⫷ εκείνο το φλογάτο της φουστάνι⫸

Συχνά..στην κοίμηση του δειλινού.. 

φόραγε το φουστάνι της το άλικο.. 

εκείνο το φλογάτο της το κόκκινο..
με τα ''υφάδια''  των ονείρων της..
δαντέλλες ακριβές σαν της ψυχής της.. 

 
έδενε και στη μέση της ..σφιχτό ζωνάρι τα ανεκπλήρωτα..εκείνα..  

τα κυνηγημένα της τα όνειρα...
που ήταν ραμμένα απά στην ούγια του γερά..
να τα ξηλώσουνε τα αγκάθια  δεν μπορούσαν..

 
μονολογούσε..βρέχονταν τα πόδια της..
απ' τα βρεγμένα πάθη της τα ανέγγιχτα στο νιόφερτο..
φορώντας το ..σαν φλόγα εκαίγονταν το δέρμα της..
πιο κόκκινα τα πάθη της απ' το μεταξωτό..διάφανο..
ολοκόκκινο του έρωτα..του Έρωτα φουστάνι..

 
Έκρυβε..όνειρα που δεν επάτησαν στη γης από καιρό.. 

φτερούγες δεν εβγάλαν..
με γιορτινό τραγούδι εκίναγε στη δύση του..
ο ήλιος να τη δώσει στο φεγγάρι..

 
ήτανε κόρη αλλιώτικη..τη λέγαν ντεμοντέ.. ρομαντική..παλιομοδίτισσα..ετόλμαγε ..
εδήλωνε και υπέγραφε..πα στον ποδόγυρο 
τον κεντημένο της του φουστανιού του άλικου..
που εβάφη από το πάθος και τη φλόγα των ματιών του...

 
δραπέτισσα της λογικής..
κανόνες παραβίαζε..σύνορα αψηφούσε..
καθόλου δεν την ένοιαζε στο λίκνισμα ..
ψυχές καρδιές για να κερδίσει..

 
Χρόνια κρυμμένο..στης ντουλάπας τα βαθειά..
μιας λάμψης φως εγύρευε..στα μάτια  τα ξεχωριστά..
στα μάτια τα δικά του..του ενός..που αγάπησε..
που χάϊδεψε τα κατακόκκινα μαλλιά... 
ποτές της δεν το άφησε.. δε εξεθώριασε το άλικο..
στη μυρουδιά της ναφθαλίνης δεν εθάφτη...

 
Αλήθεια..

που βρίσκαν οι περαστικοί..που βρίσκαν το κακό..
που εφορούσε το φουστάνι της το κόκκινο..
που σκόρπαγε και γύρω αστερόσκονη απά στις πεθυμιές της..
κι αρχίναγε τρελλό χορό..τολμώντας.. 

μη φοβούμενη..τρελλή κι αν τηνε εχρίσουν?

 
Αταίριαστα τα βλέμματα ανέραστων..
επέφταν ανελέητα στα γκρίζα τα μαλλιά της..
σαν δεν εγεύτηκαν..δεν εδραπέτευσαν της λογικής..
που δεν λατρέψαν για Θεό τον Έρωτα
της λογικής Δραπέτη...

⫷ εκείνο το φλογάτο της φουστάνι⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


................................................................................................................

''Είδες ποτέ σου παπαρούνες να μιλούν''?

Ασφυχτιώ..
γογγύζω στης ασχήμιας το αντίκρυσμα..
την ομορφιά επιζητώ..για να τη ζωγραφίσω..
βουτάω πινέλλα και διαλύω τέμπερες..
από του νου μου τα πολύτιμα..
τα γυάλινα βαζάκια..
σύμμαχος και συντρόφισσα η φύση 
που ελάτρεψα παιδί..
χαλί μου στρώνει κατακόκκινο..
της μιας Λαμπρής 
προσμένοντας το πάτημα στο κάδρο...
σκόρπισε παπαρούνες και τις ύφανε..
στημόνι άλικο..στο πράσινο υφάδι..

Είδες ποτέ σου παπαρούνες να μιλούν?
γέρνουν..μου γνέφουνε..κόρες θαρρείς
κόρες με χείλη κατακόκκινα..
φιλιά σκορπούν στον έρωτα..
πριν στάξουνε το δάκρυ τους.. 
για του Ιούδα την κατάντια..
πριν στάξουνε το δάκρυ τους 
για το ''Σταυρό'' του ήρωά μου..
πριν να ματώσουν με τα πέταλα τα κόκκινα 
τη Γης..
για να σκεπάσουν τα καρφιά..
 που πέσανε απ' τα χέρια σου Χριστέ μου...

