Άλικο ''ρόδο'' της ψυχής μου αιωρούμενο..της πεθυμιάς μου ρόδο.. ερχόσουνα σιμά μου σιωπηλά..τα βράδια τα μοναχικά..στην άκρη της ψυχής μου τον Παράδεισο..άνθια εφύτρωναν..ερίζωναν..
τι κι αν ελιγοψύχησα..εσκιάχτηκα και εφοβήθηκα φορές..να ''ξύνω'' και να ''γδέρνω'' ασταμάτητα..πληγές..και τραύματα της μνήμης μου απέφευγα..της γύριζα την πλάτη..μα εκείνη δε μου θύμωνε..
ερχότανε απρόσμενα και στέκονταν εμπρός μου..σκυφτή..θλιμμένη χαμογελαστή..ψιθυριστά να μου μηνύσει..πως έχει κρυμμένα χάδια
για τα με..και ερωτήματα..να μην την εφοβάμαι..
άντεξες άραγε τις βαρυχειμωνιές..σου άνθισε η ζωή όλα τα πέταλα.. μυρίστηκες τον κόσμο?
Τα μάτια τα μελιά σου εταξίδεψαν..τα ζήλεψαν οι αγγέλοι..μα εκείνα επιμένουνε και στα παραθυρόφυλλά μου βράδια φεγγαριού.. μου σεργιανούν..με γλύκα μα και θλίψη με κοιτούν..προσμένουνε.. μια ματιά στο άπειρο για να τα συναντήσει..Πάντοτε βιαστικοί οι μεγάλοι έρωτες..το χρόνο πολεμούνε..δεν τους αντέχουνε τους μακροχρόνιους τους χωρισμούς μου λέγαν τα στιχάκια..
καίγονται..μαραζώνουν..με το ''θεριό'' της μοναξιάς συνομιλώ.. ήπιες νερό της λησμονιάς μεθυστικό..κι ούτε που νοιάζεσαι θαρρείς..για οπτασίες γήινες..της πεθυμιάς το βότανο εχάθηκε..στα αναπάντεχα..στης λήθης τα λημέρια..οι δείχτες καρτερούν διαδρομές..
της πεθυμιάς μου ρόδο ''άλικο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου