''για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Στέκονταν μες στην άκρα σιγαλιά..εκεί στην κοίμηση του δειλινού..λευκή οπτασίας μια σκια..μιας ελαφράδας αέρινης στην αγριάδα του καιρού μορφή..μίας γαλήνης πέρασμα στην αύριο την άγνωστη μπρος στη σκληράδα της παρούσης..Σκόρπισε γύρω της κραγιόνια και μπογιές..την ηρεμία του τοπίου και τη δίψα της να ζωγραφίσει..αίωρες σκέψεις στο χαρτί..δυνατές..τις στάλες  να προφτάσει..να βραχεί..απ' τη χρυσόσκονη των αστεριών..που ταξιδεύανε.. αφήναν πίσω όνειρα.. αγκαλιές..φιλιά..κορμιά που συναντήθηκαν..αρώματα που έσμιξαν.. χνώτα που μπερδευτήκανε..ανάσες που γεννήσανε αλλιώτικες αγάπες..κείνες τις Παραδείσιες που εμοιάζανε.. ανεξίτηλες στου χρόνου τη φθορά.. 

Όσοι τις συναντήσαν ''αγιάσθηκαν''..τις τραγουδήσανε..ονόματα τις δώσανε τρανά..τις είπανε πως πάνε στον παράδεισο..πως αιωρούνται μες στους κήπους τους ολάνθιστους του θόλου του ουράνιου..αρνούνται να αποξηραθούν.. δροσοσταλίδες επιμένουνε να στάζουνε τα πρωινά..στου νου και στης ψυχής μας τα λημέρια..

Κι αν ο Παράδεισος είναι ο κήπος της ψυχής μας της Εδέμ..εεε..ναι εκεί θαρρώ πως κατοικούν..εκεί κουρνιάξανε και δε θα ματαφύγουν βάλσαμο θεραπευτικό..μνήμη ελιξήριο ζωής αισθαντικής..''σημαδεμένης''..
Κι αν ψάχνεις..αν αναζητάς απόβραδα εκείνα της μαγείας της ψυχής..για να τα συναντήσεις..μονάχα πέρα από τα σύννεφα..σε κείνες τις αγάπες τις παλιές..σαν ευλογία απ' το Θεό που τις εγεύτηκες..εκεί να ψάξεις να τα βρεις..μες στης Παράδεισος των ερώτων σου τα μέρη..

'' για τις παλιές αγάπες σου μιλώ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................