''Είδες ποτέ σου παπαρούνες να μιλούν''? - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα - στο Γιώργη14 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ...10/3/2018

Κοιμήθηκα απά στην άμμο
κάτω απ' τον έναστρο ουρανό
και είχα στα αυτιά μου το τραγούδι του καημού της γης

και στην μύτη τη μυρωδιά των λουλουδιών της πατρίδας

Με νανούρισε το όνειρο της ελπίδας

εκεί στην καυτή γη 

Με ξύπνησε το σκληρό  του κόσμου 

εκεί που οι μυίγες πίναν τα μάτια των παιδιών
Τράχεψε το πρόσωπο της ψυχής μου ο καιρός

και ήρθε στα μεγάλα χρόνια ένα

γκριζομάλλικο όνειρο 

να γαληνέψει τις μέρες μου.

Και πως να κάνω μπαμπάκι την καρδιά να το ακουμπήσω

και πως να μεθύσω τις νότες να μου το νανουρίζουν...

Σοφίας Θεοδοσιάδη

..................................................................................................................................

⫷ ψηλές σημύδες ⫸

Πες μου στ' αλήθεια με το χέρι στην καρδιά..
κοιμήθηκες καμμιά φορά..σε χώμα δίχως στρώμα?
Πες μου αν εκοιμήθηκες ποτές..στου κάμπου τα λιβάδια..
να 'χεις το γκιώνη συντροφιά..και γύρω σου κοπάδια?
Ν' ακούς τιτίβισμα πουλιών..φλογέρα του τσοπάνη?
Ν' ακούς γαβγίσματα σκυλιών..και ύπνος να σε παίρνει?
Να 'χεις για στρώμα σιταριές..τα ροζ τα καπνοχώραφα..
τα ολάνθιστα του κάμπου?
προσκέφαλο να γεύεσαι..κόκκινες παπαρούνες? 
να σε ξυπνά πρωί- πρωί το γέλιο του δραγάτη?
Κι αν μια απόκριση γυρεύεις να μου πεις..
τούτο γλυκά σου κρένω..πως
αν ποτέ σου δεν κοιμήθηκες στων αηδονιών τη χώρα..
αν το τραγούδι προσφυγοπούλας έμορφης
δεν έφτασε στ' αυτιά ..στο απόκαμα

στον κάματο της μέρας.. 
αν το φιλί της στα κλεφτά στις αυλακιές..
δε ζήτησες.. δεν κόπιασες..δεν πήρες..
πως να μπορέσεις να μου πεις..πως νιώθουνε τα νιάτα..
πως χαλαρώνει η ψυχή στο ξύπνημα της φύσης..
Τώρα στης πόλης τα στενά..μέσα στο πλήθος τρέχεις..
μένει μονάχο το λιβάδι σιωπηλό με τις ψηλές σημύδες..
μα τούτη η ξάστερη βραδιά το νου σου τον φωτίζει..
πως θα 'θελες να κυλιστείς..να παίξεις στο χορτάρι..
να κοιμηθείς τ' ανάσκελα..να βλέπεις το φεγγάρι...

 ⫷ ψηλές σημύδες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''Δεμένη με τις θύμησες..γυναίκα''--- Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Νικόλαος Χειμώνας -  << Αναμονή>>

Δεμένη εκεί..μονάχη με τις θύμησες

μ' ενα παλιό..αόρατο..φθαρμένο το σχοινί

παίζουν τριγύρω της πουλιά..γλάροι..και πελαργοί

σπασμένα φύκια και κουπιά..

σκαρί θυμίζουνε..αλλοτινό ναυάγιο..

θα 'ρθουνε άραγε σ' αυτήν..

για να της πούν τι είδανε..τη μέρα μακριά της?

Κάποτε ..γύριζε..επέταγε κι αυτή..με ήλιο με χιονιά..
ακόμα ηχούν γλυκά μέσα στ' αυτιά..

''έλα κυρά..σήκω κυρά..τρέξε κυρά''....

τα ψάρια να προλάβουμε..πριν πέσει η νυχτιά..

μα είναι τα ψάρια λιγοστά..τι να πρωτοπροκάνω?

