''Είδες ποτέ σου παπαρούνες να μιλούν''?

Ασφυχτιώ..
γογγύζω στης ασχήμιας το αντίκρυσμα..
την ομορφιά επιζητώ..για να τη ζωγραφίσω..
βουτάω πινέλλα και διαλύω τέμπερες..
από του νου μου τα πολύτιμα..
τα γυάλινα βαζάκια..
σύμμαχος και συντρόφισσα η φύση 
που ελάτρεψα παιδί..
χαλί μου στρώνει κατακόκκινο..
της μιας Λαμπρής 
προσμένοντας το πάτημα στο κάδρο...
σκόρπισε παπαρούνες και τις ύφανε..
στημόνι άλικο..στο πράσινο υφάδι..

Είδες ποτέ σου παπαρούνες να μιλούν?
γέρνουν..μου γνέφουνε..κόρες θαρρείς
κόρες με χείλη κατακόκκινα..
φιλιά σκορπούν στον έρωτα..
πριν στάξουνε το δάκρυ τους.. 
για του Ιούδα την κατάντια..
πριν στάξουνε το δάκρυ τους 
για το ''Σταυρό'' του ήρωά μου..
πριν να ματώσουν με τα πέταλα τα κόκκινα 
τη Γης..
για να σκεπάσουν τα καρφιά..
 που πέσανε απ' τα χέρια σου Χριστέ μου...

''Είδες ποτέ σου παπαρούνες να μιλούν''? - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

............................................................................................................