.Ένα τετράδιο όμορφο...ένα ημερολόγιο ,κι εσύ εκεί μπροστά του...να το γεμίζεις καθημερινά...πολύ προσεχτικά...από τα περιθώρια της σελίδας του ποτέ σου να μη βγαίνεις.Έτσι για να υπάρχει μια τάξη στις σελίδες του...πάντα τα ''περιθώρια'' άγραφα να μένουν...Κι έρχεται μέρα που νομίζεις πως το γέμισες...και πως μες στο σεντούκι σου των αναμνήσεων ,πρέπει να το φυλάξεις...
Μα ξαφνικά θυμήθηκες...πως επαρέλειψες κεφάλαια που πρέπει να προσθέσεις...γιατί η ζωή δεν σταματά...και όλα δεν σου τάπε..Απάντησα άφοβα και συνετά στο φίλο μου που μ' αγαπά...και απάντηση επρόσμενε ..είπα και χαμογέλασα...πως να .. τα αισθήματά μου με πλακώνουνε συχνά...να τα ελέγξω δεν γροικώ...με γονατίζουνε συχνά και χαμηλά με ρίχνουνε μονάχη...Με νίκησαν πολλές φορές...και απόφαση σωστή δε μ' άφησαν να πάρω...Κι οι φίλοι μου που με αγαπούν...όχι μου λένε όχι..πως αυτά είναι που με οδήγησαν απόφαση να πάρω... Μα εγώ θαρρώ το χρόνο μου πολύ ροκάνισαν αυτά τα συναισθήματα...τα δυνατά...τα απατηλά...τα ευαίσθητα...για μια αγάπη που δε δέχτηκα.. πως την επήρανε τα αστέρια...την πήγανε μακριά ...την ''χάσανε'' στο απέραντο γυρίζει...κι εγώ θαρρώ πως είναι δίπλα μου...ωσάν στα παραμύθια καρτερώ.. πίσω να μου γυρίσει..
.Μα ο φίλος μου που με αγαπά...πάλι μου ψιθυρίζει...πως οι ποθαμένοι δε γυρίζουνε...και την αγάπη μου αυτή πια, να μην την επροσμένω...Γιατί οι ζωντανοί με τους αζωντανούς..και οι ποθαμένοι με τους αποθαμένους...Μα εγώ τέτοια αγάπη αναζητώ του αποκρίνομαι...και με μια άλλη πιο λίγη η δική μου η καρδιά δεν συμβιβάζεται...αυτή δεν κάνει έκπτωση...και ''ρούχο εκπτωτικό ...του καλαθιού'' ποτέ δεν της ταιριάζει...
Γεμίζει η καρδιά μου με μια γλύκα απέραντη στη θύμηση... Κι όσους υπήρξαν στης ζωής το μονοπάτι μου, συνοδοιπόροι μου πιστοί, όσους ποτέ δεν άφησαν το χέρι μου μετέωρο, τους ευγνωμονώ...αδιάκοπα κι απόψε....
Λένε συχνά πως ο έρωτας είναι τυφλός...είπα κι εγώ πολλές φορές...''δραπέτης'' είναι της λογικής του ανθρώπου... Λένε επίσης ότι ο έρωτας είναι τυφλός και συμβαίνει ακαριαία, από στατιστικές δεν αποδείχτηκε ποτές..και συχνά επιβεβαιώνεται πως άνθρωποι ερωτεύτηκαν κι ανθρώπους που γνωρίζαν ήδη.. Ούτε και παίζει τον ρόλο αυτό το μεγαλύτερο η εξωτερική εμφάνιση...στον έρωτα που έσκασε απρόσμενα μπροστά σου...Σίγουρα λοιπόν η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι αυτή, που έχει και τόση σημασία, θα πρέπει να υπάρχουνε άλλα, πιο δυνατά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου.. αυτά .. που τελικά κάνουν τη διαφορά στη σύναψη των ερωτικών των σχέσεών μας ...και στη μαγεία του έρωτα...Και σίγουρα από άτομο σε άτομο...τα χαραχτηριστικά αυτά σαφώς και διαφέρουν...Για μένα και τους περισσότερους θαρρώ.. τα χαρακτηριστικά αυτά που είναι άκρως απαραίτητα για να ερωτευτούμε κάποιον είναι: η καλοσύνη και η ευφυία του...που μέσα μας θα ανιχνεύσει και θα γράψει...ξεχωριστά απ' τους υπόλοιπους...
Του αποκρίθηκα με σύνεση του φίλου μου και του ομολόγησα
πως η πένα μου εστέγνωνε στιγμές - στιγμές...πάλιωσε φαίνεται κι αυτή...και εγδάρθηκε η μύτη της...και ανταλλακτικό προσμένει...Μα πάλι..μπερδεμένη εβρέθηκα κι ετούτη τη φορά..γαιτί κι εσύ που μ' έκανες στιγμές- στιγμές πριγκίπισσα και διαφορετική να νιώσω...ίσως αναρωτήθηκα.. και την ανάγκη σου να θέλησες.. να κάλυψες...να ακουμπήσεις την αγάπη σου επάνω μου...γιατί η αγάπη κάπου θέλει να ακουμπά...αλλιώς μαραίνεται.. κι εσένα μαζί της σαν θα μαραθεί.. σε παρασέρνει και σε μαραζώνει...Δεν ξέρω αν το ημερολόγιο μου δείχνει πια τις μέρες μου σωστά ή αν ξεφυλλίζω λάθος τους ημεροδείχτες...ένα μονάχα είναι σίγουρο, πως ο έρωτας.. σαν έρχονται οι άνοιξες και οι καιροί...πάλι στην πόρτα μας μπροστά και πάντα...βόλτες θε να ''κόβει'' και θα μας καλεί...στα χρώματα τα πορφυρά για να μας ντύσει...κι ας φαίνεται πως γέμισαν οι σελίδες του τετράδιου αυτού που λέγεται ζωή...γιατί η ζωή ποτέ δε σταματά...
Αναρωτιέμαι καθημερινά...κι απάντηση δεν παίρνω...
νάναι τάχα έρωτας αυτός για τη ζωή ή νάναι τάχα έρωτας ξανά ?
..νάναι τάχα έρωτας ξανά ? - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
Μαρία Σουλτάτου - ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΧΑ ΝΑ΄ΝΑΙ ΑΥΤΟ.
Έρωτας τάχα να ’ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
Έρωτας να ’ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλει
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Έρωτας να ’ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να ’ναι, το ποθώ,
και καλώς νά ’ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
Έρωτας να ’ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλει
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Έρωτας να ’ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να ’ναι, το ποθώ,
και καλώς νά ’ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.
Στίχοι : Μυρτιώτισσα.
Μουσική : Γιάννης Σπανός.
.............................................................................................................
