ύφαναν να θυμάσαι την προσωπικότητά σου....

Και ξεχασμένοι εκεί στις ρίζες και στο χώμα της ζωής...φορές - φορές την κορυφή κοιτώντας..μοναχά...και θαμπωμένοι από το φως...τα αυτιά κλειστά να τάχουμε σε κείνο το μικρό παιδί...που κλαίει μέσα μας και να το απαλοχα'ι'δέψουμε προσμένει...έτσι λυπητερά αναπολούμε.....αγνοώντας το αδιάφορα , εκείνο το μικρό παιδί...

Και μην αναρωτιέσαι κι απορείς...που πίσω πάντα εκεί  γυρνάς στο δέντρο της ζωής σου...

Αυτό το Δέντρο είναι το '''δέντρο'''της δικής σου της ζωής,της δικής σου της ψυχής ...και γιατί αν μπορείς κάτω απ' τα κλαδιά ,απ' αυτό το ''δίχτυ''της σκιάς...του λατρεμένου σου δεντριού..να σκεπαστείς ...τότε επιθυμίες και αγάπες  και λύπες και βραβεία και αποτυχίες της ζωής...ύφαναν  να θυμάσαι την προσωπικότητά σου....
Αυτό είσαι φίλε μου αγαπητέ και αγαπημένε :
Ο τρόπος που αγαπάς ...που σκέφτεσαι ...και ο τρόπος που ακόμα τα θυμάσαι...
Κι αν το μικρό παιδί στη θύμησή σου έρχεται...τότε ξανά και καλωσόρισέ το....
Σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη...
.....................................................................................................................................................................