''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''............

Ποιός τάχα ξέρει αν δύναμη θα βρω..
αν  θα το περπατήσουμε και τ' άλλο Καλοκαίρι..
καθώς ο Αύγουστος κατρακυλάει
μας αποχαιρετά.. ασυμπόνευτα
γύρω - τριγύρω η φθορά..
γδέρνει..ξεφτάει τις ζωές μας.. 
ποιός ξέρει αν τα χείλη θα 'χουνε τη δύναμη..
να σιγοτραγουδήσουνε μελωδικά..
<<Στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε >> ..
εμείς που αγαπηθήκαμε πολύ..
παιδιά..γονείς..και νιοι και εραστές..
που αφεθήκαμε στη ζεστασιά.. 
στου ήλιου της ψυχής μας..
τη μοίρα..τα μελλούμενα..
το κάρμα ποιός ορίζει?
Κι εσύ κι εγώ...
στα ίδια μέρη μας τ' απόκρυφα..
στου νου και της καρδιάς μας τα λαγούμια..
τι.. η αγάπη που μας ένωσε...
 κύματα έμοιαζε  μιας θάλασσας..
που εμπλέκονταν...
φουρτούνες εσυνάντησε..
εμούσκευε στις μπόρες..
 ό,τι αγαπήθηκε πολύ...
ετραγουδήθηκε..εταξιδεύτηκε γλυκά...
έχει με ανεξίτηλο καταγραφεί μελάνι μπλε...
στα απόκρυφα τεφτέρια της καρδιάς μας...
ολόρθο στη μανία των καιρών..
χρωστάει..οφείλει ν'αποτυπωθεί..
να διαβαστεί σαν παραμύθι της γιαγιάς..
Kαθώς τα χείλη σιγοψιθυρίζουνε..
''τα πάντα ρει''..κυλούνε σαν ποτάμια..
πριν και οι λέξεις μουρμουρίσουνε
''ουκ έστιν ο καιρός''...................
πίσω γυρνώ ..κοιτάζω τον ορίζοντα..
μας οριοθετώ.. για να μπορώ
να προχωρώ μπροστά..
με το φευγιό κι αυτού του Θέρους..
βουτάω στην ''κολυμβήθρα ''μου 
στα λόγια σου που αγάπη με γεμίσαν...
Κρατώ ''κοχύλια'' που μου χάρισαν..
στιχάκια σου..
απ' τα νερά του Αιγαίου..
κι όλες τις πέτρες τις λευκές..
που σαν μικρό παιδί..μονάχη μου
σε κουβαδάκι εμάζευα
...λες κι ήξερα σαν θα κοιτώ.
πως μένουνε πολύτιμες...
ασάλευτα σημάδια μιας δροσιάς..
που τόλμησαν..εδρόσισαν ..
των χρόνων μου..τις σκοτεινές καταπακτές..
χοές..και προσευχή στον Έρωτα..
χτύπους να στέλνει η καρδιά..
στα χρόνια.. μη στερεύουν....

''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................

'' παλαιοπωλείον.. ''σφεντόνες''...........

Με μια σφεντόνα αυτοσχέδια..

παιδί σαν ήμουνα μκρό..

έβγαινα στα ποτάμια και στις ρεματιές..

στους κάμπους του χωριού και στα λαγκάδια..

πέταγα τη σφεντόνα μου..

του φεγγαριού να πιάσω..

μου λέγανε οι φίλοι κι οι συμμαθητές..

πως οι σφεντόνες είναι εργαλεία κυνηγιού..

μου μάθαιναν πουλιά για να σκοτώνω..

μα να σκοτώνω μου ήτανε αδιάφορο..

ποτές ο στόχος στο μυαλό μικρού παιδιού..

ποτές του δεν αγίαζε τα μέσα..

κι ύστερα εμεγάλωνα..και σκέφτομουν..

εμάζευα σφεντόνες για να έχω..

λες και ένα χέρι αόρατο..με έσπρωχνε εκεί..

να 'χω σφεντόνες διαθέσιμες..

να κυνηγώ τα όνειρα..

χωρίς κυνήγι στη ζωή..

μένει άπιαστο το όνειρο..

του φεγγαριού κι αν προκαλείς..

με προσευχές δεν είναι αρκετό..

να σημαδέψεις τα όνειρα..

χωρίς ''σφεντόνες'' δυνατές..

στόχος δεν πετυχαίνεται..

επιτυχία δε μετριέται..

μα οι ''σφεντόνες'' είν' συχνά οδυνηρές

σέρνουν τον κίνδυνο του σκοτωμού..

δεν είν' παιχνίδι αθώο παιδικό..

μυρίζουνε ενίοτε..

του θάνατου το αίμα..

