''για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Στέκονταν μες στην άκρα σιγαλιά..εκεί στην κοίμηση του δειλινού..λευκή οπτασίας μια σκια..μιας ελαφράδας αέρινης στην αγριάδα του καιρού μορφή..μίας γαλήνης πέρασμα στην αύριο την άγνωστη μπρος στη σκληράδα της παρούσης..Σκόρπισε γύρω της κραγιόνια και μπογιές..την ηρεμία του τοπίου και τη δίψα της να ζωγραφίσει..αίωρες σκέψεις στο χαρτί..δυνατές..τις στάλες  να προφτάσει..να βραχεί..απ' τη χρυσόσκονη των αστεριών..που ταξιδεύανε.. αφήναν πίσω όνειρα.. αγκαλιές..φιλιά..κορμιά που συναντήθηκαν..αρώματα που έσμιξαν.. χνώτα που μπερδευτήκανε..ανάσες που γεννήσανε αλλιώτικες αγάπες..κείνες τις Παραδείσιες που εμοιάζανε.. ανεξίτηλες στου χρόνου τη φθορά.. 

Όσοι τις συναντήσαν ''αγιάσθηκαν''..τις τραγουδήσανε..ονόματα τις δώσανε τρανά..τις είπανε πως πάνε στον παράδεισο..πως αιωρούνται μες στους κήπους τους ολάνθιστους του θόλου του ουράνιου..αρνούνται να αποξηραθούν.. δροσοσταλίδες επιμένουνε να στάζουνε τα πρωινά..στου νου και στης ψυχής μας τα λημέρια..

Κι αν ο Παράδεισος είναι ο κήπος της ψυχής μας της Εδέμ..εεε..ναι εκεί θαρρώ πως κατοικούν..εκεί κουρνιάξανε και δε θα ματαφύγουν βάλσαμο θεραπευτικό..μνήμη ελιξήριο ζωής αισθαντικής..''σημαδεμένης''..
Κι αν ψάχνεις..αν αναζητάς απόβραδα εκείνα της μαγείας της ψυχής..για να τα συναντήσεις..μονάχα πέρα από τα σύννεφα..σε κείνες τις αγάπες τις παλιές..σαν ευλογία απ' το Θεό που τις εγεύτηκες..εκεί να ψάξεις να τα βρεις..μες στης Παράδεισος των ερώτων σου τα μέρη..

'' για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

νόστος..αγάπης νόστος......Σοφία Θεοδοσιάδη

Έρχονται βράδια και φορές και δειλινά..που χω ''φτερά'' στα πόδια μου σε σένα να πετάξω..ψάχνω..και ψάχνω..στης ομίχλης και της καταχνιάς των σύννεφων..και στης ομίχλης των καιρών..εκείνη τη μορφή να αναγνωρίσω..να τη βρω..μορφή να μεταλλάσσεται.. χίλιες μορφές να παίρνει..και το χαμόγελό σου να γεννά..Νόστος χωρίς επιστροφή..νόστος γλυκός και ακατόρθωτος..νόστος γλυκός σαν βύσσινο του κουταλιού της μάνας μου..μα πάντα ένας..
αληθινής ''αγάπης'' νόστος παραμένεις..

και αν πολλές αγάπες ήρθανε..μου συστηθήκανε για αγνές..είναι η δική σου που ''ξεχώρισα''.. γιατί κάθε που κίναγα να ''μυριστώ και να μυρίσω'' ..καινούριο άρωμα να το φορέσω και να φορεθώ.. έρχονταν υποδόρεια η δική σου η υφή..με χάϊδευε απαλά..να μου θυμίσει στη ζωή.. καθώς νοθεία έπεσε πολύ..ακριβά πολύ τα υλικά τα ατόφια.. η θύμησή σου μου εψέλλιζε πως των ερώτων της συνήθειας..δεν ήμουν θιασώτης..γι αυτό έχω το δικαίωμα να σου μιλώ για ''νόστο''.......

νόστος..αγάπης νόστος -
Σοφία Θεοδοσιάδη - ( απόσπασμα).
.............................................................................................................

