φόραγε το φουστάνι της το άλικο..
εκείνο το φλογάτο της το κόκκινο..
με τα ''υφάδια'' των ονείρων της..
δαντέλλες ακριβές σαν της ψυχής της..
με τα ''υφάδια'' των ονείρων της..
δαντέλλες ακριβές σαν της ψυχής της..
έδενε και στη μέση της ..σφιχτό ζωνάρι τα ανεκπλήρωτα..εκείνα..
τα κυνηγημένα της τα όνειρα...
που ήταν ραμμένα απά στην ούγια του γερά..
να τα ξηλώσουνε τα αγκάθια δεν μπορούσαν..
που ήταν ραμμένα απά στην ούγια του γερά..
να τα ξηλώσουνε τα αγκάθια δεν μπορούσαν..
μονολογούσε..βρέχονταν τα πόδια της..
απ' τα βρεγμένα πάθη της τα ανέγγιχτα στο νιόφερτο..
φορώντας το ..σαν φλόγα εκαίγονταν το δέρμα της..
πιο κόκκινα τα πάθη της απ' το μεταξωτό..διάφανο..
ολοκόκκινο του έρωτα..του Έρωτα φουστάνι..
Έκρυβε..όνειρα που δεν επάτησαν στη γης από καιρό..
φτερούγες δεν εβγάλαν..
με γιορτινό τραγούδι εκίναγε στη δύση του..
ο ήλιος να τη δώσει στο φεγγάρι..
με γιορτινό τραγούδι εκίναγε στη δύση του..
ο ήλιος να τη δώσει στο φεγγάρι..
ήτανε κόρη αλλιώτικη..τη λέγαν ντεμοντέ.. ρομαντική..παλιομοδίτισσα..ετόλμαγε ..
εδήλωνε και υπέγραφε..πα στον ποδόγυρο
τον κεντημένο της του φουστανιού του άλικου..
που εβάφη από το πάθος και τη φλόγα των ματιών του...
δραπέτισσα της λογικής..
κανόνες παραβίαζε..σύνορα αψηφούσε..
καθόλου δεν την ένοιαζε στο λίκνισμα ..
ψυχές καρδιές για να κερδίσει..
Χρόνια κρυμμένο..στης ντουλάπας τα βαθειά..
μιας λάμψης φως εγύρευε..στα μάτια τα ξεχωριστά..
στα μάτια τα δικά του..του ενός..που αγάπησε..
που χάϊδεψε τα κατακόκκινα μαλλιά...
ποτές της δεν το άφησε.. δε εξεθώριασε το άλικο..
στη μυρουδιά της ναφθαλίνης δεν εθάφτη...
Αλήθεια..
που βρίσκαν οι περαστικοί..που βρίσκαν το κακό..
που εφορούσε το φουστάνι της το κόκκινο..
που σκόρπαγε και γύρω αστερόσκονη απά στις πεθυμιές της..
κι αρχίναγε τρελλό χορό..τολμώντας..
που εφορούσε το φουστάνι της το κόκκινο..
που σκόρπαγε και γύρω αστερόσκονη απά στις πεθυμιές της..
κι αρχίναγε τρελλό χορό..τολμώντας..
μη φοβούμενη..τρελλή κι αν τηνε εχρίσουν?
Αταίριαστα τα βλέμματα ανέραστων..
επέφταν ανελέητα στα γκρίζα τα μαλλιά της..
σαν δεν εγεύτηκαν..δεν εδραπέτευσαν της λογικής..
που δεν λατρέψαν για Θεό τον Έρωτα
της λογικής Δραπέτη...
⫷ εκείνο το φλογάτο της φουστάνι⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου