''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''............

Ποιός τάχα ξέρει αν δύναμη θα βρω..
αν  θα το περπατήσουμε και τ' άλλο Καλοκαίρι..
καθώς ο Αύγουστος κατρακυλάει
μας αποχαιρετά.. ασυμπόνευτα
γύρω - τριγύρω η φθορά..
γδέρνει..ξεφτάει τις ζωές μας.. 
ποιός ξέρει αν τα χείλη θα 'χουνε τη δύναμη..
να σιγοτραγουδήσουνε μελωδικά..
<<Στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε >> ..
εμείς που αγαπηθήκαμε πολύ..
παιδιά..γονείς..και νιοι και εραστές..
που αφεθήκαμε στη ζεστασιά.. 
στου ήλιου της ψυχής μας..
τη μοίρα..τα μελλούμενα..
το κάρμα ποιός ορίζει?
Κι εσύ κι εγώ...
στα ίδια μέρη μας τ' απόκρυφα..
στου νου και της καρδιάς μας τα λαγούμια..
τι.. η αγάπη που μας ένωσε...
 κύματα έμοιαζε  μιας θάλασσας..
που εμπλέκονταν...
φουρτούνες εσυνάντησε..
εμούσκευε στις μπόρες..
 ό,τι αγαπήθηκε πολύ...
ετραγουδήθηκε..εταξιδεύτηκε γλυκά...
έχει με ανεξίτηλο καταγραφεί μελάνι μπλε...
στα απόκρυφα τεφτέρια της καρδιάς μας...
ολόρθο στη μανία των καιρών..
χρωστάει..οφείλει ν'αποτυπωθεί..
να διαβαστεί σαν παραμύθι της γιαγιάς..
Kαθώς τα χείλη σιγοψιθυρίζουνε..
''τα πάντα ρει''..κυλούνε σαν ποτάμια..
πριν και οι λέξεις μουρμουρίσουνε
''ουκ έστιν ο καιρός''...................
πίσω γυρνώ ..κοιτάζω τον ορίζοντα..
μας οριοθετώ.. για να μπορώ
να προχωρώ μπροστά..
με το φευγιό κι αυτού του Θέρους..
βουτάω στην ''κολυμβήθρα ''μου 
στα λόγια σου που αγάπη με γεμίσαν...
Κρατώ ''κοχύλια'' που μου χάρισαν..
στιχάκια σου..
απ' τα νερά του Αιγαίου..
κι όλες τις πέτρες τις λευκές..
που σαν μικρό παιδί..μονάχη μου
σε κουβαδάκι εμάζευα
...λες κι ήξερα σαν θα κοιτώ.
πως μένουνε πολύτιμες...
ασάλευτα σημάδια μιας δροσιάς..
που τόλμησαν..εδρόσισαν ..
των χρόνων μου..τις σκοτεινές καταπακτές..
χοές..και προσευχή στον Έρωτα..
χτύπους να στέλνει η καρδιά..
στα χρόνια.. μη στερεύουν....

''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................