της πεθυμιάς μου ''ρόδο''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Άλικο ''ρόδο'' της ψυχής μου αιωρούμενο..της πεθυμιάς μου ρόδο.. ερχόσουνα σιμά μου σιωπηλά..τα βράδια τα μοναχικά..στην άκρη της ψυχής μου τον Παράδεισο..άνθια εφύτρωναν..ερίζωναν..
τι κι αν ελιγοψύχησα..εσκιάχτηκα και εφοβήθηκα φορές..να ''ξύνω'' και να ''γδέρνω'' ασταμάτητα..πληγές..και τραύματα της μνήμης μου απέφευγα..της γύριζα την πλάτη..μα εκείνη δε μου θύμωνε..
 ερχότανε απρόσμενα και στέκονταν εμπρός μου..σκυφτή..θλιμμένη χαμογελαστή..ψιθυριστά να μου μηνύσει..πως έχει κρυμμένα χάδια
 για τα με..και ερωτήματα..να μην την εφοβάμαι.. 
άντεξες άραγε τις βαρυχειμωνιές..σου άνθισε η ζωή όλα τα πέταλα.. μυρίστηκες τον κόσμο?

Τα μάτια τα μελιά σου  εταξίδεψαν..τα ζήλεψαν οι αγγέλοι..μα εκείνα επιμένουνε και στα παραθυρόφυλλά μου βράδια φεγγαριού.. μου σεργιανούν..με γλύκα μα και θλίψη με κοιτούν..προσμένουνε.. μια ματιά στο άπειρο για να τα συναντήσει..Πάντοτε βιαστικοί οι μεγάλοι έρωτες..το χρόνο πολεμούνε..δεν τους αντέχουνε τους  μακροχρόνιους τους χωρισμούς μου λέγαν τα στιχάκια..
καίγονται..μαραζώνουν..με το ''θεριό'' της μοναξιάς συνομιλώ.. ήπιες νερό της λησμονιάς μεθυστικό..κι ούτε που νοιάζεσαι  θαρρείς..για οπτασίες γήινες..της πεθυμιάς το βότανο εχάθηκε..στα αναπάντεχα..στης λήθης τα λημέρια..οι δείχτες καρτερούν διαδρομές..

της πεθυμιάς μου ρόδο ''άλικο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

'' στης μυρωδιάς το φόρεμα''....της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Δραπέτευσε πολλές φορές..εκείνο το παιδί.. και το 'βαλε στα πόδια..μα όσο κι αν προσπάθησε   να τρέξει να κρυφτεί..πάντα μέσα μας  έμενε και πάντα θα επιστρέφει..ενθύμηση θαρρείς..της επιστροφής την αφορμή..Δεν είναι που δεν θέλησε..ίσως και να μην μπόρεσε.. τη μυρωδιά αυτή την τόσο γνώριμη κι απλή του ''σαπουνιού'' από πάνω του να  βγάλει..Χρόνια την σέρνει πάνω στο τριμμένο του το φόρεμα το πολυκαιρισμένο..κιτρινισμένο απ' τον καιρό..η μυρωδιά ''επότισε'' του φουστανιού τις ίνες...

Ακριβές κι αν φάνταζαν οι μυρωδιές οι νέες εκεί έξω..ποτέ τους δεν κατόρθωσαν την θέση της να πάρουν..Είναι που είναι δυνατή η μυρωδιά αυτή του ''σαπουνιού'' και πάντα κατορθώνει..την κάπνα ''των φουγάρων'' και τις μυρωδιές της πόλης της πολύβουης..που  ναυτία φέρνουν και ίλιγγο..αυτή να επισκιάζει ...

Είναι θαρρώ κάπως αργά για σε..να μένεις παρατηρητής αδιάφορος για κείνο το παιδί..που εντός σου οικοδομήθη..και να νιώθεις ανόητος συχνά..ναι..ναι..τη λέξη αυτή μη φοβηθείς για να τη φορτωθείς..καθώς κουβέντα με τον εαυτό σου τον πολύτιμο σαν πιάνεις και ανοίγεις..ανοιχτά πρέπει πάντα να του μιλάς..τις λέξεις σου να μην μασάς..να μην τις κρύβεις..