ρούχα να πάρω των παιδιών..στόματα να χορτάσω?

Δεμένη με τις θύμησες..με το παλιό σχοινί

με το σπασμένο δίπλα της μιας βάρκας το κουπί..

μοιάζει γρια κι αυτή..σα γέρικο σκαρί..

αποκοιμιέται και ονειρεύεται..

να γέρνει το κεφάλι της επάνω στα κουπιά..
να κλαίει σαν το μικρό παιδί..ψάχνοντας στο πλευρό της..
συνεπιβάτη δυνατό..του αντρός της τη συμπόνοια..

''γυναίκα κουράγιο'' τη βαφτίσανε..

Κουπιά καθώς ετράβαγε στη φεγγαρόλουστη βραδιά..

θυμάται τόσα όνειρα ..πλεγμένα μες στα δίχτυα ..

θυμάται τόσα όνειρα στην ήσυχη βραδιά..

τα παίρνει τώρα όσα απόμειναν απόψε αγκαλιά..

μαζί πηγαίνουν στα βαθιά..δεν είναι πια μονάχη..
κι είναι στιγμές..μα τι στιγμές..
τη βλέπω να δακρύζει..τραυλίζει και μονολογεί..

να μην υπάρχουν σκοτωμοί..φτώχεια και δυστυχία..
ούτε αφεντάδες..προεστοί μέσα στην κοινωνία..
ας είν' τα ψάρια λιγοστά..σαν δίκαια μοιρασμένα..
μονολογεί ψιθυριστά..ώσπου αποκοιμιέται
<< αυτό το πλήθος σκέφτεται..λογίζεται τι θέλει?
μέσα στη ζούγκλα της ζωής στο τέλος τι του μένει?>>

 ''Δεμένη με τις θύμησες..γυναίκα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................

'' μιας Άνοιξης στο λυκαυγές'' - ( Ωδή στην Άνοιξη)

Στο λυκαυγές γεννιέσαι από τη στάχτη σου..

πυροβολείς τα ανέκφραστα τα πρωινά..
στέλνεις ακτίνες μες στον ήλιο της ψυχής 
αναρωτιέσαι..συλλογιέσαι και αυταπαντάς..
τάχα κι αν βρεις τον ορισμό της Άνοιξης..
θα τον χωρέσεις μες στις λίγες τις γραμμές 
στης σύντομης του τετραδίου της ζωής σου?

Τάχατες  να 'ναι η Άνοιξη..η διάθεση της Δήμητρας..
ν' αφήσει πια το θρήνο της Θεάς..και
με αρώματα και χρώματα να την υποδεχτεί..
την κόρη που εθάφτηκε..από τον ζηλωτή..
της άδολης..ανυποψίαστης..της τρανής της εμορφάδας
της Περσεφόνης που ετάχτηκε στον Άδη να κοιμάται?

Ή μήπως πάλι λέμε Άνοιξη  
τον ηχηρό αντίλαλο..από τις ''ταξιδεύουσες''
τις μουσικές.. τρανού..θεόσταλτου δημιουργού..
που εμπνεύστηκε ''εζωγράφισε''  
σ' ένα μοναχά πεντάγραμμο..
νότες που μοιάζουνε στις αφρισμένες θάλασσες 
και λούλουδα με πέταλα πτερόεντα..
στο αχανές..ανθρώπων στροβιλίσματα..
ομοιώματα ..ανεμίσματα ψυχών..
να συναντούν..καλέσματα ερωτικά πουλιών..
και τιτιβίσματα επιστροφής μιας χελιδόνας.?


Και καθώς μες στο νου μου περπατούν
οι θρήνοι οι άλλοι οι γοεροί της Παναγιάς..
καταμεσίς της Άνοιξης..θρήνοι απώλειας φοβερής..
ασήκωτης στους ώμους της..του λαμπερού..
επαναστάτη και μοναδικού μοναχογιού.. 
προσμένοντας << Ανάσταση>>..εκεί..
στο Μέγα Σάββατο αποβραδίς
ν' αντέξει η μάνα κι ο καθείς ένα σταυρό..
αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά..σάμπως θαρρείς 
σοφότεροι απ' τη Σταύρωση ως περιπατητές
στο τέρμα της διαδρομής μίας ζωής
διανύουμε τα βήματα..του διαδρόμου που οδηγούν..
στο ξέφωτο Ανοίξεως..ελπιδοφόρας αναγέννησης?