ποτές δεν ονειρεύτηκα..

ποτές μου δε λαχτάρησα..

με μια σφεντόνα δυνατή..

να φτάσω..να γκρεμίσω το φεγγάρι..

να ακουμπήσω μοναχά..

μονάχα αυτό λαχτάρησα..

το φως του στο σκοτάδι..
έκρυψα τις σφεντόνες μου τις αιχμηρές..
στο παλαιοπωλείο της αγνωσύνης μου..
των νιάτων μου του ανίερου κυνηγιού..
εκεί..παρέα με ''παλιοσίδερα''..
ατάκτως ερριμένες..ξεχασμένες..
αραχνιασμένες κείτονται νεκρές..
 ''σφεντόνες''..εργαλεία αιχμηρά..
πουλιά κι ονείρατα να κυνηγούν..
με ματωμένες λόγχες να στοχεύουν..
τώρα μονάχα μια κλωστή..μεταξωτή..
πετώ τα βράδια μου στους ουρανούς..
του φεγγαριού να φτάσω..
μαλάκωσαν οι ''πέτρες'' μου..
στο δρόμο της σοφίας μου..
στο παλαιοπωλείο μου..
οι συλλογές μου δένονται..
κορδέλλες μεταξένιες..
δεν έχω χρόνο εγώ να σπαταλώ..
πωλούνται όσο- όσο από εμέ..
 τα ευτελή υλικά.........

 ''παλαιοπωλείον..''σφεντόνες'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

...........................................................................................................

''και συλλαβίζοντας..στην άκρια της θάλασσας''..........

Τι όμορφο στ' αλήθεια μοναχός..
στην άκρια της θάλασσας..
που όλα τα ημερεύει..
μέσα σε έναν κόσμο ανήσυχο
χαμένο..τρελλαμένο..
να 'χεις την τόλμη..στο ξεσκέπασμα..
αιδώς να μη σε κατοικεί εις το ξεγύμνωμα
μονάχα αιδώς για την αλήθεια της ψυχής..
τιμή να μην τη λογαριάζεις..
να αγοράζεις..
ακόμα και στη θλίψη σου..
σ' εκείνη την απρόσμενη χαρά σου.. 
λέξεις να βρίσκεις..
ήχους να σου κρένουν δυνατούς..
και να γεννούν καινούριες λέξεις..
ωσάν τα στάχυα να ν' μεστές..
να τις εκφράζεις σιωπηρά..
στης ουτοπίας των πολλών..
το αντιστάθμισμα στο χρόνο..
Έχουνε δύναμη πολεμιστή..  
οι λέξεις πάνω στο χαρτί..
άψυχες κι αν σου μοιάζουν...
Μη φοβηθείς να το φωνάξεις δυνατά
στην πένα σου..
το γράμμα της καρδιάς σαν θες να γράψεις..
Θα βρεις κοντά σου κι άλλους σαν και σε..
οι παραλήπτες πότε τολμηροί..
στον ποταμό της σκέψης σου..
τον εαυτό τους να γνωρίσουν καρτερούνε.. 
κολυμβητές δεινοί..και άλλοι που..
ίσως άτολμα σταθήκανε 
στης έκφρασης..
και της κρυψίνοιας το κόστος..
Είναι γλυκό και τρυφερό.. 
στις εκφρασμένες σκέψεις σου
και καταθέτοντας να εισπράττεις...
είναι ετούτη η μοιρασιά..
τη μοναξιά αποδιώχνει...
Πάντα οι λέξεις είν' πιο δυνατές.. 
από όπλα και τσεκούρια..και κανόνια..
στοχεύουνε αλάθητα..
σε αναγνώστες καρδιακούς..
τολμώ..και σκέφτομαι συχνά..
στην απεραντοσύνη του γαλάζιου της..
φιλοσοφώ καλυτερεύοντας εμέ..
στα ακρογιάλια της ξεχνιέμαι..
ανασαίνω..νοσταλγώ..
η αλμύρα της τις λέξεις νοστιμεύει..
ανταριασμένη πότε και ήρεμη άλλοτε..
μου δίνει και μου παίρνει..
αφήνομαι στο αγέρι της..
φορτώνοντας τις πίκρες μου..
στα γαλανά της τα νερά..
σκορπιέμαι και σκορπώ..

''και συλλαβίζοντας..στην άκρια της θάλασσας''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''στον ποιητή και ''ποιητή'' μου''...........

Γλυκά μ' αρέσει ν' αγκαλιάζω τον κορμό
των λέξεων της πνοής των ποιητών..
να κρύβομαι στους ίσκιους τους..
να τραγουδώ..σε δοξαριές παλιού βιολιού
στις μουσικές..
που γράφουνε οι νότες της ψυχής τους..

