρεξες ολημερίς και ολονυχτίς αγάπη να αποθηκεύεις στην καρδιά...για νάχεις για να δίνεις... Εσκόρπισες άφθονη απ' αυτή τριγύρω σου...και άδειασες πολλές φορές τα φύλλα της καρδιάς...μα τα εξαναγέμισες και πάλι απ' την αρχή...από αυτήν που σου επεστράφη και που πήρες...
Μα η ζωή πάντα έτρεχε γρήγορα και απαιτητικά...και πάντα να προσφέρεις εζητούσε... Κι έτσι από πάντα κι αν εδούλευες σκληρά...και τώρα κι έναν πάλι νέο ρόλο από εσένα εζητούσε...καριέρα έπρεπε κι εσύ ...μέσα σε όλους τους ρόλους σου κι αυτόν να τον προσθέσεις... Όμορφος γυάλιζε στα μάτια σου...κι ένα κομμάτι σου να επιβεβαιώσει επιθυμούσε... Περπάτησες πολύ...και γρήγορα και αργά και σημειωτόν...παράπονο δεν έχεις...
Είναι όμορφοι οι ρόλοι που σου δώσανε...γιατί στην ολοκλήρωση σε οδηγήσαν... Κι αν στιγμές - στιγμές...δεν τα κατάφερες...σε όλα σου τα εγχειρήματα και τέλεια να είσαι...εεε μην παρπονιέσαι τώρα πια...έτσι εθέλησες...και μόνη σου μες στο χορό αυτό εμπήκες... Γύρνα και κοίτα πίσω σου και μπρος.. εις τον καθρέφτη σου μπροστά όμορφα καθρεφτίσου...
Κοίτα το βλέμμα σου το γεμάτο και το γελαστό...κι έτσι θα καταλάβεις...πως μέσα από τους χίλιους ρόλους σου...γυναίκα σε βαφτίσαν... Kείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ’ είδες;
Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες
Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ’ την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα
Και ξεχασμένοι εκεί στις ρίζες και στο χώμα της ζωής...φορές - φορές την κορυφή κοιτώντας..μοναχά...και θαμπωμένοι από το φως...τα αυτιά κλειστά να τάχουμε σε κείνο το μικρό παιδί...που κλαίει μέσα μας και να το απαλοχα'ι'δέψουμε προσμένει...έτσι λυπητερά αναπολούμε.....αγνοώντας το αδιάφορα , εκείνο το μικρό παιδί...
Και μην αναρωτιέσαι κι απορείς...που πίσω πάντα εκεί γυρνάς στο δέντρο της ζωής σου...
Αυτό το Δέντρο είναι το '''δέντρο'''της δικής σου της ζωής,της δικής σου της ψυχής ...και γιατί αν μπορείς κάτω απ' τα κλαδιά ,απ' αυτό το ''δίχτυ''της σκιάς...του λατρεμένου σου δεντριού..να σκεπαστείς ...τότε επιθυμίες και αγάπες και λύπες και βραβεία και αποτυχίες της ζωής...ύφαναν να θυμάσαι την προσωπικότητά σου.... Αυτό είσαι φίλε μου αγαπητέ και αγαπημένε : Ο τρόπος που αγαπάς ...που σκέφτεσαι ...και ο τρόπος που ακόμα τα θυμάσαι... Κι αν το μικρό παιδί στη θύμησή σου έρχεται...τότε ξανά και καλωσόρισέ το.... Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη... .....................................................................................................................................................................