Μπορεί..αυταπαντώ και γεύομαι τη σκέψη μου
όλα ετούτα να 'ναι η Άνοιξη αντάμα..
μπορεί και η ελπίδα της Πρωτομαγιάς
καλά λουλουδιασμένης..με στέφανα..
ανάσταση της Κοινωνίας πλέκοντας..
συλλογιζόμενη αστραπιαία  κι απελπιστικά..
και τη << Χαμένη Άνοιξη>> του συγγραφέα Τσίρκα
μήπως και ευμενίζοντας ετούτο το επίθετο << χαμένη>>..
μεταβληθεί και πάρει όνομα..λέγοντας << κερδισμένη>>..

Κι εγώ φτωχή μες στο ''λουλούδιασμα''
στης αρμονίας στης φύσης το απαύγασμα..
αρνούμαι να ασπαστώ το φόβο μου της γήρανσης
αρνούμαι να ασπαστώ πως όλα τέλειωσαν..
και αυτοπαγιδεύομαι απ' το άρωμα του γιασεμιού..
κρεμώντας την ελπίδα στο κλαρί του.
μιας άνθησης..μιας ανανέωσης στο λυκαυγές..
ταξίδι μου στων πόθων το βαγόνι ξεκινώ...
ταξίδι ναύλων ακριβό..του εαυτού προς εαυτόν..
ο λόγος και η αφετηρία μου της αναγέννησης..εγώ..
απόκριση..στο εντός αιωρούμενο ερώτημα..
 μιας Άνοιξης..στις νότες του Βιβάλντι αποζητώντας...

'' μιας Άνοιξης στο λυκαυγές''- Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Κείμενο: Francis Scaglia Απόδοση στα Ελληνικά: Ίρις Ζαχμανίδη Αφήγηση: Ζακ Μεναχέμ Παίζουν οι σολίστ της Στουτγάρδης υπό τη Διεύθυνση του Marcel Couraud


...................................................................................................................................................................

'' πρελούδιον εαρινόν ''

Mια νυχτιά καρτ- ποστάλ μου θα λάβεις..
των ερώτων..των πόθων κρυφών..
της ''αγήραντης'' πρώτης μου νιότης...
γητευτής στο βελούδινο δέρμα ριγώντος..
πλανευτής φεγγαριών πανσελήνων 
θιασώτης λαγνείας Ανοίξεως..φέγγος..   
να λυπάσαι μου είναι εντελώς θλιβερό..
περασμένα..χαμένα να κάνεις ταξίδια κορμιών..
μοναχά με ένα λάγνο το βλέμμα να σκύβεις..
των χειλιών μου τη μέντα ακριβή μυρωδιά..
να μασάς..να τη γεύεσαι εκεί στο όνειρό σου..
η βραδιά είναι αλλιώτικα λάγνα απόψε..
τραγουδεί και χορεύει..λικνίζει στο φως..
ταλαντώσεις γλυκές..διψασμένων ερώτων..
στη ροδόχροη φλόγα τρεμάμενου λύχνου..
μη διστάσεις να μπεις στον οντά μου..
πέτα..σβήσε..σταμάτα ρολόγια του χρόνου παλιά..
έαρ νέο..καλέσματος φύσης ποθεί..
στο σοφρά ελιξήρια απλωμένα ειδών ακριβά...
στα αρώματα μέσα στις γεύσεις τις λάγνες..
του κορμιού σου τη δίψα..βρέχει πόθος κρυφός..
σαν των πρώτων ερώτων..νοτισμένες ανάσες..
σαν των πρώτων ερώτων..της μετάληψης Θείο..
το κρασί της αγάπης το μπρούσκο..
 μονορούφι..στο ''ιερό'' εκκλησιάς..
στο μεθύσι το λάγνο του αγιασμένου κορμιού μου..
στου κρυφού..του στερνού μας του έρωτα
 στη δίνη αφέσου..
Και..μη νιώσεις ντροπή..μήτε λύπη..

ξεγυμνώσου χωρίς δισταγμό..

τα σφριγηλά νεανίσκης τα στήθη

δέλεαρ χαμένο ελκυστικό στον καιρό..

μα η κρυμμένη η καρδιά ανταριασμένη..
περιρρύτους χαράς θα γεννά στους νευρώνες.
του κορμιού μου τη μνήμη ξυπνώντας...

 '' πρελούδιον εαρινόν '' -  γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................
............................................................................................................