Έτσι μ αρέσουν τα ποιήματα..
έτσι αγαπάω τα στιχάκια..
να 'ναι φτιαγμένα απ' το μελάνι της καρδιάς..
να σεργιανούν στις γειτονιές..
τα βράδια ν' αλητεύουν στα σοκάκια..
να παίζουνε καντάδες στις καρδιές..
και να γιατρεύουν τις ψυχές..
αρώματα να μοιάζουν νυχτολούλουδα..
να αρωματίζουνε το νου..
να μην καμώνονται με λέξεις..

λέξεις που ψάχτηκαν πολύ..
επινενοημένες.. λέξεις ακατανόητες..
παράξενες..εντυπωσιασμού..
στολίδια φορτωμένες..
τα λόγια εκείνα τα μελιά..εγίνηκαν..
που δεν εστραμπουλήχτηκαν..
στης φαντασμένης φορεσιάς..
της πεινασμένης..διψασμένης σε σαθρό
θεατρικό σανίδι..

διαμάντια δαχτυλίδια φορεμένα μου..
εγίνηκαν..
λόγια σοφά..αποστάγματα στα χρόνια... 
να πλάθουμαι..να γίνουμαι..
καινούρια να ''ποιούμαι''..
έτσι αγαπώ σε ποιητή...ωσάν..
καράβια αρμενίζουνε τρικάρτατα..
εσύ με μια μονάχα σκούνα ταξιδεύεις.
μιας σκούνας φόρτωμα τα όνειρα..
μου μήναγες τα βράδια μου τα σκοτεινά..
τα όνειρα σε τούτη να φορτώνω..

''άστα μου έλεγες τα όνειρα..

άστα να ταξιδεύουν''..
μη τα φορτώνεις ''που'' οι πολλοί..
τα ναυαγούν σ' εμπορικά..
καράβια πειρατών λεηλατημένα..
τον πάπυρο στο κιούπι της ψυχής..
άβρεχτο..φύλαγε στο βυθό σου....

 ''στον ποιητή και ''ποιητή' μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

''πόδια γυμνά..βρεμμένα''...............

art: Pavlos Samios

Κύματα..γλάροι..στις πεζούλες μου
στα φτερουγίσματα με παίρνουνε μαζί.. 
πετώ πάνω απ' τα πέλαγα..
μακριά ξανά..μα τόσο οϊμέ..είμαι σιμά..
κλωθογυρνά τις σκέψεις μου εμμονικά..
η λοιμική της πολιτείας..
τον ώμο σου γυρεύω  να σταθώ..
να σε γιατρέψω..και να γιατρευτώ..
της αυτοϊασης ο δρόμος μας μονόδρομος
όπως παλιά..εσύ κι εγώ..
δυο ώμοι πάντα είν' πιο δυνατοί
αντίκρυ να σταθούνε στα μελλούμενα..
να κουβαλούνε το απρόβλεπτο..
το βάρος να σηκώνουνε  μισά -μισά..
στους αποτρόπαιους ήχους της σιωπής 
τα πρωινά..
καθώς η μοναξιά αβάσταχτη..
στης γυναικός το στέρνο εκατοικούσε..
μιας αναζήτησης..μιας δρασκελιάς..
στην άκρια της θάλασσας ..
πόδια γυμνά..βρεμμένα..
σε συναντούν τα βράδια τ' Αυγουστιάτικα
ποτάμι η αγάπη μας που σκάει και χύνεται..
σε θάλασσας κυματισμούς..
λιώνοντας στα πελάγη...
ατέρμονη..γλυκειά η προσμονή..
μην αρνηθείς..
άνθισε την ελπίδα..
βρεμμένα πόδια με τις στάλες της ψυχής σου..
δροσοσταλίδες της καρδιάς μου αποβραδίς..

'' πόδια γυμνά..βρεμμένα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

ύμνος στην αγάπη..
γλυκειά..κανταδόρικη μελωδία..
γι αυτούς που αγαπούν σιωπηλά..
αναμένοντας..αφουγκραζόμενοι...........
η φίλη σας Σοφία............

...................................................................................................................................................................

''στης ''άβυσσος'' τους δρόμους....

