''και συλλαβίζοντας..στην άκρια της θάλασσας''..........

Τι όμορφο στ' αλήθεια μοναχός..
στην άκρια της θάλασσας..
που όλα τα ημερεύει..
μέσα σε έναν κόσμο ανήσυχο
χαμένο..τρελλαμένο..
να 'χεις την τόλμη..στο ξεσκέπασμα..
αιδώς να μη σε κατοικεί εις το ξεγύμνωμα
μονάχα αιδώς για την αλήθεια της ψυχής..
τιμή να μην τη λογαριάζεις..
να αγοράζεις..
ακόμα και στη θλίψη σου..
σ' εκείνη την απρόσμενη χαρά σου.. 
λέξεις να βρίσκεις..
ήχους να σου κρένουν δυνατούς..
και να γεννούν καινούριες λέξεις..
ωσάν τα στάχυα να ν' μεστές..
να τις εκφράζεις σιωπηρά..
στης ουτοπίας των πολλών..
το αντιστάθμισμα στο χρόνο..
Έχουνε δύναμη πολεμιστή..  
οι λέξεις πάνω στο χαρτί..
άψυχες κι αν σου μοιάζουν...
Μη φοβηθείς να το φωνάξεις δυνατά
στην πένα σου..
το γράμμα της καρδιάς σαν θες να γράψεις..
Θα βρεις κοντά σου κι άλλους σαν και σε..
οι παραλήπτες πότε τολμηροί..
στον ποταμό της σκέψης σου..
τον εαυτό τους να γνωρίσουν καρτερούνε.. 
κολυμβητές δεινοί..και άλλοι που..
ίσως άτολμα σταθήκανε 
στης έκφρασης..
και της κρυψίνοιας το κόστος..
Είναι γλυκό και τρυφερό.. 
στις εκφρασμένες σκέψεις σου
και καταθέτοντας να εισπράττεις...
είναι ετούτη η μοιρασιά..
τη μοναξιά αποδιώχνει...
Πάντα οι λέξεις είν' πιο δυνατές.. 
από όπλα και τσεκούρια..και κανόνια..
στοχεύουνε αλάθητα..
σε αναγνώστες καρδιακούς..
τολμώ..και σκέφτομαι συχνά..
στην απεραντοσύνη του γαλάζιου της..
φιλοσοφώ καλυτερεύοντας εμέ..
στα ακρογιάλια της ξεχνιέμαι..
ανασαίνω..νοσταλγώ..
η αλμύρα της τις λέξεις νοστιμεύει..
ανταριασμένη πότε και ήρεμη άλλοτε..
μου δίνει και μου παίρνει..
αφήνομαι στο αγέρι της..
φορτώνοντας τις πίκρες μου..
στα γαλανά της τα νερά..
σκορπιέμαι και σκορπώ..

''και συλλαβίζοντας..στην άκρια της θάλασσας''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................