Γιατί εκείνον..που λαχτάρησε..μα δεν επροτίμησε..δεν θέλησε ποτέ το '' πικεδένιο '' του το φόρεμα..με ένα άλλο πιο γυαλιστερό να αντικαταστήσει..έτσι τον λεν στην γειτονιά.. ρομαντικό κι ανόητο.. και σαν παλιομοδίτη τον κοιτούνε..κι αυτός γελά..τους προσπερνά και ξέρει..πόσο ''εκείνη'' η παλιά μοσχοβολιά ακόμα τον τυλίγει !!!

 '' στης μυρωδιάς το φόρεμα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

<< χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές.. >>

Ζωγράφος : Ολυμπία Μπέη

Bρέχονταν..λες και θάλασσες 
που απλώνονταν..απλώθηκαν..
απλώνονται ακούραστα..ακατάπαυστα..εσαεί..
τα ''ηλιοτρόπια'' της ζωής μου..
οι χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές..
κι ας βράδιασε..κι ας σκοτεινιάσανε νωρίς 
τα χρόνια μου εντός.. 
''Θάλασσες'' που τις διασχίσαμε ..
κατάρτια που μπερδεύτηκαν ..
σχιστήκανε μες στη μανία των καιρών..
Μα οι εικόνες που με ακολουθούν..
ακόμα ζωγραφίζονται στο κάδρο της ψυχής μου..
και μια ελπίδα με παραφυλάει..
μη τύχει και δειλιάσω..
Πήρε και Φθινοπώριασε κρυφτήκανε οι ''ήλιοι''..
φοβάμαι στην ισκιάδα τους να περπατώ..
ψάχνω απάγκιο στην ψυχή σου..
εκεί..μέσα στ' αυλάκια τα ποτιστικά 
μαζί να στήσουμε τις ξόβερεγες..
σαν τότε που 'μασταν παιδιά..
μήπως και παγιδέψουμε του χρόνου τη φθορά...

της Σοφίας Θεοδοσιάδη...... 
....................................................................................................................................

η κόμη της Βερενίκης........

 Πάντα με μάγευαν οι δάσκαλοι που με έναν δικό τους τρόπο ξεχωριστό..μου εδιδάσκανε..μου εφυτεύανε στο νου μου γνώση και μαγεία για τη ζωή..και τους αφουγκραζόμουνα από παιδί με ευλάβεια..κι όταν μεγάλωσα ακόμα..Έτσι..απλά..χωρίς να τον γνωρίσω προσωπικά..με εκαθήλωσε..με μάγεψε..μου δίδαξε με το υπέροχο ετούτο βιβλίο του ο κ. Γραμματικάκης..χρόνια πριν..και πάλι τώρα απ' την αρχή ξανά..μα όχι μόνο σ' αυτό και στο επόμενο βιβλίο του στην Αυτοβιογραφία του φωτός..Μια λογοτεχνική.. λυρική..εκλαϊκευμένη παρουσίαση του σύμπαντος..ένα ανάγνωσμα ευκολονόητο..κι αν ειδικές γνώσεις αστρονομίας δεν κατέχεις..σε τοποθετεί στο χώρο και στο χρόνο με έναν τρόπο μυθικό..

Στον υπέροχο μύθο..που λέει ότι η βασίλισσα Βερενίκη της Αιγύπτου ορκίστηκε να θυσιάσει τα υπέροχα μαλλιά της αν ο βασιλιάς σύζυγός της γυρνούσε απο τον πόλεμο..και τα έκοψε..τα τοποθέτησε στο βωμό της Αφροδίτης και η θεά τα πήρε και τα έβαλε στον ουρανό..σε οδηγεί στ' αστέρια..μα όχι απλά..ρομαντικά. .Γίνεσαι γνώστης..κοινωνός ..του σύμπαντος που ζεις..αυτός λοιπόν είναι και ο τίτλος του βιβλίου..εμπνευσμένος..σε ταξιδεύει στον ουράνιο θόλο..σε κάνει τις νύχτες να κοιτάς ψηλά και να ονειρεύεσαι το σύμπαν και την απεραντοσύνη του..το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις αχόρταγα...

η φίλη σας Σοφία..
.............................................................................................................

Το βιβλίο αυτό αφορά σε ένα πείραμα που έγινε πριν από 15 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. O επιστήμονας που το σχεδίασε δεν είναι πια τριγύρω για να μας εξηγήσει τι ακριβώς έκανε και κυρίως, τι σκοπό εξυπηρετούσε. Ήταν δε τέτοιες οι συνθήκες και η θερμοκρασία του πειράματος, που καθιστούν ανέφικτη την επανάληψή του στα γήινα εργαστήρια. O Γιώργος Γραμματικάκης, ανασυνθέτοντας με τρόπο ποιητικό και γλαφυρό τις σύγχρονες επιστημονικές απόψεις για τη γένεση του Σύμπαντος και την εμφάνιση της ζωής, αναφέρεται στην κορυφαία εκδήλωση αυτής της ζωής, τον άνθρωπο, και υπογραμμίζει τους κινδύνους που απειλούν τη Γη και τον πολιτισμό μας. Bιβλίο βαθύτατα φιλοσοφικό και με έντονο λογοτεχνικό χαρακτήρα.

 H Kόμη της Bερενίκης ανοίγει νέους δρόμους στη σύγχρονη πολυδιάστατη θεώρηση της Eπιστήμης αλλά και του Aνθρώπου: καθώς ο εικοστός αιώνας πλησιάζει στο τέλος του, και ο άνθρωπος μένει ολοένα και πιο μετέωρος, μήπως είναι καιρός να ξανασκεφτούμε πάνω σε έναν άλλο πολιτισμό, πάνω σε μια νέα αντίληψη του ανθρωπισμού;

Γιώργος Γραμματικάκης. 
..............................................................................................................

'' γλυκά επιστρέφουν ''.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δεν είν' φαντάσματα του νου οι αγαπημένες μας..οι λατρεμένες μας σκιές..οπτασίες που μας κατοικήσανε.. συναντηθήκαμε και συστηθήκαμε σφιχτά κι αληθινά..σαν ''κλασικά'' αγάλματα στηθήκανε εντός μας..Γλυκά επιστρέφουνε αποβραδίς..αόρατοι επισκέπτες οι νεκροί..τρυπώνουνε σαν κλέφτες τα μεσάνυχτα επάνω στα χαλάσματα..στην ησυχία των άδειων των αυλών.. αθρόιστα..μες στων κισσών τις φυλωσσιές..στων γιασεμιών τις μυρωδιές..που ανενόχλητα σκεπάζουνε τα στοιχισμένα..στου χρόνου τη μανία τα υπολείμματα..τα λιγοστά.. τα εναπομείναντα λιθάρια. 

Μένουνε έως το ξημέρωμα..κι εκείνη η λαλιά του αηδονιού..εκεί που ησυχάζουνε τα κτίρια τα παλιά και τα ερημωμένα..ύμνος θαρρείς βυζαντινός..ευχαριστία στον Πλάστη και Δημιουργό από τις ''συγχορδίες'' των πουλιών..πόσο χαράζει την ψυχή μου..πόσο τη μνήμη ταξιδεύει στα παλιά..στου χρόνου μου τις κρύπτες.. 

Ανάσες που έπαψαν ν' ακούγονται βαριά..χαμόγελα ..γέλια κελαρυστά που ακόμα τριγυρνούν στης αγριοαχλαδιάς τα άνθια ..και ως οι κλέφτες δεν αντέχουνε το φως..το κόβουν δρόμο και με βιάση εξαφανίζονται..μένουνε μέσα στη σιωπή οι τοίχοι οι  παλιοί..στο φως να αφεθούν ξανά..στης σιγαλιάς τη μοναξιά..Ισχνή η σιλουέτα της μένει εκεί πα στο χορταριασμένο το πλατύσκαλο.. σταυρώνει τα χεράκια της..ως έκαμε παλιά..τα απογεύματα που τέλειωνε απ' τον κάματο..κοιτάζει ένα τριγύρω λυπημένη..έμεινα λέει μοναχή..που πήγαν οι σκιές μου ? Κανείς δε θέλησε να μείνει εδώ..μέσα στα γιασεμιά μου...πρέπει να φύγω ..να βιαστώ..με περιμένει πια πολλή δουλειά..πρέπει να θρέψω τις ψυχές τους..