Τους ασυμβίβαστους αγάπησα..
και τους λερούς ξεπλένω..
τα παραμύθια σας της Χαλιμάς..
με οσφυακάμπτες ..δούλους κι υποτακτικούς..
ποτέ μου δεν ανάγνωσα..
τη ''μόρφωση'' το μόρφωμα δεν πήρα..
σε σκοτεινά συρτάρια παλαιά.. 
με τις αράχνες του μυαλού σας τα εφύλαξα..
γι αυτό και στις ανούσιες παρέες σας..
την ελευθερία μου δεν αλυσόδεσα..
γιουλάρι στο λαιμό ιντριγκαδόρικο
δε φόρεσα χρωματιστό..
σκυλάκι δεν εδήλωσα καννίς
τις πλαστικές σας τις τροφές να μασουλάω..
Οι φίλοι μου αλλόκοτη εμένα με  θαρρούν..
που στα γρανάζια των πολλών του συρφετού.. 
δεν μπαίνω.. δεν κρεμιέμαι..
καρφιά στο δρόμο μου καρφώνουν..
μου φορούν..
αγκάθια για μαγιάτικα στεφάνια. 
Λένε  για μένα οι γνωστοί..οι περαστικοί..
ασπούδαστη γυρνάω στα σοκάκια..
ποτές μου δεν εδιάβασα εκείνο το κεφάλαιο..
πως ντοκτορά δεν κάτεχα ποτές..
''Δημόσιες τις σχέσεις'' για να κάνω ..
Θαρρούν και ετικέτες τους κολλούν..
μονόχνωτους στην κολυμβήθρα τους βαφτίζουν..
σαν δε χωρούνε στο φουστάνι τους..
όταν ο λογισμός αδυνατεί.
τη διάφανη..και τον κοινό το νου..
τη σκέψη να συλλάβει...
Πίσω απ' τα χαμηλά..τα σκιερά..
στα θερμοκήπια του ''κήπου'' μου 
μ' αρέσει να δημιουργώ..μ' αρέσει να φυτεύω''..
και με το φως της μέρας μου
τα ανθισμένα μου ''παρτέρια'' να αγναντεύω..
Μου μήνυσαν πως είναι λέει ασύμφορο..
στις αγορές απούλητα..
τα αλλιώτικα τα λούλουδα απομένουν..
τα νυχτολούλουδα τα σπάνια..
τις νύχτες που φυτεύω..
μα εγώ τους απαντώ στα σιγανά..
οι μυρωδιές από τα ''βότανα''..
τα νυχτολούλουδα του κήπου μου..
ξεφεύγουνε απ' τις ''πρασιές'' ..
που οι φράξιες και οι οφθαλμοφανείς ..
οι καιροσκόποι..αδυνατούν να οσμιστούνε.. 
Φορούν καπέλα με φτερά..
βάζουνε και λουστρίνια παπουτσάκια..
μα είναι ανυποψίαστοι συχνά..
πως τα ''λουστρίνια '' τα γυαλιστερά
..είναι παπούτσια που γλυστράνε..
Αγαπάνε οι άνθρωποι απ' την αρχή.. 
το ..που γυαλίζει αυτό..
και λαμπερό φαντάζει..
μα μένει εκεί ξεσκέπαστο..
αν με του λόγου του πνευματικού..
φόρεμα δεν κατόρθωσε ..
τη γύμνια του κορμιού του να σκεπάσει..
από τις γειτονιές σας δεν περνώ..
στα ξεβαμμένα σας καϊκια δε σαλπάρω...

  ''στης ''άβυσσος'' τους δρόμους - Σοφία Θεοδοσιάδη
..................................................................................................

σε κείνο το συρτάρι το ''ζωγραφιστό''.......

Κι όσο εσύ μου μίλαγες..
μπαλάντα λες..ζεστή η φωνή..
επικολυρική..
με τα πινέλα της καρδιάς..
εσένα σε ζωγράφιζα εγώ..
φύτευες Καλοκαίρια..
να 'χω να καρτερώ για θάλασσες..
σκούνες να ταξιδεύω..
νότες θαρρείς..πα σε κλειδί του σολ..
κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα..
σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..
σε μπουκαλάκι ακριβό..
στα μεταξένια μου μαντίλια σε ετύλιγα..
στα ξεροβόρια και στις ξέρες μου..
φουλάρι να σε δένω στο λαιμό..
μια αγάπη λάβδανο η δική σου στις πληγές..
που ο χρόνος και οι μέρες ..
τατουάζ..χαράζουν στις καρδιές..
''των'' που αγαπούν βαθιά..
τη ζωγραφιά σου γύρευα..
στα βλέμματα τα τρυφερά..
που εψηλώναν την ψυχή μου..
πόσο γλυκειά η προσμονή..
στα πρωινά συναπαντήματα..
αδιάκοπη..ατέρμονη..μιας όσμωσης
στα βραδινά της Κυριακής..
αμάραντα της γέννησης 
της άνθισης του έρωτα..
τα ρόδα.. 
τα κρυφοφυλαγμένα στης ψυχής μου..

σε κείνο το συρτάρι το ''ζωγραφιστό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

..................................................................................................