Ο αγέρας στα παραθυρόφυλλα στην πρωινή την ρέμβη και ένα θρόισμα αλλιώτικο εδιώξανε του νου μου τις σκιές..το άρωμα των γιασεμιών εστάλαξε..εγίνηκαν δροσοσταλιές οι σιλουέτες οι αραχνοϋφαντες στα πρόσωπα των ζωντανών..μα..η ζωή ξημέρωσε και πάλι βιαστική..το μερτικό της μου ζητούσε.......

'' γλυκά επιστρέφουν'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Ο Δημήτρης Λιαντίνης άφησε ένα γράμμα στην κόρη του που γράφει:

«Διοτίμα μου, φεύγω αυτοθέλητα, αφανίζομαι όρθιος στιβαρός και υπερήφανος. Ετοίμασα ετούτη την ώρα, βήμα βήμα ολόκληρη τη ζωή μου που υπήρξε πολλά πράγματα. Αλλά πάνω απ’ όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου.

Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα και τίμια όπως σε δίδαξα.

Να θυμάσαι ότι έρχονται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Κι είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους και οι πλείστοι να ζουν στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι, στις αθώες νέες γενεές που έρχονται. Ζούμε την ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους, ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Και η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης όταν πεθάνει.

Αγάπησα πολλούς ανθρώπους αλλά περισσότερο τρεις, τον φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδελφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπούκη και τον Παναγιώταρο τον συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή. Κάποια στοιχεία απ’ τα αρχεία μου τα κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.

Ν’ αγαπάς την μανούλα ως την τελευταία της ώρα, υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος, για μένα, για σένα, για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε και το σπάνιο να λάβει σύντροφο στη ζωή της, όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο.

Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα, το παίρνω μαζί μου. Σας αφήνω εσένα την μανούλα και τον Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή που τους στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Η μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή.

Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα, αν όμως δεν το αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με την μανούλα και τον Διγενή να τον κάψετε σε ένα από αποτεφρωτήριο της Ευρώπης. Έζησα έρημος και ισχυρός.

Υ.Γ. Την μέρα που θα πέσω, έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές του Σολομού στη Ζάκυνθο και του Λυκούργου στη Σπάρτη.

Λιαντίνης
.....................................................................................................................................................................

<< κεριά >> - Κωνσταντίνος Καβάφης.

art : Χρήστος Μποκόρος.

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Καβάφης
................................................................................................................

<< Ψάχνοντας για Κοχύλια >> ......

Εφθινοπώριασε ξανά..κι εκεί στα βράδια τα γλυκόχροα..ένα βιβλίο για τους λάτρεις του ταξιδέματος της ανάγνωσης..είναι όμορφο να μην πηγαίνει ο χρόνος μας χαμένος..Το ξαναδιάβασα για δεύτερη φορά..μετά από χρόνια αρκετά..ετούτο το λογοτεχνικό διαμάντι:
 << Ψάχνοντας για κοχύλια >>  της Ρόζαμουντ Πίλτσερ..

Η δεύτερη ανάγνωση είναι σαν να αφουγκράζεσαι απ' την αρχή..προσεχτικά έναν παλιό σου γνώριμο..που τον γνωρίζεις πια καλά..και στέκεσαι στις λεπτομέρειες του χαραχτήρα του..

Συναίσθημα..τρυφερότητα..γιατί όχι και δάκρυ..για μια ζωή της ηρωίδας ''Πενέλοπε'' που μοιάζει απλή..μα που απλή καμμιά ζωή δεν είναι..η καθεμιά είναι πολύπλοκη..και όλες για ζητούμενο έχουν την ''ευτυχία''...Λένε πως το διαβάζουνε γυναίκες πιο πολύ..μα τι πιο έξυπνο από έναν αναγνώστη αρσενικό..να καταλάβει και το σκεπτικό και το ζητούμενο της ηρωίδας ?
Για ένα κοχύλι λοιπόν...για έναν ''πίνακα ζωγραφικής''........
η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη..

 Η ίδια η συγγραφέας λέει: 

«Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος,
 έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος.
 Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις
 και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι
 να το καταλάβουμε καλά αυτό.»
.............................................................................................................